Ουσιαστικά, το κατά τα ανωτέρω κούρεμα των ομολόγων συνεπάγεται μια μείωση της αξίας αυτών κατά περίπου 70 %, αφού αυτά μειώνονται στο περίπου 55 % της ονομαστικής τους αξίας, ενώ η απολειπόμενη αξία τους χορηγείται στους δικαιούχους με τη μορφή νέων ομολόγων, τα οποία έχουν ημερομηνία λήξης – αποπληρωμής μέχρι και το έτος 2042.
Η πρακτική αυτή του ελληνικού κράτους, με την οποία ουσιαστικά τιμωρεί αυτούς που το δάνεισαν, εμπιστευόμενοί του τα χρήματά τους, την οποία (πρακτική) του επέβαλαν οι διεθνείς τοκογλύφοι, είναι απολύτως απαράδεκτη και καταδικαστέα. Είναι δε γνωστό ότι οδήγησε στη φτωχοποίηση και εξαθλίωση πολλών οικογενειών που είχαν τοποθετήσει σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου τις αποταμιεύσεις τους, ενώ εξώθησε στη χρεωκοπία και πολλές επιχειρήσεις που επέδειξαν την ίδια «αφελή» εμπιστοσύνη προς το ελληνικό δημόσιο. Αξίζει επιπλέον να επισημανθεί ότι μεταξύ των επιχειρήσεων που επλήγησαν βάναυσα ήσαν και ορισμένες που δεν επέλεξαν να αγοράσουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, αλλά που το κράτος τις υποχρέωσε να τα παραλάβουν, σε εξόφληση δικών του χρεών προς αυτές.
Πρόκειται για τις φαρμακευτικές και άλλες επιχειρήσεις προμήθειας υλικών, προς τις οποίες τα δημόσια νοσοκομεία χρωστούσαν πολλά χρήματα. Με το άρθρο 27 του Νόμου 3867/2010, το ελληνικό Κράτος τις υποχρέωσε, σχεδόν εκβιαστικά, να εξοφληθούν, αντί με χρήματα, με ομόλογα του ελληνικού δημοσίου (με λήξη τα έτη 2012-2014), τα οποία μάλιστα είχαν μηδενικό επιτόκιο, άρα δεν αποτελούσαν επενδυτικό προϊόν, αλλά εργαλείο του κράτους, προκειμένου να ετεροχρονίσει - καθυστερήσει την αποπληρωμή των χρεών του προς τους προμηθευτές των ελληνικών νοσοκομείων.
Ουσιαστικά, δηλαδή, το Κράτος της εθνοαποδόμησης, το «τσιράκι» των Διεθνών Επικυριάρχων, συμπεριφέρεται όπως ένας κοινός κλέφτης, υπεξαιρώντας τα χρήματα που χρωστούσε στις εταιρείες. Με άλλα λόγια, αν το δημόσιο χρωστούσε σε μια εταιρεία 1.000.000 ευρώ, της επέβαλε να παραλάβει αντίστοιχης αξίας ομόλογα, ώστε να εξοφληθεί το χρέος του προς αυτήν. Εν συνεχεία, κουρεύοντας τα ομόλογα σε ποσοστό σχεδόν 70 %, μείωσε την υποχρέωσή του προς την εταιρεία στις περίπου 300.000 ευρώ, κλέβοντας, ουσιαστικά, από την εταιρεία τα υπόλοιπα.
Όλοι οι ανωτέρω προσέφυγαν κατά του κουρέματος των ομολόγων ενώπιον του καθ’ ύλην αρμόδιου Συμβουλίου της Επικρατείας, προσδοκώντας από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να ακυρώσει την ηθικά διάτρητη, νομικά έωλη και πρόδηλα αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου μεθόδευση του κουρέματος των ομολόγων. Δυστυχώς, όμως, το Συμβούλιο της Επικρατείας προτίμησε να «νίψει τας χείρας του» και να κρίνει ότι το κούρεμα των ομολόγων ήταν απολύτως νόμιμο. Δεδομένου ότι η σχετική απόφαση δεν έχει ακόμα δημοσιευθεί, επιφυλασσόμαστε να διαβάσουμε το σκεπτικό της, όπως και την ενδεχόμενη ύπαρξη δικαστών που μειοψήφησαν, τιμώντας την τήβεννό τους και την υποχρέωσή τους, κατά την ενάσκηση των καθηκόντων τους, να τηρούν το Σύνταγμα και τους νόμους.
Μπορούμε, όμως, ήδη από σήμερα, να κάνουμε ορισμένες πρώτες παρατηρήσεις, σχολιάζοντας αυτή την στάση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Καταρχήν, ουδείς εξεπλάγη με την απόφαση αυτή, καθώς το Συμβούλιο της Επικρατείας, παρέμεινε πιστό στην πρακτική του να καθαγιάζει όλες τις βάρβαρες μνημονιακές πολιτικές, ως άλλη «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ». Υπενθυμίζεται ότι, ήδη, έχει κρίνει ως νόμιμη την αναδρομική επιβολή της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης από την Κυβέρνηση Καραμανλή το έτος 2009, το Μνημόνιο 1 της Κυβέρνησης Παπανδρέου, καθώς και το λεγόμενο «χαράτσι» μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, ενώ εντελώς πρόσφατα επικύρωσε και την παράνομη μεθόδευση που ακολουθήθηκε για το (κατά τα άλλα απολύτως ορθό) κλείσιμο της ΕΡΤ και την απόλυση των υπαλλήλων της.
Περαιτέρω, αποδεικνύεται, για μια ακόμα φορά, η στενή εξάρτηση της δικαστικής εξουσίας από την εκτελεστική (κυβέρνηση), παρά τη ρητή πρόβλεψη του Συντάγματος περί δήθεν... ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης. Η εξάρτηση αυτή, η οποία εξηγεί απόλυτα την ανωτέρω φιλομνημονιακή - φιλοκυβερνητική στάση των δικαστών, υλοποιείται είτε μέσω της άσκησης ποικίλων πιέσεων, είτε μέσω της συνταγματικά προβλεπόμενης διαδικασίας για την ανάδειξη προέδρων και αντιπροέδρων των Ανώτατων Δικαστηρίων (Συμβούλιο της Επικρατείας, Άρειος Πάγος και Ελεγκτικό Συνέδριο), όπου η προαγωγή των δικαστών στις θέσεις αυτές γίνεται με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, μετά από πρόταση του Υπουργού Δικαιοσύνης. Εσχάτως δε, ο πρώην Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας κύριος Πικραμμένος, επιλέχθηκε για τη θέση του Υπηρεσιακού Πρωθυπουργού. Το αν είναι σύμπτωση το γεγονός ότι λίγους μήνες πριν είχε προεδρεύσει στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε ως συνταγματικό το Μνημόνιο 1, το αφήνουμε στην εχέφρονα κρίση του αναγνώστη.
Τέλος, παρατηρείται ότι σε περιόδους κρίσης και κατάστασης εξαιρετικής ανάγκης, όπως αυτή που βιώνουμε στις μέρες μας, και οι τρεις εξουσίες (εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική) φαίνεται να ενώνονται σε μια υπερεξουσία, η οποία επιθυμεί διακαώς τη διατήρηση του υφιστάμενου status quo, δρα αδιαφορώντας προκλητικά για τη λαϊκή βούληση και για το δημόσιο συμφέρον και μάχεται απόλυτα συντεταγμένα, σαν να λαμβάνει οδηγίες από ένα ενιαίο κέντρο.
Έτσι, η εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση), άλλοτε νομοθετεί η ίδια με την κατάχρηση της έκδοσης πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, και άλλοτε δια μέσω της νομοθετικής εξουσίας (Βουλή), της οποίας την πλειοψηφία ελέγχει απόλυτα, ενώ και η δικαστική εξουσία συμβάλλει δια της επικυρώσεως όλων των κατά τα ανωτέρω λαμβανομένων αποφάσεων. Όμως, όταν καταλύεται η συνταγματικώς κατοχυρωμένη διάκριση των εξουσιών και οι τρεις εξουσίες συγχέονται σε μία, τότε το πολίτευμα δεν μπορεί να αποκαλείται πλέον δημοκρατία, αλλά αποτελεί μια κοινοβουλευτικά φτιασιδωμένη δικτατορία…
Γ.Π. - Δικηγόρος
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου