Πολλοί είναι οι φιλόσοφοι που έχουν ασχοληθεί με την πολιτική ως φαινόμενο, ως τέχνη και επιστήμη. Ο Πλάτων δημιούργησε την ιδεώδη γι’ αυτόν πολιτεία. Ο Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός στη Βυζαντινή περίοδο της Ελληνικής Ιστορίας επηρεάστηκε μεν από τον Πλάτωνα, έπλασε δε μια δική του ονειρική πολιτεία. Και οι δύο βασίστηκαν στο καλλιεργημένο ήθος και στο πνεύμα.Ο Πλάτων υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση ενός κράτους είναι έργο ειδικών. Ο τέλειος ηγέτης δεν πρέπει να λογοδοτεί στο λαό ούτε και να δεσμεύεται από ένα απαραβίαστο σύνταγμα. Για τη λειτουργία της Πολιτείας και των θεσμών της, απαιτείται η συνεισφορά όλων των τάξεων, κάθε μιας στον τομέα της. Ο πολίτης είναι ικανοποιημένος και αποτελεί θετικό στοιχείο για το κοινωνικό σύνολο μόνο όταν έχει βρει τη θέση του στην πολιτεία και προσφέρει το ανάλογο έργο. Η ευνομία και η κοινωνική δικαιοσύνη εξαρτώνται από τη σωστή διοίκηση. Αν αυτές οι έννοιες δεν τηρούνται, τότε τα ισχύοντα συστήματα διακυβέρνησης υπόκεινται στη φθορά.
Όταν την ανάληψη της εξουσίας αναλαμβάνει μια μικρή ομάδα οικονομικά ισχυρών ανδρών, τότε το πολίτευμα γίνεται ολιγαρχικό. Το μέτρο κρίσης του ανθρώπου είναι τα υλικά αγαθά και όχι η πνευματική του ικανότητα. Οι επιθυμίες και η απληστία κυριαρχούν στη ζωή του πολίτη, με αποτέλεσμα την εναντίωση των μαζών, την επανάσταση και την κατάληψη της αρχής από τη μάζα, όπου δεν υπάρχει διάκριση καλού και κακού και κυριαρχεί όχι η προσωπικότητα του ατόμου, αλλά το άτομο ως αριθμός. Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό στις μέρες μας ως «δημοκρατικό πολίτευμα».
Κατά τον Πλάτωνα, ο ηγέτης του κράτους θα πρέπει να διακρίνεται για την ευρύτητα του νου και του πνεύματος. Πρόκειται για εκείνον που είναι από τη φύση του προικισμένος με εξαιρετικά προσόντα: μεγαλοπρεπής, φίλος και συγγενής της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της ανδρείας και της σωφροσύνης. Ο ηγέτης γίνεται εντολοδόχος του αγαθού και, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν είναι δυνατόν να νοηθεί χωρίς φιλοσοφική κατάρτιση.
Για τον Γ. Πλήθωνα Γεμιστό, η σπουδαία, η ιδανική πολιτεία, η μοναρχία, συνδυάζει το «λακωνικώς ζην» με τη φιλοσοφία. Ο Γεμιστός είναι βαθύς γνώστης της ιστορίας. Προτείνει ο ηγέτης να είναι προικισμένος με πνευματικά προσόντα και να έχει φιλοσοφική παιδεία και μόρφωση. Θεωρεί ότι δίπλα στον ηγέτη οφείλουν να υπηρετούν άριστοι σύμβουλοι, κάτι που και ο Πλάτωνας θεωρεί εξίσου σημαντικό. Είναι μάλιστα από τα πρωτεύοντα καθήκοντα του ηγέτη, η εκλογή ικανών συμβούλων, στους οποίους πρέπει να εμφυσήσει την αγάπη για την πατρίδα που είναι το ύψιστο καθήκον κάθε ανθρώπου. Κατά τον Πλήθωνα, η μοναρχία εν συγκρίσει με κάθε άλλη πολιτεία είναι η ασφαλέστερη και η πιο δραστική για τις αποφάσεις που πρέπει να παίρνονται. Ο ηγέτης ταυτίζεται με τον κυβερνήτη ενός πλοίο ή με τον διοικητή ενός στρατοπέδου. Η θέση αυτών γίνεται σπουδαιότερη όσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος. Χωρίς πραγματικό ηγέτη είναι αδύνατη η σωτηρία της πατρίδας. Οι σύμβουλοι του ηγέτη οφείλουν να μην είναι κόλακες αλλά ευθείς και ειλικρινείς.
Σήμερα που οι φιλόσοφοι αποτελούν σπάνιο φαινόμενο, δεν ισχύει τίποτα από τα προαναφερθέντα. Οι ηγεσίες που γνώρισε η Ελλάδα είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Γνωρίσαμε κυβερνήσεις δεξιές, κεντρώες, κεντροαριστερές, φιλελεύθερες, καπιταλιστικές και σοσιαλιστικές, μα πάντοτε σε βάθος δημοκρατικές. Υπηρετώντας το δημοκρατικό πολίτευμα ο κάθε ανεύθυνος πολιτικός «συμμετείχε» στην επίλυση των προβλημάτων του τόπου και έγινε «αντιπρόσωπος» των πολιτών. Χάρις σ’ όλους αυτούς, η χώρα μας γνώρισε την ατίμωση και την ταπείνωση.
Τους σημερινούς περίφημους «λαοπρόβλητους ηγέτες» τους καθοδηγούν σιωνιστές σύμβουλοι και μάλιστα σε θέματα υψίστης ασφαλείας και σημασίας. Ο κάθε πολιτικός μοιάζει με γύπα, που περιμένει την κατάλληλη στιγμή να εκμεταλλευτεί και να «αρπάξει» για να κερδίσει και να κάνει περιουσία χάρις στις απάτες εις βάρος του υπνωτισμένου από τη δημοκρατική ελευθερία λαού. Είναι τραγικό το γεγονός ότι μας κυβερνούν ηγέτες χαμηλού πνευματικού ήθους και κάτοχοι πολλών πτυχίων ξένων πανεπιστημίων – κυρίως – στις οικονομικές επιστήμες. Τις λέξεις Πατρίδα, Έθνος, Φυλή, τις χρησιμοποιούν μόνο στις προεκλογικές συγκεντρώσεις για να κερδίσουν τη μάχη των εντυπώσεων. Με την ανάληψη της διακυβέρνησης, οι λέξεις αυτές χάνονται και στη θέση τους ξεπροβάλλουν διεθνιστικοί και σιωνιστικοί όροι όπως: κοινά σύνορα, (οικονομικά) Ενωμένη Ευρώπη, Ελληνοτουρκική φιλία. Οι «ηγέτες» που πρόδωσαν την Ελλάδα έχουν χαρακτηριστεί ως Εθνάρχες. Οι υπουργοί και συνεργάτες ενός δημοκρατικού ηγέτη προβαίνουν συχνά σε ανθελληνικές δηλώσεις και δέχονται τις δάφνες και τα χειροκροτήματα όλων των εχθρών του Ελληνισμού.
Το δημόσιο συμφέρον επιβάλλει στους ηγέτες να είναι δίκαιοι και αυστηροί έναντι κάθε παρανομίας. Η συγκάλυψη της αδικίας ή η απαλλαγή των αδίκων από την τιμωρία είναι αντίθετη με τις στοιχειώδεις αρχές του δικαίου. Τα οικονομικά σκάνδαλα είναι πια συνηθισμένα γεγονότα για την νεώτερη Ελληνική Ιστορία. Οι ηγέτες αγοράζουν και πουλούν πάντα σύμφωνα με τα προσωπικά τους συμφέροντα και τις δικές τους ανάγκες. Οι νόμοι είναι έτσι φτιαγμένοι, ώστε οι ένοχοι, όταν είναι υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, ποτέ να μην τιμωρούνται. Αντίθετα, αν ο απλός πολίτης πέσει σε παράπτωμα, τιμωρείται και μάλιστα πολλές φορές δήθεν παραδειγματικά, γιατί αυτός δεν έχει την οικονομική δυνατότητα ούτε και την άνεση να εξαγοράζει καταστάσεις, γεγονότα ή συνειδήσεις.
Όλα αυτά οδηγούν στο λογικό συμπέρασμα ότι το δημοκρατικό πολίτευμα είναι μια τεράστια παγίδα, στην οποία οι πολίτες από τη μια χαίρονται την αφθονία των υλικών αγαθών και επιλογών, κατάσταση που είναι γνωστή ως υπερκαταναλωτισμός, και από την άλλη είναι εγκλωβισμένοι στον βούρκο του υλισμού που τους κάνει τυφλά και πειθήνια όργανα του σιωνισμού. Η ηθική και η πνευματική καλλιέργεια είναι ανύπαρκτες ακόμη και σαν όροι για το λεξιλόγιο των σημερινών Ελλήνων πολιτών. Η διάβρωση και η αμάθεια οδηγούν πάντοτε σε κρίσιμα αδιέξοδα. Το γεγονός είναι ότι με αυτά τα μέτρα και τα σταθμά, η Ελλάδα σε κρίσιμες στιγμές γι’ άλλη μια φορά δεν θα ’χει άξιο κυβερνήτη για να την οδηγήσει προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι σημερινοί ηγέτες δεν διαφέρουν από τους ηγέτες εκείνους που στην εποχή τους η Μ. Ασία, ο Πόντος και η Κύπρος χάθηκαν εξαιτίας των τραγικών λαθών σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Ο Πλάτωνας και ο Πλήθωνας θεώρησαν την ηθική απαραίτητη προϋπόθεση και βασικό συμπλήρωμα για την μορφή του Ηγέτη. Δεν είναι ρομαντισμός να αποζητούμε το ήθος, τη δικαιοσύνη, το πνεύμα. Είναι απαίτηση και μαζί υποχρέωση απέναντι στους προγόνους μας και τους απογόνους μας. Είναι το άρειο αίμα που μετά από χιλιάδες χρόνια εξακολουθεί να φωνάζει μέσα μας και να ρέει στις φλέβες μας.
Σήμερα η Πατρίδα μας, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, έχει ανάγκη από έναν Ηγέτη, που θα βγάλει τη χώρα μας από το ηθικό τέλμα της, την διαφθορά, την δημοκρατική σήψη, καθιστώντας την ξανά φωτοδότη και κορωνίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Στην σημερινή εποχή, που τα κάθε λογής ανδρείκελα του διεθνούς σιωνισμού ορίζουν την τύχη της πατρίδας μας και γενικώτερα της Ευρώπης, τα φωτεινά και λιγοστά παραδείγματα Ηγετών που ύψωσαν το ανάστημά τους, υπερασπιζόμενοι τη Φυλή μας, τα ιδεώδη μας και τον πολιτισμό μας, σημασιοδοτούν την έννοια του πραγματικού Ηγέτη μιας Πολιτείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου