του Μηνά Ρασούλη
Τα βήματα προσέγγισης της Τουρκίας από την ΕΕ μετά το 1999 έχουν επιτύχει την διατήρηση της ειρήνης σε μια εύφλεκτη περιοχή του πλανήτη αλλά και την αναζήτησή της για ένταξη της Τουρκίας στους κόλπους της ΕΕ. Κατά την περίοδο 2000 – 2013 περισσότερες από 100 διμερείς συμφωνίες που υπογράφηκαν και με την χώρα μας συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην πολιτικοοικονομική ανάπτυξη των δύο πλευρών.
Έπρεπε λοιπόν να είναι μία σταθερή μουσουλμανική δημοκρατία που θα μπορούσε να την επικαλεστεί η Δύση ως στρατηγικό εταίρο στην Μέση Ανατολή. Οι διαδηλώσεις όμως που συγκλόνισαν την Τουρκία τον Ιούνιο ήλθαν ως έκπληξη για πολλούς, ειδικά η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων προβλημάτισε εκείνους που θεωρούσαν τον Πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν , ως δημοκρατικό μεταρρυθμιστή.
Η προσοχή των διεθνών μέσων μαζικής ενημέρωσης δεν είναι πλέον επικεντρωμένη στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης . Έμπειροι διπλωμάτες εκτιμούν ότι έχει αποκατασταθεί η τάξη , αν και θεωρείται υπερβολικά αισιόδοξη (εκτίμηση) , αλλά η ανησυχία είναι υπαρκτή στην ενεργοποίηση των μακροχρόνιων κοινωνικών ρηγμάτων , που χωρίζει τους κοσμικούς και θρησκευόμενους Τούρκους και θα μπορούσαν να είναι τα θύματα των πολιτικών αντιπαραθέσεων . Η Τουρκική κοινωνία προσωρινά είναι μία πυριτιδαποθήκη με Σουνιτική πλειοψηφία και με Αλεβίτικη μειοψηφία , προσπαθώντας να καλύψει τις ηγετικές πολιτικές επιδιώξεις του Ερντογάν.
Στις 8 Σεπτεμβρίου η αστυνομική σύγκρουση με τους Αλεβίτες για μία ολόκληρη μέρα στους δρόμους της Άγκυρας ανέδειξε την καταπίεση και τις διακρίσεις που έχει υποστεί το περίπου 20% του πληθυσμού για την πίστη τους, την εκπαίδευσή των στα σχολεία, αλλά και για τους τόπους λατρείας των, που δεν είναι ακόμα επίσημα αναγνωρισμένοι, έχοντας τα περισσότερα θύματα κατά τις διαδηλώσεις του καλοκαιριού. Όμως αντί να προσπαθήσουν να καταστείλουν αυτές τις διαιρέσεις, η διοίκηση τροφοδοτεί την φωτιά. Το παρουσιαζόμενο μεταρρυθμιστικό πακέτο του Ερντογάν στις 30 Σεπτεμβρίου αποξένωσε περαιτέρω τους Αλεβίτες από την συντηρητική εκλογική βάση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) . Αναβιώνοντας το παλαιό αυταρχικό στυλ ηγεσίας της εποχής του 60, συνεχίζει να αγνοεί τον δημοσιογραφικό κόσμο φυλακίζοντας ορδές, παρεμβαίνοντας ακόμα και στην ενδυμασία των κατά τις τηλεοπτικές εμφανίσεις. Συγχρόνως προσπαθεί να εξαφανίσει την αντιπολίτευση , αλλά και τους Αλεβίτες, που σε απάντηση ορκίζονται να εντείνουν τον αγώνα τους ενάντια της κυβέρνησης.
Η τακτική του Ερντογάν να ανταγωνίζεται το κοσμικό εθνικιστικό κόμμα των Αλεβιτών έχει σχεδιαστεί για να συσπειρώσει τους οπαδούς του ΑΚΡ και μέχρι στιγμής έχει αποδειχθεί αποτελεσματικό. Υποδαυλίζοντας όμως τις θρησκευτικές εντάσεις σε εκτιθέμενη περιοχή κοντά στην Συριακή κρίση ενδεχομένως να καταστεί στόχος των σιιτικών αντιπάλων, τροφοδοτώντας θρησκευτικές εντάσεις όπως στο Πακιστάν, μια χώρα που καιρό τώρα μαστίζεται από την θρησκευτική βία. Ο Ερντογάν όμως δεν φαίνεται να ανησυχεί για τις απειλές και την κοινωνική συνοχή επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του μόνο στην πολιτική του επικράτηση. Αν και έχει γνωρίσει τρείς διαδοχικές νίκες έχοντας εγκαταστήσει υπάκουους του στρατού στην ηγεσία , η αυτοεκπληρούμενη προφητεία του οράματός του με τον ήρωά του πρώην πρωθυπουργό Μεντερέ , που επί των ημερών του πραγματοποιήθηκε η πολιτειακή κρίση της 27ης Μαίου 1960, με το πρώτο στρατιωτικό πραξικόπημα, την βίαιη καταστολή της νεολαίας και την οικονομική κατάρρευση. τον κατατρέχει, φοβούμενος μόνο μια πιθανή απώλεια της αμερικανικής στήριξης.
Ο Μηνάς Ρασούλης είναι Ταξίαρχος (ΤΘ) ε.α , Πρόεδρος Αποστράτων Αξιωματικών Νομού Ηρακλείου - Λασιθίου.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου