Από Peter Drysdale
Η περιφερειακή οικονομική συνεργασία στην Ασία και σε όλο τον Ειρηνικό αναπτύχθηκε γύρω από τη ιδέα της ανοιχτής περιφερειοποίησης και την κατασκευή δυνατοτήτων για περιφερειακή ανάπτυξη στο παγκόσμιο, πολυμερές σύστημα εμπορίου.
Οι διεθνείς οργανισμοί -η Διεθνής Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου(GATT) και έπειτα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου(WTO)- ενίσχυσαν την αυτοπεποίθηση της Ασίας για βαθύτερη ενσωμάτωση στην διεθνή οικονομία και την επιτυχημένη εμπορική και βιομηχανική μετατροπή μέσω του εμπορίου, της οικονομικής μεταρρύθμισης και της πολύπλευρης ή της μονόπλευρης φιλελευθεροποίησης.
Οι χώρες συλλογικά δεν έχουν περισσότερα να διακυβεύονται σε παγκόσμιους οργανισμούς για την οικονομική και πολιτική τους ασφάλεια, από της περιοχής Ασίας-Ειρηνικού.
Η Οικονομική Συνεργασία για την Ασία και τον Ειρηνικό(APEC) δημιουργήθηκε πάνω στην ιδέα της ανοιχτής περιφερειοποίησης και στην στήριξη στους κανόνες του παγκόσμιου εμπορίου για να εξασφαλίσει τη μελλοντική ανάπτυξη της Ασίας στην διεθνή οικονομία. Η σύνοδος κορυφής για την Οικονομική Συνεργασία σε Ασία και Ειρηνικό, η οποία λαμβάνει μέρος λίγο έξω από το Πεκίνο την επόμενη βδομάδα, αποτελεί ακόμα το κύριο φόρουμ για να γίνει αυτό. Οι ευσεβείς στοχαστές εκτιμούν πως η πιο πρόσφατα εγκατεστημένη Σύνοδος Κορυφής της Ανατολικής Ασίας (EAS) θα μπορούσε να εξυπηρετήσει αυτό το ρόλο. Μέχρι στιγμής, δεν διαδραματίζει τέτοιο ρόλο. Η Σύνοδος Κορυφής για την Ανατολική Ασία είναι ένα πολιτικό κατασκεύασμα, που περιλαμβάνει τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, η οποία έχει μικρή οικονομική ουσία σε αυτό και ούτε είναι πιθανό να έχει. Η οικονομική επιχείρηση στην Ένωση Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας(ASEAN),συν τις διευθετήσεις , γίνεται αλλού: στην ASEAN συν τρεις( μαζί με τους Βορειοανατολικούς Ασιάτες εταίρους της ASEAN) και στην ASEAN συν έξι( η οποία περιλαμβάνει την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και την Ινδία). Πράγματι, ακριβώς επειδή η Οικονομική Συνεργασία για την Ασία και τον Ειρηνικό είναι ακόμα το κύριο περιφερειακό οικονομικό φόρουμ, διαδραματίζει έναν πιο αποτελεσματικό σταθεροποιητικό ρόλο πολιτικά, όπως ελπίζουμε ότι θα γίνει μέσω της συνάντησης μεταξύ του Ιάπωνα πρωθυπουργού Σίνζο Αμπε και του Κινέζου προέδρου Σι Τσινπινγκ μέσα στις άκρες της συνόδου αυτή τη βδομάδα. Η Σύνοδος Κορυφής της Ανατολικής Ασίας, από την άλλη πλευρά, έχει υπάρξει ένα θέατρο για πολιτική επίδειξη και δεν έχει ένα ισχυρό ιστορικό σταθεροποίησης των περιφερειακών πολιτικών ζητημάτων μέχρι στιγμής, γιατί απουσιάζουν τα θεμέλια της οικονομικής συνεργασίας.
Τώρα η Ασία έχει ένα μερίδιο στην παγκόσμια παραγωγή, το οποίο ταιριάζει με αυτό της Βορείου Αμερικής και της Ευρώπης. Με συντηρητικές προβλέψεις ανάπτυξης, η οικονομία της Κίνας θα είναι μεγαλύτερη από συνολικά όλες τις οικονομίες του G7, σε πραγματικούς όρους, κατά την επόμενη δεκαετία. Η Κίνα έγινε μεγαλύτερη από την Ιαπωνία σε πραγματικούς όρους πριν από 20 χρόνια, ενώ σήμερα είναι μεγαλύτερη από την Ιαπωνία σε ονομαστικούς όρους, αν και εξακολουθεί φυσικά να είναι πολύ φτωχότερη χώρα σε όρους κατά κεφαλήν εισοδήματος.
Το κύριο δοκίμιο μας αυτή τη βδομάδα από τον Paul Hubbard, υπογραμμίζει τη σπουδαιότητα των οικονομικών στο γεωπολιτικό μέλλον της περιοχής. Περιέχει συμβουλές τις οποίες οι επικεφαλής διπλωμάτες, ειδικά σε μικρές και μεσαίες δυνάμεις, όπως η Αυστραλία, η Νότια Κορέα, ακόμη και η Ιαπωνία, θα μπορούσαν να τις λάβουν αμέσως σοβαρά. Δεν είναι συμβουλές σχετικά με το πώς να υποταχθεί μια χώρα μπροστά σε πραγματική οικονομική δύναμη. Είναι σχετικές με την ομαδική δουλειά για να εμπλακεί μια χώρα με τις αναδυόμενες δυνάμεις, με σκοπό να προστατεύσει και να διαμορφώσει τους παγκόσμιους οικονομικούς κανόνες και θεσμούς στα καλύτερα δικά τους συμφέροντα για να διατηρήσουν την πολιτική οικονομία που στηρίζει την πολίτικη όσο και την οικονομική τους ασφάλεια. Πώς έχουν αποτύχει παταγωδώς να λάβουν αυτούς τους υπολογισμούς στους χειρισμούς της κινέζικης πρότασης της Ασιατικής Τράπεζας Επενδύσεων Υποδομών τις τελευταίες βδομάδες!
Όπως υποστηρίζει ο Hubbard: «Οι προβλέψεις της ανάπτυξης της Κίνας εδράζονται στην συνεχή εξέλιξη και μεταρρύθμιση της οικονομίας της- κάτι που η Κίνα κάνει με συνέπεια από το 1976. Ωστόσο, το επόμενο βήμα για το άνοιγμα του λογαριασμού κεφαλαίου είναι το πιο επισφαλές για την Κίνα, μακράν πιο φιλόδοξο από την μετατόπιση εργατών από την γεωργία στην βιομηχανία. Είναι δύσκολο να μεγαλοποιήσουμε το συμφέρον της Αυστραλίας( και των υπόλοιπων χωρών της περιοχής) σε αυτή τη μετάβαση ως επιτυχία. Θα πρέπει να σπεύσουμε για βοήθεια, κάνοντας την καλύτερη χρήση μερικών βασικών πλεονεκτημάτων. Κάθε κέρδος στις αυστραλιανές επιχειρήσεις από το να έχουν μια εσωτερική λειτουργία θα ήταν μηδαμινό συγκριτικά με τα στρατηγικά μας συμφέροντα σε μια πλήρως ενσωματωμένη Κίνα στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων.»
Αυτές οι νέες γεωπολιτικές και οικονομικές συνθήκες απαιτούν μια ριζική επανεκτίμηση για το πώς όλοι μας πρέπει να διαχειριζόμαστε τις εθνικές ατζέντες οικονομικής πολιτικής και την εξωτερική οικονομική διπλωματία, συμπεριλαμβανομένης της προσέγγισης στην περιφερειακή οικονομική συνεργασία.
Η έναρξη της ασιατικής οικονομικής κρίσης στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ήταν η πρώτη προειδοποίηση ότι η ανάπτυξη της Ασίας εκτεινόταν στο περιφερειακό και διεθνές οικονομικό σύστημα και δεν θα μπορούσε πλέον να διαχειρίζεται εντός εγκατεστημένων πλαισίων και παραδειγμάτων πολιτικής στρατηγικής. Η αέναη και προσανατολισμένη στις εξαγωγές ανάπτυξη, σε συνδυασμό με την ολοένα και μεγαλύτερη διαφάνεια στη διεθνή κίνηση κεφαλαίου, δοκίμασε τις βάσεις ενός καθεστώτος πολιτικής που δεν μπορούσε να δώσει σταθερότητα μακροοικονομικής πολιτικής δίχως ευελιξία συναλλαγματικών ισοτιμιών, για παράδειγμα. Η κρίση, με τη σειρά της, δοκίμασε την εμπιστοσύνη στην Ουάσιγκτον ως άγκυρα της περιφερειακής οικονομικής τάξης. Η Ουάσιγκτον είναι ακόμη υπό αυτή τη δοκιμασία.
Στο μεταξύ, οι μεταρρυθμίσεις που συνόδευσαν την προσχώρηση στον ΠΟΕ τροφοδότησαν την κινέζικη εγχώρια καθώς και την περιφερειακή ανάπτυξη( συμπεριλαμβανομένης αυτής στην Ιαπωνία), παρέχοντας το τρίτο μεγάλο κύμα της οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας κατά την ίδια στιγμή που υπήρχε μετατόπιση στις εθνικές στρατηγικές και τη περιφερειακή διπλωματία αλλού, με εστίαση σε διμερείς συμφωνίες.
Πουθενά αλλού η συμπλοκή προθέσεων και στρατηγικών δεν αναπαριστώνται πιο καθαρά, και με πιο προβληματικές συνέπειες, από τις τρέχουσες προσπάθειες να τεθεί σε ισχύ ένα νέο σύνολο εμπορίου και οικονομικών κανόνων- που πηγαίνουν πέρα από τους εδραιωμένους παγκόσμιους κανόνες εμπορίου του ΠΟΕ.-κατά μήκος της Ασίας και του Ειρηνικού.
Το επίκεντρο αυτής της συμπλοκής είναι ένα οικονομικός και γεωπολιτικός αγώνας μεταξύ της δια-Ειρηνικής Συνεργασίας(Trans-Pacific Partnership/TPP), διατεταγμένη από τις ΗΠΑ και το πρόγραμμα για εμπλοκή με την Ασία, όμως εξαιρώντας την Κίνα, και η Περιφερειακή Αναλυτική Οικονομική Συνεργασία ( Regional Comprehensive Economic Partnership /RCEP), διατεταγμένη από την Ένωση Χωρών ΝΑ Ασίας συν τις εμπορικές ρυθμίσεις και τα συμφέροντα της Κίνας για περιφερειακή ολοκλήρωση, εξαιρώντας όμως τις ΗΠΑ. Το πώς αυτές οι ρυθμίσεις εξελίσσονται μέσα από το χρόνο θα διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τη δομή της οικονομίας Ασίας-Ειρηνικού κατά τα επόμενα έτη, καθώς επίσης και τη πολιτική της σχέσης μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας.
Η Ασία βρίσκεται σε ένα στρατηγικό σημείο καμπής, όπου πολλές από τις μεγάλες οικονομίες της χρειάζεται να ενστερνιστούν ή να επανεκκινήσουν βαθιές μεταρρυθμίσεις για να διατηρήσουν το υψηλό αναπτυξιακό δυναμικό τους –αντανακλάται στις δεσμεύσεις για μεταρρυθμίσεις της Τρίτης Ολομέλειας της Κίνας, στο άνοιγμα της Ινδίας υπό τον Μόντι, στις δεσμεύσεις της Ινδονησίας και της Ένωσης Χωρών ΝΑ Ασίας στην Οικονομική Κοινότητα της Ένωσης Χωρών ΝΑ Ασίας, και στην παράδοση του τρίτου προγράμματος της οικονομικής πολιτικής του Σ.Άμπε (Abenomics).
Στη δεκαετία του 1980, η πρόκληση για την περιοχή ήταν να συνεργαστούν για την φιλελευθεροποίηση του εμπορίου. Η πρόκληση σήμερα εξακολουθεί να είναι να φτάσουν στη φιλελευθεροποίηση του εμπορίου, αλλά τώρα πιο είναι πιο σημαντικό να εργαστούν μαζί στην εμβάθυνση της αγοράς κεφαλαίου και την παράδοση της βαθιάς διαρθρωτικής μεταρρύθμισης στην επόμενη φάση της εμβάθυνσης της Ασίας.
Αυτή η εναλλακτική αντίληψη της οικονομικής συνεργασίας της Ασίας μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα για να εξασφαλιστεί η περιφερειακή ευημερία και σταθερότητα καθώς, λόγω των αποκλεισμών της, διαδραματίζει θετικό ρόλο στην ενίσχυση του παγκόσμιου εμπορίου και του οικονομικού συστήματος.
http://isnblog.ethz.ch/international-relations/the-economic-rules-of-geo
icmu.nyc.gr
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου