(Λένιν)..
Δεν ήσαν λίγοι αυτοί που εξεπλάγησαν από την ανάμειξη δύο ατόμων ανηκόντων στον λεγόμενο «αναρχοκομμουνιστικό» χώρο (ίσως αναμεμειγμένων και στην ερυθρά τρομοκρατία, συμφώνως με τα –λιγοστά και πολύ προσεκτικά- δημοσιεύματα του τύπου που τους προστατεύει…) με μια υπόθεση του κοινού ποινικού δικαίου, το συμβόλαιο θανάτου της εν ψυχρώ δολοφονίας πέντε ατόμων στην Κύπρο. Και βέβαια, εξεπλάγησαν όσοι δεν γνωρίζουν την πραγματική φύση του κομμουνισμού και παίρνουν τοις μετρητοίς τις τηλεοπτικές παρόλες περί του «ήθους της αριστεράς». Σίγουρα, η κακοποιός δράση δεν αποτελεί αντίφαση με τις ιδεολογικές πεποιθήσεις αυτών των ατόμων. Το αντίθετο συμβαίνει! Και θα εξηγήσω αμέσως το πώς και το γιατί.
Η θεωρητική θεμελίωση των σχέσεων του υποκόσμου με τους «επαναστάτες», έγινε από τον «πατριάρχη» του ρωσσικού μηδενισμού, Σεργκέϊ Γκενάντοβιτς Νετσάγιεφ (1847-1882), τον αποκαλούμενο «Μαύρο Άγγελο της Επαναστάσεως». Στο τρομακτικό βιβλίο του «Η Κατήχηση του Επαναστάτη», το οποίο υπήρξε το «ευαγγέλιο» της τρομοκρατίας και επηρεάζει τις αριστερές τρομοκρατικές συμμορίες ακόμα και σήμερα, αναφέρει: «Πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τον παράτολμο κόσμο των ληστών, τους μόνους αληθινούς επαναστάτες στην Ρωσσία». Ο Μαρξ, στην εποχή του, απέρριψε τον Νετσάγιεφ ως «κοινό προβοκάτορα, που είχε σχέση ή χρησιμοποιήθηκε από τις τσαρικές αρχές ενάντια στους επαναστάτες». Ωστόσο, ο αναθεωρητής του μαρξισμού (υπό την έννοια ότι προσάρμοσε την μαρξιστική θεωρία στην ρωσσική πραγματικότητα της εποχής του, κι έτσι προέκυψε ο λεγόμενος «μαρξισμός-λενινισμός»), Λένιν, επηρεάστηκε πολύ από τον Νετσάγιεφ και εφήρμοσε την «Κατήχησή» του κατά γράμμα!
Πιο συγκεκριμένα, τον Μάρτιο του 1902, ο Λένιν εξέδωσε το βιβλίο «Τι να κάνουμε», το πιο πολυσυζητημένο του πόνημα. Σ’ αυτό, μεταξύ των άλλων, υποστήριζε ότι το επαναστατικό κόμμα οφείλει να έχει δύο παραλλήλους μηχανισμούς: τον νόμιμο και τον παράνομο. Ο παράνομος μηχανισμός θα πρέπει να λειτουργεί απολύτως συνωμοτικά, με λίγα, προσεκτικά διαλεγμένα, έμπειρα και δοκιμασμένα μέλη και να υπάγεται απευθείας στην ηγεσία του κόμματος. Βεβαίως, το κόμμα δημοσίως θα σχίζει τα ιμάτιά του, ότι δεν έχει καμία σχέση με τρομοκρατικές ενέργειες, εν ανάγκη θα τις καταδικάζει κιόλας, και θα τις χρεώνει σε «πλανημένους συντρόφους» ακόμα και σε «προβοκάτορες». Σε καιρούς επαναστατικού αναβρασμού, ο παράνομος μηχανισμός θα γιγαντώνεται και όταν έλθει η ώρα-μηδέν, θα μετατρέπεται σε αιχμή του δόρατος της επαναστάσεως.
Αμέσως μετά, σχηματίστηκαν υπό την εποπτεία του Λένιν οι συμμορίες του παρανόμου μηχανισμού του κόμματος, οι οποίες επιδόθησαν σε δολοφονίες, εκβιασμούς επιχειρηματιών, κλοπές, ληστείες (οι οποίες βαφτίστηκαν «απαλλοτριώσεις»), ακόμα δε και σε… προικοθηρίες. Πρωταγωνιστικό δε ρόλο στις συμμορίες αυτές έπαιξε ο μετέπειτα ερυθρός δικτάτωρ, Στάλιν! Μάλιστα, σε μία απ’ αυτές τις «απαλλοτριώσεις» (πιθανότατα σ’ αυτήν που έγινε στο λιμάνι του Μπακού, πάνω στο ατμόπλοιο «Νικόλαος Ι»), ο Στάλιν τραυματίστηκε στο αριστερό του χέρι και του έμεινε μόνιμα μια μικρή αναπηρία, εξ’ αιτίας της οποίας απηλλάγη αργότερα από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις.
Παρόμοιες ληστο-τρομοκρατικές συμμορίες διατηρούσαν όλα τα αριστερά κόμματα της εποχής, ακόμη και οι θεωρούμενοι ως «μετριοπαθείς» -σε σχέση με τους μπολσεβίκους- μενσεβίκοι καθώς και οι σοσιαλεπαναστάτες.
Και για να μην ομιλούμε μόνον για τους ξένους κομμουνιστάς, ας θυμηθούμε και τον Άρη Βελουχιώτη, το ίνδαλμα του εγχωρίου κομμουνισταριού. Τι ήταν ο Βελουχιώτης, εκτός από αιμοσταγής δολοφόνος απλών Ελλήνων; Ήταν και αρχικλέφταρος, όπως βεβαιώνει το «κατάμαυρο» ποινικό του μητρώο!
Μην απορείτε, λοιπόν, αν σε λίγα χρόνια οι δύο μαφιόζοι αναρχοκομμουνισταί (τι κρίμα που οι αρχές δεν κοινοποίησαν τα ονόματά τους, για να’ χουμε να τα θυμόμαστε…) εξελιχθούν σε… Στάλιν και… Βελουχιώτηδες της αριστεράς (και της… προόδου). Η «επαναστατική» προϋπηρεσία τους εγγυάται ένα… λαμπρό κομματικό μέλλον!
Γ. Δημητρακόπουλος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Π. Φάληρο - Αθήναι xryshaygh.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου