«Από την Λακεδαιμονίων Πολιτεία στην Ελλήνων Πολιτεία»

Μια από τις βασικές πτυχές του σύγχρονου ελληνικού προβλήματος είναι για πολλούς συμπατριώτες μας το πολιτειακό ζήτημα, δηλαδή τι είδους πολίτευμα θα έχουμε, τι πρέπει να αλλάξει ώστε η Ελλάς να ανασάνει από τον ζυγό της απεχθούς, πλέον, αλλά και επιζήμιας κοινοβουλευτικής “δημοκρατίας”.

Κάποιοι τοποθετούν το ζήτημα απλοϊκά, δηλαδή αν θα είναι προεδρευόμενη ή προεδρική, αν θα εκλέγει ή όχι ο «σοφός» λαός τον ανώτατό του άρχοντα. Είναι οι ίδιοι που αν και αναγνωρίζουν το σύγχρονο ελληνικό πρόβλημα, εντούτοις δεν διαπραγματεύονται την «πολύτιμη» δημοκρατία τους.

Μια “δημοκρατία”, και για την ακρίβεια κοινοβουλευτική (γιατί υπάρχει και η αρχαία δηλαδή η άμεση), η οποία είναι γνήσιο τέκνο του αγγλοσαξωνικού προτεσταντισμού και του σιωνισμού. Και αν το συγκεκριμένο πολίτευμα είναι το αρμόζον για τις δυτικές χώρες, πράγμα που είναι προς γενικότερη αμφισβήτηση, για το ελλαδικό κρατίδιο, του οποίου την απόλυτη παρακμή ζούμε σήμερα, από την αρχή της πορείας του φάνηκε ότι ήταν παντελώς αταίριαστο.

Η Ελλάς, που έχει παράδοση δημαγωγών και σοφιστών από τους αρχαίους χρόνους, ανέδειξε κατά την σύγχρονη εποχή όχι απλούς δημαγωγούς, αλλά και συνάμα επικίνδυνους εθνοπροδότες που η θέση τους θα έπρεπε να είναι επάνω στο ικρίωμα και όχι σε περίοπτη θέση ως δήθεν «εθνάρχες» ή «λαοπρόβλητοι ηγέτες». Οι σύγχρονοι Έλληνες, αν ενδοσκοπήσουν βαθειά μέσα στον ιστορικό χρόνο, αν αφουγκραστούν τις εθνικοκοινωνικές καταβολές τους, θα συνειδητοποιήσουν την πραγματικά επωφελή πολιτειακή οργάνωση, που θα συντηρήσει και θα εξελίξει το ελληνικό έθνος.

Αρωγός σε αυτή την προσπάθεια είναι αναμφισβήτητα η ελληνική φιλοσοφία, και κυρίως ο εμπνευστής της ιδανικής πολιτείας Πλάτων, αλλά και μια υπέροχη ελληνική πολιτεία από το ένδοξο παρελθόν μας η Σπάρτη. Σκοπός των σύγχρονων Ελλήνων θα πρέπει να είναι το πέρασμα από την Λακεδαιμονίων Πολιτεία στην Ελλήνων Πολιτεία. Πάντοτε βέβαια με οδηγό τα σφάλματα που οδήγησαν σε παρακμή και πτώση αυτή την κοινωνία υπεροχής, στον αρχαίο ελληνικό κόσμο.

Η σύγχρονη Ελλάδα, θα πρέπει να οργανωθεί σε ένα πολιτειακό σύνολο, ομόκεντρων δακτυλίων. Ο εξωτερικός και μεγαλύτερος δακτύλιος, θα πρέπει να είναι κατά την γνώμη μου, ένας συγκεκριμένος αριθμός επαγγελματιών πολεμιστών, ένα νέο είδος Ομοίων. Ο αριθμός τους, λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες προάσπισης της εθνικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας, δεν θα πρέπει σε καμμιά περίπτωση να είναι λιγότερος των 100.000, ενώ ιδανικά θα πρέπει για να έχουμε υπερεπάρκεια να φθάνει έως και τις 200.000. Πρέπει λοιπόν, να αναζητούμε σαν έθνος έναν τέτοιο αριθμό, εύρωστων, σωματικά ρωμαλέων, ψυχικά ισορροπημένων, αλλά και ιδεολογικά απόλυτα προσηλωμένων στον εθνικό σκοπό, οι οποίοι θα πρέπει να ονομαστούν πολίτες α΄ κατηγορίας, να αποποιηθούν τον πλουτισμό, να ασχοληθούν μόνο με τα στρατιωτικά καθήκοντα, να γίνουν δηλαδή επίλεκτες ειδικές δυνάμεις.

Το λάθος της Σπάρτης, ήταν ότι δεν φρόντισε να συντηρήσει ή και να επαυξήσει τον αριθμό των επίλεκτων πολεμιστών της, και με μια αργή διαδικασία η οποία τον 5ο αιώνα επιταχύνθηκε, έφτασε να απωλέσει το μεγαλύτερο μέρος των υπερπολύτιμων Ομοίων, πράγμα που οδήγησε σταδιακά στην κατάρρευσή της. Οι απώλειες της Σπάρτης, δεν οφείλονται όπως νομίζουν οι περισσότεροι στα πολεμικά γεγονότα, αλλά στην συσσώρευση του πλούτου και στην σταδιακή κατάργηση του εθνικοκοινωνικού χαρακτήρα της Σπάρτης. Η κατάρρευση δεν αποτράπηκε παρά τις ανατρεπτικές μεταρρυθμίσεις των Άγι και Κλεομένη. Μια σύγχρονη κοινωνία, βασισμένη σε τέτοια πρότυπα, οφείλει να διαφυλάξει τον πολεμικό της χαρακτήρα και να συντηρεί και εξελίσσει τους πολεμιστές-υπερασπιστές της.

Ο αμέσως επόμενος δακτύλιος, στην πολιτεία της Σπάρτης ήταν οι Περίοικοι, οι οποίοι μπορούσαν κανονικά να έχουν διάφορες κοινωνικές ασχολίες, στα πλαίσια πάντα των νόμων της Σπάρτης. Οι Περίοικοι, ήταν στρατιώτες, φαλαγγίτες δίπλα στους Ομοίους, χωρίς πάντως η ενασχόλησή τους με τα στρατιωτικά καθήκοντα να είναι επαγγελματική. Ήταν οπλίτες ερασιτέχνες, όπως οι υπόλοιποι οπλίτες των άλλων ελληνικών πόλεων. Η συνεισφορά τους στο σπαρτιατικό μεγαλείο ήταν ουσιώδης, όπως φάνηκε στην μάχη των Πλαταιών. Μάλιστα, επειδή ο αριθμός τους ήταν υπέρτερος των Ομοίων, η χρήση τους στις μάχες του σπαρτιατικού στρατού εντάθηκε τα χρόνια που ακολούθησαν.

Στην σύγχρονη Ελλάδα, των ρόλο των Περιοίκων θα μπορούσαν να παίζουν οι πολίτες β΄ κατηγορίας (χωρίς αυτό να έχει υποτιμητική έννοια), δηλαδή όλοι όσοι δεν ενασχολούνται επαγγελματικώς με την τέχνη του πολέμου. Αυτοί, θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι εμείς, η πλειοψηφία δηλαδή, που δεν έχει την σωματική ρώμη και την ψυχική δυνατότητα να ασχολείται διαρκώς με τα στρατιωτικά πράγματα. Προφανώς, η εκπαίδευση μας επί των στρατιωτικών ζητημάτων θα πρέπει να υφίσταται με την μορφή της εφεδρείας, η οποία εν καιρώ πολέμου θα καλείται στα όπλα, όπως συμβαίνει και τώρα, αλλά ίσως και με την μορφή πολιτοφυλακής υπό τις διαταγές των επίλεκτων. Παράλληλα, θα μπορούμε ελεύθερα να εκτελούμε τις όποιες ιδιωτικές ενασχολήσεις μας, την εργασία μας, τον βιοπορισμό μας, αλλά ο υπερβολικός πλούτος σε κάθε περίπτωση δεν θα πρέπει να είναι ανεκτός, αφού όλοι μας θα είμαστε υπηρέτες του έθνους. Σε μια τέτοια περίπτωση το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, για τοπικούς άρχοντες, θα πρέπει να υφίσταται, με την προαίρεση ότι οι νόμοι που θα ψηφίζονται και ισχύουν, να έχουν ως γνώμονα την εθνική ασφάλεια, την επιβίωση και την ανέλιξη του έθνους.

Τέλος, θα πρέπει να αναφερθούμε σε αυτούς που αντιτίθενται εξ ιδεολογίας στο έθνος. Η αντίθεση αυτή μπορεί να είναι θρησκευτική ή πολιτική, για παράδειγμα οι μάρτυρες του Ιεχωβά ή οι αναρχοκομμουνιστές/ αντιεξουσιαστές ή όποια άλλη αίρεση ή ιδεολογία ή θρησκεία ή στάση ζωής (η οποία θα αφορά προφανώς και σεξουαλικές διαστροφές), αντιτίθεται στην ιστορική πορεία του έθνους. Παρατηρείται το φαινόμενο, τέτοιες ομάδες είτε να αρνούνται την στράτευση, είτε να είναι δολιοφθορείς του εθνικού μετώπου. Αυτοί, μειοψηφίες αναμφίβολα, αποτελούν τον εσωτερικό δακτύλιο μιας τέτοιας πολιτείας, ή καλύτερα πολίτες γ΄ κατηγορίας. Έχοντας αρνηθεί τις βασικές πτυχές του έθνους, οφείλουν να λάβουν την αντίστοιχη θέση των Ειλώτων. Δεν αρνείται κανείς το δικαίωμα του ζειν, αλλά σε μια εθνική πολιτεία, η υποχρέωση της επιβίωσης και της εξέλιξης του έθνους είναι ιερότερη. Αυτές οι ομάδες, οι οποίες θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν οιονδήποτε έχει υιοθετήσει αντεθνική συμπεριφορά στην ζωή του (και αντεθνική μπορεί να είναι οποιαδήποτε συμπεριφορά που βλάπτει την κοινωνία και προάγει οικογενειακά, κοινωνικά και εθνικά διαλυτικά πρότυπα), έχουν το δικαίωμα του ιδιωτεύειν, αλλά όχι του διαλύειν το έθνος. Προφανώς, πολιτικά δικαιώματα για όσους δεν είναι πρόθυμοι να υπερασπίσουν με τα όπλα την εθνική πολιτεία, δεν πρέπει να υφίστανται, κυρίως επειδή η στάση ζωής τους δίνει τα λάθος μηνύματα στους υπολοίπους. Όλοι αυτοί οφείλουν να παρέχουν, δίχως δυνατότητα κερδών, κοινωνική εργασία σε όλους τους υπολοίπους.

Η παραπάνω περιγραφή, ουδεμία σχέση έχει με την κοινοβουλευτική «δημοκρατία», των δημαγωγών και των ολετήρων του έθνους. Δεν είμαι δημοκρατολάγνος και δεν πρόκειται να εναγκαλιστώ εναγωνίως την ανάγκη της «δημοκρατίας». Η Ελληνική Πολιτεία, θα πρέπει να υιοθετήσει το «Λακεδαιμονίων Πολίτευμα» με τις απαραίτητες «κρητικές πινελιές», με τις οποίες προφανώς βάσει αρχαίων συγγραφέων υπάρχει συνάφεια. Η πολιτεία αυτή θα έχει ως μόνο σκοπό να υπηρετεί και να εξελίσσει το έθνος. Η φύση απεχθάνεται τα κενά. Εάν το Ελληνικό Έθνος δεν επιλέξει την επιβίωση και ανέλιξή του, ενάντια στην παρακμή, τον εκφυλισμό και την διαστροφή, τότε θα καταλάβουμε την θέση που μας αρμόζει δηλαδή το κενό και την εξαφάνιση.

ΔΩΡΙΕΥΣ