πολύχρωμα φώτα των δρόμων σβήνουν, αποκαθηλώνονται τα στολίδια και τα λαμπιόνα
των χριστουγεννιάτικων δέντρων, και η ζωή επανέρχεται στους καθημερινούς
ρυθμούς της, μια αδιόρατη μελαγχολία φαίνεται να κυριαρχεί και ένα αίσθημα
κενού να επικρατεί.
Τα Χριστούγεννα πέρασαν σαν ένα φευγαλέο
ευχάριστο διάλειμμα, αφήνοντάς μας και πάλι μόνους με τα προβλήματά μας, τη
μοναξιά μας, τα αδιέξοδά μας.
Η αγάπη που δεχτήκαμε και προσφέραμε
είχε, φαίνεται, ημερομηνία λήξεως. Έτσι, άλλωστε, μας το έχουν μάθει και το
έχουν υποβάλει, προσδιορίζοντας τις ημέρες των Χριστουγέννων -και μόνον αυτές-
ως ημέρες αγάπης, κοινωνικότητας και προσφοράς. Και με την ψευδαίσθηση ότι
επιτελέσαμε το χρέος μας προς την αγάπη, ζούμε τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου
χωρίς αγάπη, μια ζωή κόλασης!
«Η ζωή της κόλασης», λέει ο
Ντοστογιέφσκι, «είναι η ζωή άνευ αγάπης». Στο ποίημά του «ο Θεός» ο Βίκτορ Ουγκό αναφέρει ότι ο
Θεός έχει μόνο ένα όνομα που λέγεται αγάπη.
«Αγαπώ σημαίνει υπάρχω» αποφαίνεται και ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ,
θυμίζοντάς μας ότι το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν είναι ένα κοινωνιολογικό φαινόμενο
με καταναλωτικά και επικαιρικά χαρακτηριστικά, αλλά το πνεύμα που αναβαθμίζει
και αναγεννά την ανθρώπινη φύση.
Τις γιορτινές μέρες που περάσανε νιώσαμε
ευτυχισμένοι, έστω και για λίγο… Δεν αναρωτηθήκαμε, όμως, για την προέλευση
αυτής της ευτυχίας που δεν είναι άλλη παρά η ψυχική πληρότητα, την οποία
αισθανόμαστε όταν προσφέρουμε από το υστέρημα των χρημάτων μας ή από το
περίσσευμα της αγάπης μας.
Για λίγο ξεφύγαμε από τη φυλακή της
αυτάρκειάς μας, υπερβήκαμε τα τείχη της ατομικότητάς μας, σπάσαμε το δίχτυ της
όποιας ατομικής μας ευημερίας και νιώσαμε τον διπλανό μας αδελφό, νοιαστήκαμε
για τον άνεργο και τον φτωχό, τον ασθενή και το φτωχό παιδί, βιώσαμε μια
κοινωνία αγάπης και αλληλεγγύης…
Για λίγο όμως… Τα φώτα της εορτής
έσβησαν και εμείς ετοιμαζόμαστε να κλειστούμε και πάλι στην προσωπική μας
κόλαση, την εγωιστική μοναξιά μας, περιμένοντας τα επόμενα Χριστούγεννα για να
ξαναγίνουμε ευτυχισμένοι.
Είναι, βέβαια, γεγονός ότι τα φετινά
Χριστούγεννα, που εορτάσθηκαν στο κορύφωμα της ατομικής και συλλογικής μας
οικονομικής δυσπραγίας, παρατηρήθηκε ένας παροξυσμός έμπρακτης αγάπης και
ειλικρινούς ενδιαφέροντος προς τους εν ανάγκαις και ποικίλαις περιστάσεσι
συναθρώπους μας.
Μεμονωμένα άτομα, επιχειρήσεις, φορείς,
εταιρίες, με πρωτοπορούσα την Εκκλησία, άνοιξαν τις καρδιές τους σε μια
ανυπόκριτη προσφορά αγάπης που δεν πρέπει να μείνει ούτε απαρατήρητη ούτε
εφήμερη!
«Χριστός γεννάται σήμερον» ψάλαμε το πρωί
των Χριστουγέννων! Αυτό το «σήμερον» είναι που πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα,
καθώς υποδηλώνει τη διαρκή, την καθημερινή Γέννηση του Χριστού, όχι πλέον στη
φάτνη της Βηθλεέμ που έγινε μία και μόνη και ανεπανάληπτη φορά, αλλά στη φάτνη
της ψυχής μας και στο σπήλαιο της κοινωνίας μας!
Ιδού η μεγάλη πρόκληση για την κατάκτηση
της αληθινής ευτυχίας! Τώρα που όλα άλλαξαν, ακόμη και ο χρόνος, καιρός είναι
να αλλάξουμε και εμείς και να αναζητήσουμε την ευτυχία και τη λύτρωση
γιορτάζοντας καθημερινά Χριστούγεννα, θεωρώντας κάθε μέρα μέρα αγάπης,
ομόνοιας, αδελφοσύνης και κοινωνικής αλληλεγγύης!
http://web-orthodoxy.com/h-agaph-pou-dechtikame-kai-prosferame-eiche-hmeromhnia-lixeos/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου