¨Πάτερ, νιώθω ότι με τον άντρα μου ζούμε σαν συγκάτοικοι σε δυο παράλληλες γραμμές που σπάνια ενώνονται. Ενώ με τους συγγενείς και τους φίλους του μιλάει, γελάει, περνάει αρκετές ώρες της νύχτας μαζί τους για να βλέπει ποδόσφαιρο ή να παρακολουθεί ταινίες στα σπίτια τους, όταν επιστρέφει στο σπίτι, είναι κατσούφης, αμίλητος θυμωμένος και βρίσκει πάντα λόγους για να με αποπαίρνει. Του μίλησα πολλές φορές, του είπα πώς νιώθω, όταν μάλιστα κάνω λάθος του ζητώ και συγνώμη, όμως αυτός παραμένει το ίδιο. Το χαμόγελό του θα ήταν το πιο πολύτιμο και ακριβό για μένα, κι όμως, ποτέ δε μου χαμογελά, και σπάνια με αγγίζει με τρυφεράδα. Θέλω να το βλέπω σαν τον προσωπικό μου σταυρό, όμως πολύ φοβάμαι πως αν κρυώσουν μέσα μου τα αισθήματα γι αυτόν, τότε θα κάνω πράγματα τα οποία δε θέλω. Δε σου τα λέω όλα αυτά, πάτερ, για να με λυπηθείς, μα για να προσευχηθείς…
https://www.facebook.com/AndreasKonanosPage
http://lllazaros.blogspot.com/2015/09/blog-post_77.html
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου