Το βράδυ της 10ης Ιουνίου 1955, μόλις παίρνει να σκοτεινιάσει για τα καλά, οι φιγούρες του ιερέα Παπάσταυρου Παπαγαθαγγέλου -του ανθρώπου που όρκισε χιλιάδες νέους στον Αγώνα της ΕΟΚΑ κατά των Άγγλων αποικιοκρατών- και της πρεσβυτέρας του, Γιαννούλας Παπασταύρου, βαδίζουν παραλιακά προς το μοναστήρι της Αχειροποιήτου ώστε να μην κινήσουν υποψίες για το τι πρόκειται να συμβεί αυτό το βράδυ.
Σε λίγο καταφτάνει και ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Βρίσκεται στην περιοχή του Καραβά αυτές τις μέρες. Με τα ρούχα του αντάρτη, κάνει τον σταυρό του, ασπάζεται το χέρι του Παπασταύρου και βγάζει το όπλο που έχει δεμένο στη μέση του για να αρχίσει ο γάμος του με τη Βασιλική Παναγή.
«Ήταν [σ.σ.: ο Αυξεντίου] αρραβωνιασμένος δύο χρόνια. Βγήκε στο κλαρί και ήταν άγνωστο αν θα γυρίσει ζωντανός. Αυτός βγήκε στο βουνό αποφασισμένος να πεθάνει. Να πεθάνει ή να ακούσει το ''Ζήτω η Ένωση''.
Λοιπόν, όταν είχε επικηρυχθεί και βρισκόταν στην περιφέρεια του Καραβά-Λαπήθου, έγραψε στο Διγενή και ο Διγενής μού έγραψε να τον παντρέψω. […] Εκείνος ο γάμος είναι αξέχαστος. Εκείνη η σιωπή, διάβαζα τις ευχές μόνο με ένα κεράκι στην παρουσία 5-6 ατόμων. Τέλειωσε το μυστήριο και τον φίλησα λέγοντάς του: ''Γρηγόρη μου, να ζήσετε'' και αμέσως μου απαντά: ''Πάτερ, να μου ευχηθείς καλό βόλι''. Και εγώ, χαμογελαστός, του λέω: ''Ε, καλό βόλι και ζήτω η Ένωση''. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό…»
* Πληροφορίες από το βιβλίο «Με τη δύναμη της θύμησης» του Χρίστου Καρύδη. Η μαρτυρία του Παπάσταυρου Παπαγαθαγγέλου για τον γάμο του Γρηγόρη Αυξεντίου περιέχεται στη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Αλήθεια», ημερ. 31 Μαρτίου 1996.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου