Αποφασιστικότητα στην Μόσχα προβληματισμός στην Δύση

Τελικά η κατάσταση στην Ουκρανία κατέληξε να μοιάζει πράγματι με την Γεωργία το 2008, όπου Ν. Οσετία και Αμπχαζία κήρυξαν την ανεξαρτησία τους από την Τιφλίδα, όταν εκείνη επιχείρησε να επιτεθεί. Τότε η Ρωσία είχε βοηθήσει τόσο διπλωματικά όσο και στρατιωτικά τις συγκεκριμένες περιοχές, ακριβώς όπως πράττει σήμερα με την Κριμαία αλλά και άλλες περιοχές στην Ανατολική Ουκρανία.
Φαίνεται ότι η Μόσχα δεν συγχωρεί την καμουφλαρισμένη εισβολή αλά Συρία των Δυτικών στο Κίεβο και την προσπάθεια μέσω μιας φιλοατλαντικής και αμφιλεγόμενης κυβέρνησης να μπει χέρι στις παραδοσιακά φιλορωσικές περιοχές. Η Κριμαία είναι μάλλον μόνο η αρχή, καθώς οι ρωσικοί και ρωσόφιλοι (μεταξύ αυτών χιλιάδες Ελλήνων) ορθόδοξοι πληθυσμοί στις περιοχές της Αν. Ουκρανίας σηκώνουν μπαϊράκι απόσχισης. Επόμενες θα μπορούσαν να είναι ακόμα η Οδησσός και η φιλικά προσκείμενη στην Ρωσία, Υπερδνειστερία, κάτι που θα φέρει την χώρα στο να συνορεύει με την Μολδαβία!
Το Κρεμλίνο δείχνει θυμωμένο και αποφασισμένο. Η Δύση γνωρίζει πως η Ρωσία μπορεί να προσαρτήσει όποτε θέλει κομμάτια της Ουκρανίας και όχι μόνο, ελέγχοντας στην ουσία την βόρεια πλευρά της Μαύρης Θάλασσας και προσθέτοντας κι άλλα εκατομμύρια πληθυσμών στο δυναμικό της, και γι' αυτό κάνει λόγο για «ανεξάρτητη Ουκρανία» με χρηματική βοήθεια όμως από τους δυτικούς «διεθνείς οργανισμούς», άρα οικονομική υποδούλωση.
Εύλογα η Ρωσία γύρω από τα σύνορά της είναι στρατιωτικά ανίκητη, αφού μπορεί να ανεφοδιάζεται από και προς αυτά. Η προσπάθεια της Δύσης να ροκανίσει έδαφος δεν αποδίδει. Ή θα συνεχιστεί λοιπόν αυτό το «μπραντ ντε φερ» γύρω από την Ρωσία, όπου η Μόσχα μέχρι στιγμής κερδίζει άνετα ή θα επιδιωχθεί ταυτόχρονα να στραφεί η προσοχή της «Αρκούδας» λίγο πιο μακριά από τα σύνορά της (Αιγαίο, Αν. Μεσόγειος, Μέση Ανατολή), όπου υστερεί των δυνάμεων του ΝΑΤΟ, επειδή δεν υπάρχει χώρα δορυφόρος να την βοηθήσει στον ανεφοδιασμό. Ειδάλλως απαιτείται ουσιαστική διπλωματική υποχώρηση Η.Π.Α. και συμμάχων.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, αποδεικνύεται πλέον περίτρανα πως η Ρωσία εμποδίζει τα γεωπολιτικά σχέδια των παγκοσμιοποιητών και αυτό είναι καλό. Για δικά της βέβαια συμφέροντα, πράγμα που δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Επομένως η αχανής αυτή χώρα αποτελεί στόχο, ωστόσο όχι και τόσο εύκολο, αφού όπως έχουν τα πράγματα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά νικητή σε περίπτωση περαιτέρω κλιμάκωσης της παρούσας διαμάχης.
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων

pygmi.gr