Θαύμα των Αγ. Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού των Ρωμαίων

Γράφει ο Στρατής Οικονόμου*

Στην ηλικία των τριάντα ενός ετών εγώ και είκοσι επτά της συζύγου μου, κυοφορεί το πρώτο μας παιδί.


Γνωρίζουμε ότι έχουμε ασυμβατότητα Rhesus, θετικό εγώ, αρνητικό εκείνη. Φυσικά μας απασχολεί το γεγονός, το συζητάμε με τον μαιευτήρα μας. Μας καθησυχάζει καθώς δεν υπάρχει ιστορικό αποβολής εμβρύου ή εκτρώσεως και μεταγγίσεων άρα δεν υπάρχει ευαισθητοποίηση και αυτό επιβεβαιώνεται με την σχετική εξέταση. Συμφωνούμε ότι στην περίπτωση που το παιδί κληρονομήσει από εμένα και είναι θετικό, θα γίνει άμεσα στη μητέρα ο σχετικό ορός (Rhesuman) (ανοσοσφαιρίνη) και αυτό υπενθυμίζεται αρκετές φορές στον μαιευτήρα κατά τους μήνες της κυοφορίας.

23η Αυγούστου (Εννιάμερα της Παναγίας) 1975, ημέρα Σάββατο, έρχεται στον κόσμο το πρώτο μας παιδί. Βρίσκομαι κι εγώ στην αίθουσα τοκετών. Ο φυσιολογικός τοκετός είναι δύσκολος. Ο γυιός μας που ζυγίζει 5 κιλά, προκάλεσε μεγάλη διάταση της μήτρας, η οποία δεν συσπάται και η αιμορραγία είναι μεγάλη. Αγωνιώδης η προσπάθεια των γιατρών, με μεγάλες δόσεις αγγειοσυσπαστικών φαρμάκων να σώσουν τη γυναίκα μου. Τα καταφέρνουν, κατ’ εμέ με τη βοήθεια του Θεού, αλλά δεν μπορώ να το ονομάσω θαύμα, αφού οι πιθανότητες να έχουν αυτό το αποτέλεσμα οι χειρισμοί των γιατρών ήταν αρκετές.

Η γενική αναταραχή, αλλά κυρίως η δική μου φροντίδα για το νεογέννητο και για τη μητέρα που κινδύνευε, κατανάλωσαν την πρώτη ώρα μετά τον τοκετό. Όταν τα πράγματα ηρέμησαν και μπήκαν σε μια τάξη, αναζήτησα τον μαιευτήρα για να μάθω αν το παιδί μας ήταν Rhesus θετικό κι αν έγινε στην περίπτωση αυτή ο ορός Rhesuman.
Τελικά μαθαίνω ότι έφυγε βιαστικός γιατί ήθελε να πάει για κυνήγι του σαββατοκύριακου κι ότι δεν έγινε ο ορός, θα γίνει μετά. Τόσο απλά. Το λάθος μου, που διαπίστωσα αργότερα, ήταν ότι άφησα την ευθύνη και την φροντίδα του ορού στον μαιευτήρα μας και δεν ασχολήθηκα προσωπικά με τις οδηγίες του φαρμάκου. Όταν λοιπόν την Δευτέρα 25 Αυγούστου, επέστρεψε ο κυνηγός-γιατρός μας, είπε ότι θα κάνουμε σήμερα τον ορό, δεν πειράζει. Βέβαια ο χρόνος απέδειξε-όπως θα δείτε παρακάτω- ότι πείραζε και παραπείραζε. Έγινε λοιπόν ο ορός και με εμπιστοσύνη στο γιατρό μας, την επόμενη μέρα πήραμε το παιδάκι μας κι ευτυχισμένοι επιστρέψαμε στο σπίτι μας.

Οκτώβριος 1976 η σύζυγος μου συλλαμβάνει το δεύτερο παιδί μας, οπότε αρχίζουμε και τις παρακλινικές εξετάσεις της κυήσεως, αλλά λόγω του ιστορικού και της ασυμβατότητας Rhesus κάνουμε και την εξέταση Coomps και τότε πέφτει αστροπελέκι στο κεφάλι μας. Η εξέταση αποβαίνει θετική. Επαναλαμβάνεται ανά 15νθήμερο στο τμήμα αιμοδοσίας του Λαϊκού Νοσοκομείου Αθηνών. Όσο προχωρούν οι μήνες της κυήσεως, το μαρτύριο μας αυξάνεται καθώς αυξάνονται οι σταυροί θετικότητας της εξετάσεως Coomps. Γιατί; Διότι σε τέτοιες περιπτώσεις σοβαρής ευαισθητοποίησης της μητέρας, το παιδί κινδυνεύει από έντονη αιμολυτική αναιμία, ερυθροβλάστωση, εμβρυϊκό ύδρωπα και θάνατο. Εάν επιβιώσει θα εμφανίσει έντονο ίκτερο και μεγάλη αύξηση της χολερυθρίνης και πυρηνικό ίκτερο, δηλαδή βλάβη στους βασικούς πυρήνες του εγκεφάλου και με όλα τα δεινά που αυτό συνεπάγεται.

Οργανώνεται από την αιμοδοσία το σχέδιο αντιμετώπισης. Μου ζητούν να βρω τουλάχιστον 4 αιμοδότες Rhesus αρνητικούς και να τους έχω διαθέσιμους την ημέρα του τοκετού. Φυσικά είχαμε ήδη αλλάξει τον κυνηγό-μαιευτήρα και ο νέος λόγω και της ισχιακής προβολής του παιδιού, είχε αποφασίσει ότι ο τοκετός θα γίνει με καισαρική τομή, προς κέρδος χρόνου και άμεση αφαιμαξομετάγγιση (αλλαγή όλου του αίματος του παιδιού), με φρέσκο αίμα των αιμοδοτών.

Οι ωδίνες άρχισαν το ξημέρωμα της 1ης Ιουλίου 1977 ημέρα Παρασκευή (Αγ.Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού των Ρωμαίων). Τότε αρχίζει και ο δικός μου γολγοθάς, με ταχύτητες αγώνων δρόμου, αφού μετέφερα τη σύζυγό μου στο μαιευτήριο (ΛΗΤΩ Αθηνών). Έπρεπε να πάρω τον κάθε αιμοδότη από το σπίτι του και να τον μεταφέρω στο μαιευτήριο και μετά, από την αιμοδοσία του Λαϊκού Νοσοκομείου και άλλες μονάδες αίματος.

Μπαίνοντας στο προαύλιο, αντικρύζω τον πανηγυρικό στολισμό του Ναού και συνειδητοποιώ ότι γίνεται Θεία Λειτουργία στη μνήμη των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού των Ρωμαίων. Τα αφήνω όλα και τρέχω στην Εκκλησία που ήταν στην ώρα της απόλυσης. Δεν είναι πολλές οι στιγμές της ζωής μου που προσευχήθηκα με τόση θέρμη.
Ο αγώνας δρόμου συνεχίζεται. Προλαβαίνω το χειρουργείο της γυναίκας μου. Βλέπω το παιδί μου ερυθρόδερμο, ενώ τον περίμενα ιδιαίτερα κίτρινο. Το παιδί στον θάλαμο των νεογνών, η μητέρα στο δωμάτιό της. Συνήλθε αρκετά άρα μπορώ να την αφήσω μόνη. Υπολογίζω ότι πρέπει να πέρασε μία ώρα χωρίς να είμαι και σίγουρος. Περνάω μπροστά από τους αιμοδότες μου. Στα βλέμματα όλων ένα μεγάλο ερωτηματικό.

– Τί γίνεται, τί κάνουμε; Μπαίνω στο γραφείο-εργαστήριο της αιματολόγου κας Λουΐζου.
– Επαναλαμβάνω την ερώτηση των αιμοδοτών με έκδηλη την αγωνία μου. Τι γίνεται; Τί κάνουμε κα Λουΐζου;
– Τί να σας πω συνάδελφε κ. Οικονόμου; Το παιδί είναι Rh+ και δεν υπάρχει αιμόλυση-ίκτερος ούτε ο αναμενόμενος φυσιολογικός στα νεογέννητα.
Βλέπετε, έπρεπε να τονισθεί ιδιαίτερα το θαύμα που συντελέστηκε.
– Κα. Λουΐζου, επί εννέα μήνες ανά 15νθήμερο παρακολουθούμε με τη δοκιμασία Coomps το αίμα της συζύγου μου. Το τελευταίο δίμηνο έφτασε τη μέγιστη συγκόλληση τεσσάρων σταυρών. Τις βλέπατε εσείς με τα μάτια σας. Τί έγινε;

– Λυπάμαι, αλλά δεν έχω επιστημονική εξήγηση να σας δώσω. Πείτε στους αιμοδότες σας ότι μπορούν να φύγουν, δεν θα τους χρειασθούμε. Έμεινα εμβρόντητος από τη χαρά του θαύματος. Ο δεύτερος γυιός μου-επικίνδυνος για πυρηνικό ίκτερο-δεν είχε ίκτερο ούτε όσο το πρώτο μας παιδί με φυσιολογική κύηση.

Όταν όλα τακτοποιήθηκαν και η ζωή επανήλθε στους φυσιολογικούς της ρυθμούς, με όλο το ιστορικό και τις εξετάσεις στα χέρια, επισκέφθηκα τον καθηγητή μου κ. Φαίδωνα Φέσσα, κορυφή τότε της αιματολογίας στην Ελλάδα. και εκείνος δεν είχε να μου δώσει επιστημονική εξήγηση των δεδομένων. Σήμερα ο γυιός μου είναι 40 ετών, πατέρας δύο παιδιών. Παρακαλώ όποιος σύγχρονος ειδικός, με την πρόοδο της επιστήμης τεσσάρων δεκαετιών τύχει να διαβάσει αυτές τις σελίδες και έχει να μου δώσει εξήγηση, ας το κάνει. Εγώ έκτισα ναΐσκο στην αυλή του σπιτιού μου προς τιμή των Αγίων και το λειτουργώ στη μνήμη της εορτής τους και του θαύματός τους στην οικογένειά μας.

* Στρατής Γ. Οικονόμου
Νευρολόγος-Ψυχίατρος
Επ. Καθ. Ψυχιατρικής
Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

gnothisafton.wordpress.com
Πηγή