ΕΑΣ - ΕΛΒΟ, φυσικά και ΔΕΝ πρέπει να κλείσουν!

Γράφει ο Δη­μο­σθέ­νης Μπα­κό­που­λος*

Ο ό­μι­λος Ελλη­νι­κά Αμυ­ντι­κά Συ­στή­μα­τα Α­ΒΕΕ α­πο­τε­λεί σή­με­ρα τη με­γα­λύ­τε­ρη ελ­λη­νι­κή ε­ται­ρεία στον κλά­δο της κα­τα­σκευής ό­πλων και πυ­ρο­μα­χι­κών. 

Κα­τά το χρο­νι­κό διά­στη­μα 2005–2011 ο ό­μι­λος έ­χει κύ­κλο ερ­γα­σιών μέ­χρι και εί­κο­σι φο­ρές υ­ψη­λό­τε­ρο α­πό τον με­γα­λύ­τε­ρο γερ­μα­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων α­ντα­γω­νι­στή του.

Πα­ράλ­λη­λα, κα­τέ­χει ση­μα­ντι­κή τε­χνο­γνω­σία, ε­ξε­λιγ­μέ­νο μη­χα­νο­λο­γι­κό ε­ξο­πλι­σμό και με­γά­λες κα­τα­σκευα­στι­κές δυ­να­τό­τη­τες.

Το έ­τος 2012, η ε­ται­ρεία Heckler & Koch France SAS βαθ­μο­λό­γη­σε τα Ε­ΑΣ Α­ΒΕΕ σε ε­ρω­τη­μα­το­λό­γιο κα­τα­γρα­φής της ι­κα­νο­ποίη­σης του πε­λά­τη με 4/5 και δή­λω­σε ό­τι κα­τα­τάσ­σει την ε­ται­ρεία α­νά­με­σα στις κα­λύ­τε­ρες με τις ο­ποίες συ­νερ­γά­ζε­ται και φυ­σι­κά ε­πι­θυ­μεί α­νε­πι­φύ­λα­κτα να συ­νε­χί­σει τη συ­νερ­γα­σία μα­ζί της. 

Η ε­μπο­ρι­κή α­ξία α­κι­νή­των, στα ο­ποία δεν υ­πάρ­χει κα­μία ερ­γο­στα­σια­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, α­πο­τι­μή­θη­κε το έ­τος 2010 σε 50 ε­κατ. ευ­ρώ, ε­νώ σύμ­φω­να με το μη­τρώο α­κι­νή­των της ε­ται­ρείας η α­ξία των α­κι­νή­των του ο­μί­λου συ­νο­λι­κά ε­κτι­μή­θη­κε σε 324.254.877 ευ­ρώ. Τα Ε­ΑΣ Α­ΒΕΕ δια­θέ­τουν πράγ­μα­τι συσ­σω­ρευ­μέ­νες ζη­μίες α­πό προ­η­γού­με­νες χρή­σεις πε­ρί­που 1 δισ. ευ­ρώ. 

Μο­να­δι­κές αι­τίες των ζη­μιών αυ­τών υ­πήρ­ξαν η ε­πι­λο­γή προ­σώ­πων χω­ρίς ε­πι­στη­μο­νι­κή ε­ξει­δί­κευ­ση στην α­μυ­ντι­κή βιο­μη­χα­νία (π.χ. ο­δο­ντία­τρος), η υ­πε­ρα­πο­θε­μα­το­ποίη­ση και η χρη­μα­το­δό­τη­ση ελ­λειμ­μά­των και ό­χι ε­νός προ­γράμ­μα­τος πα­ρα­γω­γι­κής α­να­συ­γκρό­τη­σης με τον υ­πέ­ρο­γκο δα­νει­σμό της πε­ριό­δου 2006-2010.     

Ανε­παρ­κής η στή­ρι­ξη του Υ­ΠΕ­ΘΑ

Ο συν­δυα­σμός της υ­λο­ποίη­σης, α­φε­νός, των υ­φι­στά­με­νων συμ­βά­σεων με το υ­πουρ­γείο Εθνι­κής Άμυ­νας (πε­ρί­που 100 ε­κατ. ευ­ρώ), α­φε­τέ­ρου, των α­να­γκών των Ενό­πλων Δυ­νά­μεων σε ό­πλα και πυ­ρο­μα­χι­κά για την ε­πό­με­νη 15ε­τία (σο­βα­ρές ε­κτι­μή­σεις κά­νουν λό­γο για 300-350 ε­κατ. ευ­ρώ), με την ου­σια­στι­κή α­ξιο­ποίη­ση της α­κί­νη­της πε­ριου­σίας ε­παρ­κεί για να δια­τη­ρη­θούν ό­λες οι θέ­σεις ερ­γα­σίας, να δη­μιουρ­γη­θούν νέες στις γραμ­μές πα­ρα­γω­γής, να εκ­πο­νη­θεί πρό­γραμ­μα στα­δια­κής ε­ξό­φλη­σης των ο­φει­λών και να πα­ρα­μεί­νει βιώ­σι­μη μια λει­τουρ­γι­κή ε­νό­τη­τα που α­ντα­πο­κρί­νε­ται στις εγ­χώ­ριες α­νά­γκες.


Η ΕΛ­ΒΟ έ­χει μειώ­σει ση­μα­ντι­κά (-32%) τα λει­τουρ­γι­κά της έ­ξο­δα με­τά το 2010. 

Η Εται­ρία χρειά­ζε­ται κύ­κλο ερ­γα­σιών πε­ρί­που 60 ε­κατ. ε­τη­σίως, για να ε­ξα­σφα­λί­σει την α­ντι­με­τώ­πι­ση των λει­τουρ­γι­κών και χρη­μα­το-οι­κο­νο­μι­κών της ε­ξό­δων. 

Η στή­ρι­ξη του Υ­ΠΕ­ΘΑ στην ε­ται­ρεία με­τά το 2010 δεν υ­πήρ­ξε ε­παρ­κής, ε­νώ πο­τέ δεν διε­ρευ­νή­θη­καν οι συ­νέ­πειες της α­πο­τυ­χη­μέ­νης ι­διω­τι­κο­ποίη­σης και δεν κα­τα­λο­γί­στη­καν στον ι­διώ­τη «ε­πεν­δυ­τή» οι ζη­μίες του «ι­διω­τι­κού μά­νατ­ζμε­ντ». 

Οι συμ­βά­σεις που κα­ταρ­τί­στη­καν εί­χαν συ­νο­λι­κή α­ξία μό­λις 21,33 ε­κατ. ευ­ρώ για το χρο­νι­κό διά­στη­μα 2010-2014, τα ο­ποία προ­φα­νώς δεν έ­φτα­ναν να ε­ξα­σφα­λί­σουν την α­πρό­σκο­πτη λει­τουρ­γία της. Το 2010 υ­πε­γρά­φη Μνη­μό­νιο Συ­νερ­γα­σίας Υ­ΠΕ­ΚΑ - Υ­ΠΕ­ΘΑ, το ο­ποίο, με­τα­ξύ άλ­λων, προέ­βλε­πε την προώ­θη­ση «πρά­σι­νων με­τα­φο­ρών». Κα­νέ­να πρό­γραμ­μα εκ­συγ­χρο­νι­σμού ο­χη­μά­των και υιο­θέ­τη­σης πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά φι­λι­κής τε­χνο­λο­γίας δεν ε­νερ­γο­ποιή­θη­κε. Ομοίως, δεν έ­χει λη­φθεί πρό­νοια για την υ­λο­ποίη­ση στην ΕΛ­ΒΟ, και ό­χι στη γερ­μα­νι­κή KMW, της εν συ­νε­χεία υ­πο­στή­ρι­ξης των αρ­μά­των μά­χης LEOA2HEL. Με βά­ση τα μέ­χρι σή­με­ρα δια­θέ­σι­μα στοι­χεία, η ε­ται­ρεία πα­ρα­μέ­νει βιώ­σι­μη υ­πό δη­μό­σιο έ­λεγ­χο μό­λις με το 5% του ή­δη συρ­ρι­κνω­μέ­νου μνη­μο­νια­κού ε­ξο­πλι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος και έ­χει ή­δη υ­πο­βά­λει πρό­τα­ση για προ­γράμ­μα­τα, που ε­πι­τυγ­χά­νουν αυ­τό το στό­χο.

Συμ­βά­λουν στην πα­ρα­γω­γι­κή α­να­συ­γκρό­τη­ση

Όσο για την ε­πι­βά­ρυν­ση του κρα­τι­κού προϋπο­λο­γι­σμού, ε­πι­ση­μαί­νο­νται τα ε­ξής:

Τα πο­σά που α­παι­τού­νται για την κα­τα­σκευή πυ­ρο­μα­χι­κώ­ν-ο­πλι­σμού και τη συ­ντή­ρη­ση ο­χη­μά­των σε Ε­ΑΣ και ΕΛ­ΒΟ α­ντί­στοι­χα θα κα­τα­βλη­θούν ού­τως ή άλ­λως τα ε­πό­με­να χρό­νια. Αθροι­στι­κά δεν υ­περ­βαί­νουν το 8% του συρ­ρι­κνω­μέ­νου ε­ξο­πλι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος. Εάν οι ε­ται­ρείες αυ­τές πα­ρα­μεί­νουν κρα­τι­κές, τό­τε μπο­ρούν να συμ­βά­λουν στην πα­ρα­γω­γι­κή α­να­συ­γκρό­τη­ση της βιο­μη­χα­νίας, τη δη­μιουρ­γία θέ­σεων ερ­γα­σίας και την αύ­ξη­ση του Α­ΕΠ. Εάν κλεί­σουν, δεν υ­πάρ­χει άλ­λη ε­πι­λο­γή α­πό την κα­τα­βο­λή του ί­διου ή υ­ψη­λό­τε­ρου τι­μή­μα­τος στους ξέ­νους κα­τα­σκευα­στές, που στην πλειο­ψη­φία τους εί­ναι Γερ­μα­νοί (RHEIMENTALL, KMW, MERCEDES, MAN κ.α.)

Πα­ρό­τι ό­λα τα ε­πι­στη­μο­νι­κά δε­δο­μέ­να κα­τα­δει­κνύουν ό­τι Ε­ΑΣ και ΕΛ­ΒΟ μπο­ρούν και πρέ­πει να πα­ρα­μεί­νουν υ­πό δη­μό­σιο έ­λεγ­χο, η κυ­βέρ­νη­ση ε­πι­λέ­γει:

• Το κλεί­σι­μο των ερ­γο­στα­σίων και την αυ­το­δί­καιη α­πό­λυ­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων
• Την ε­πι­βά­ρυν­ση του «δη­μό­σιου χρέ­ους» με τις συσ­σω­ρευ­μέ­νες ζη­μίες
• Την πα­ρά­δο­ση του ε­νερ­γη­τι­κού σε ι­διώ­τες, οι ο­ποίοι θα το α­ξιο­ποιή­σουν φορ­τώ­νο­ντας τις ζη­μίες των διο­ρι­σμέ­νων διοι­κή­σεων στο φο­ρο­λο­γού­με­νο. 

Πράγ­μα­τι, δύ­σκο­λα μπο­ρεί κά­ποιος να σκε­φτεί πε­ρισ­σό­τε­ρο κραυ­γα­λέα πε­ρί­πτω­ση «κρα­τι­κής ε­νί­σχυ­σης».


Ιδιαί­τε­ρα με­τά το 2010, οι πο­λι­τι­κές ε­πι­λο­γές ΝΔ και ΠΑ­ΣΟΚ στο ζή­τη­μα της κρα­τι­κής α­μυ­ντι­κής βιο­μη­χα­νίας α­να­δει­κνύουν την πλή­ρη και σχε­δόν ύ­πο­πτη έλ­λει­ψη κυ­βερ­νη­τι­κού σχε­δίου σε έ­να ζή­τη­μα προ­φα­νούς ση­μα­σίας για την ά­μυ­να. Από την εγ­γύη­ση του δη­μό­σιου χα­ρα­κτή­ρα πέ­ρα­σαν με τα­χύ­τη­τα φω­τός στη δια­τή­ρη­ση ε­λά­χι­στου πο­σο­στού και μέ­σα σε λί­γους μό­λις μή­νες στην «εκ­κα­θά­ρι­ση» των Ε­ΑΣ Α­ΒΕΕ και «α­να­διάρ­θρω­ση» της ΕΛ­ΒΟ Α­Ε με τον Νό­μο 4046/2012 και τε­λι­κά σή­με­ρα στο κλεί­σι­μο των ε­ται­ρειών.

Τις μέ­ρες αυ­τές ξε­τυ­λί­γε­ται το κυ­βερ­νη­τι­κό σε­νά­ριο μιας δή­θεν α­ντί­στα­σης στην τρόι­κα. Ανά­με­σα στον «α­κα­ριαίο θά­να­το» της τρόι­κας και στο θά­να­το με δια­δι­κα­σία η δια­φο­ρά εί­ναι πο­λύ μι­κρή και το α­πο­τέ­λε­σμα ί­διο. Η διά­σω­ση της εγ­χώ­ριας α­μυ­ντι­κής βιο­μη­χα­νίας, της κα­τα­κτη­μέ­νης και α­να­ντι­κα­τά­στα­της τε­χνο­γνω­σίας και της δου­λειάς ε­κα­το­ντά­δων αν­θρώ­πων δεν μπο­ρεί να α­φε­θεί στα χέ­ρια ού­τε του Σα­μα­ρά, ού­τε του Βε­νι­ζέ­λου, ού­τε του Στουρ­νά­ρα, ού­τε της Γεν­νη­μα­τά και, φυ­σι­κά, ού­τε της τρόι­κας.

•Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εποχή.


Πηγή