Ὁ Γέροντας στὸ σοβαρό, ἀλλὰ καὶ λεπτὸ θέμα τῶν σχέσεων τῶν δύο φύλων, ἦταν πατερικὰ διακριτικός. Δὲν μποροῦσε κανεὶς νὰ τοῦ προσδώσει τὸ συμβατικὸ χαρακτηριστικό τοῦ αὐστηροῦ ἢ τοῦ ἐπιεικῆ, διότι ἁπλὰ ἦταν σωστός. Βρισκόταν ἔξω καὶ πάνω, τόσο ἀπὸ τὴ δαιμονολογία τῆς σεξοκεντρικῆς ἠθικῆς τῶν «αὐστηρῶν», ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν ἀγγελισμὸ τοῦ ἐρωτικοῦ ἐξαγνισμοῦ τῶν «ἐπιεικῶν». Ἀκολουθοῦσε τὸν ἴσιο δρόμο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν ὀρθόδοξη πατερικὴ παράδοση. Ἐπισκεπτόνταν τὸ κελὶ του ψυχὲς καταπτοημένες ἀπὸ τὰ φόβητρα τῶν «διστακτικῶν» συντηρητικῶν, ἀλλὰ καὶ ψυχὲς τσακισμένες ἀπὸ τὶς ἐμπειρίες τῶν «τολμηρῶν» νεωτεριστῶν. Ὅλες τὶς περιέβαλλε μὲ τὴν ἴδια ἀγάπη καὶ γιὰ ὅλες εἶχε κατάλληλο φάρμακο. Σεβόμενος τὴν ἰδιαιτερότητα κάθε ψυχῆς, τῆς ἄνοιγε τὸ δρόμο τῆς αὐτογνωσίας, τῆς μετανοίας, τῆς καθάρσεως καί, στὴν συνέχεια, τῆς ἤρεμης καὶ ἑκούσιας ἐπιλογῆς μεταξύ τῆς συζυγικῆς ἀγάπης τοῦ εὐλογημένου γάμου ἢ τοῦ θείου ἔρωτος τῆς ἐν Χριστῷ παρθενίας καὶ ἀφιερώσεως.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου