Σοκάρει κυριολεκτικά, η πρωινή είδηση που μας έρχεται από την Τουρκία, καθώς από το Κοινοβούλιο της χώρας πέρασε νόμος που ισοδυναμεί με την απόδοση δικαιώματος στον εκάστοτε επικεφαλής της αρχής τηλεπικοινωνιών, να μπλοκάρει κατά βούληση την πρόσβαση σε ιστοχώρους, «εάν υπάρξει καταγγελία παραβίασης του δικαιώματος ιδιωτικής ζωής»…
Με απλά λόγια και για να αποκωδικοποιήσουμε το μήνυμα, όποιος τολμήσει να γράψει κάτι που δεν αρέσει στους «πασάδες», αφού δεν θα είναι δύσκολο να ερμηνευτεί ως παραβίαση της ιδιωτικής ζωής (π.χ. συνομιλίες για μίζες για να πάρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα…) θα ρίχνονται επαγγελματικά «στο πύρ το εξώτερο»… Πραγματική Δημοκρατία.
Για να μην αναφέρουμε πόσες άλλες εφαρμογές μπορεί να έχει μία γενικόλογη αναφορά περί παραβίασης της ιδιωτικής ζωής. Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα νόμο που θα τον ζήλευε μέχρι και η Κίνα, η οποία βέβαια ακολουθεί την ακριβώς αντίστροφη πορεία, από το καθεστώς λογοκρισίας στη σταδιακή φιλελευθεροποίηση.
Φυσικά, η κυβέρνηση Ερντογάν καλύπτει το νέο νόμο με ένα μανδύα πολιτικής ορθότητας, δηλώνοντας ότι στόχο έχει να προστατεύσει τις οικογένειες και τα παιδιά από διαδικτυακό περιεχόμενο που ενθαρρύνει τον εθισμό στα ναρκωτικά, τη σεξουαλική κακοποίηση και την αυτοκτονία. Με απλά λόγια, κάθε σπίτι στην Τουρκία θα έχει «συγκάτοικο», έναν «μεγάλο αδελφό» ονόματι Ρετζέπ Ταγίπ…
Ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) δίνει όμως και άλλη μία διάσταση. Ότι για να μπορείς να αποδείξεις ότι κάποιος βαρύνεται με το αδίκημα της παραβίασης της ιδιωτικής ζωής, θα πρέπει το τουρκικό κράτος να έχει πρώτα παραβιάσει την ιδιωτική ζωή ενός εκάστου πολίτη ξεχωριστά! Εν ολίγοις, το κράτος θα συλλέγει όλα τα στοιχεία για τη διαδικτυακή συμπεριφορά των πολιτών του, στοιχεία τα οποία φυσικά θα μπορούν να αποτελούν όπλο εκβιασμού στα χέρια των μυστικών υπηρεσιών απέναντι σε κάθε λογής «αντιφρονούντες».
Δεν έφτανε ότι η Τουρκία είναι παγκόσμια «πρωταθλήτρια» στις φυλακίσεις δημοσιογράφων, τώρα κινείται διεκδικώντας επαξίως και νέο «τίτλο» από τα πιο καταπιεστικά καθεστώτα του κόσμου. Ολισθηρός ο δρόμος που έχει βάλει την Τουρκία ο Ερντογάν κι αν δεχτούμε ότι οι του Γκιουλέν είναι η εναλλακτική, τότε είναι να απορεί κανείς με τη στάση του Δυτικού κόσμου – τουλάχιστον – που αφορά ακόμα και το Κυπριακό…
Πηγή
Με απλά λόγια και για να αποκωδικοποιήσουμε το μήνυμα, όποιος τολμήσει να γράψει κάτι που δεν αρέσει στους «πασάδες», αφού δεν θα είναι δύσκολο να ερμηνευτεί ως παραβίαση της ιδιωτικής ζωής (π.χ. συνομιλίες για μίζες για να πάρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα…) θα ρίχνονται επαγγελματικά «στο πύρ το εξώτερο»… Πραγματική Δημοκρατία.
Για να μην αναφέρουμε πόσες άλλες εφαρμογές μπορεί να έχει μία γενικόλογη αναφορά περί παραβίασης της ιδιωτικής ζωής. Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα νόμο που θα τον ζήλευε μέχρι και η Κίνα, η οποία βέβαια ακολουθεί την ακριβώς αντίστροφη πορεία, από το καθεστώς λογοκρισίας στη σταδιακή φιλελευθεροποίηση.
Φυσικά, η κυβέρνηση Ερντογάν καλύπτει το νέο νόμο με ένα μανδύα πολιτικής ορθότητας, δηλώνοντας ότι στόχο έχει να προστατεύσει τις οικογένειες και τα παιδιά από διαδικτυακό περιεχόμενο που ενθαρρύνει τον εθισμό στα ναρκωτικά, τη σεξουαλική κακοποίηση και την αυτοκτονία. Με απλά λόγια, κάθε σπίτι στην Τουρκία θα έχει «συγκάτοικο», έναν «μεγάλο αδελφό» ονόματι Ρετζέπ Ταγίπ…
Ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) δίνει όμως και άλλη μία διάσταση. Ότι για να μπορείς να αποδείξεις ότι κάποιος βαρύνεται με το αδίκημα της παραβίασης της ιδιωτικής ζωής, θα πρέπει το τουρκικό κράτος να έχει πρώτα παραβιάσει την ιδιωτική ζωή ενός εκάστου πολίτη ξεχωριστά! Εν ολίγοις, το κράτος θα συλλέγει όλα τα στοιχεία για τη διαδικτυακή συμπεριφορά των πολιτών του, στοιχεία τα οποία φυσικά θα μπορούν να αποτελούν όπλο εκβιασμού στα χέρια των μυστικών υπηρεσιών απέναντι σε κάθε λογής «αντιφρονούντες».
Δεν έφτανε ότι η Τουρκία είναι παγκόσμια «πρωταθλήτρια» στις φυλακίσεις δημοσιογράφων, τώρα κινείται διεκδικώντας επαξίως και νέο «τίτλο» από τα πιο καταπιεστικά καθεστώτα του κόσμου. Ολισθηρός ο δρόμος που έχει βάλει την Τουρκία ο Ερντογάν κι αν δεχτούμε ότι οι του Γκιουλέν είναι η εναλλακτική, τότε είναι να απορεί κανείς με τη στάση του Δυτικού κόσμου – τουλάχιστον – που αφορά ακόμα και το Κυπριακό…
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου