Σκυθόπολις το χριστιανικόν κρεουργείον για τους Έλληνες προγόνους μας! Έτσι έγιναν οι Έλληνες χριστιανοί!

Σκυθόπολις, (η σημερινή πόλη Μπετσηάν του Ισραήλ), 4ος αιώνας μχ γύρω στο 341. Στην αρχαία αυτή πόλη του δυτικού Ισραήλ λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης και καταστροφής συνειδήσεων, το πρώτο "Άουσβιτς" της Ιστορίας. 
Για δύο δεκαετίες, καθ' όλη τη διάρκεια της κατοχής του βυζαντινού θρόνου απ' τον Κωνστάντιο το Β'-δευτερότοκο γιο του Κωνσταντίνου του επονομαζόμενου απ' τους χριστιανούς "Μεγάλου"-η Σκυθόπολις υπήρξε ο τόπος συγκέντρωσης και βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων, όλων όσων αρνήθηκαν να ασπασθούν το δόγμα του χριστιανισμού. 




Το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, που συστηματικώς απεκρύπτετο πάντοτε και εξακολουθεί να αποκρύπτεται μέχρι και σήμερα, το διασώζει ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, στο 19ο βιβλίο του έργου του "Rerum Gestarum Libri XXXI". 
Μοναδική προηγηθείσα της παρούσης αναφορά στα περιγραφόμενα απ' τον Αμμιανό γεγονότα της Σκυθόπολης είναι εκείνη του Εμμανουήλ Ροΐδη, που γράφει. 




Ουχ ήττον επιβαρυντική είναι και η μαρτυρία του Αμμιανού Μαρκελλίνου, ην πιστώς μεταφράζομεν."Αρκεί να κατηγορηθεί τις υπό κακόβουλου κατασκόπου", ότι έφερε περί τον τράχηλο φυλακτήριον κατά του πυρετού ή εφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ή ερειπίου, ίνα καταδικαστεί εις θάνατον ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντις. Εκ των απωτάτων άκρων της αυτοκρατορίας εσύροντο αλυσόδετοι πάσης τάξεως και ηλικίας πολίται, ως οι μεν απέθνησκον καθ' οδόν, οι δεν εν τοις δεσμωτηρίοις. Οι δε επιζώντες εστέλλοντο εις Σκυθόπολιν, απόκεντρον εν Παλαιστίνη πόλιν, όπου είχαν στηθεί τα βασανηστήρια και το σφαγείον. Ο πρώτος βασανισθείς ην ο Σιμπλίκιος, μετά τούτον Παρνάσιος, είτα ο Ανδρόνικος κτλ. (Σημειώσεις εις την "Πάπισσαν Ιωάνναν", σημ.200) 




Οργανωτής ένας εξολοθρευτής επίσκοπος 




Το σφαγείον της Σκυθόπολης υπήρξε επινόηση ενός νοσηρού εγκεφάλου, του επισκόπου Αλεξάνδρειας Γεώργιου. Σύμφωνα με τον Αμμιανό, "ο Γεώργιος με τη συμμορία του προχωρούσε στους δρόμους των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας κομματιάζοντας ανθρώπους και καίγοντας τα πάντα"(Βιβλίον 17, κεφ 11). 
Είχε δε ανέλθει στον επισκοπικό θώκο εξοντώνοντας πολλούς ανθρώπους"(Βιβλίον 17, κεφ 11). 




Όμως οι Έλληνες ήσαν ακόμη η πλειοψηφία των υπηκόων της αυτοκρατορίας, κατείχαν μάλιστα όλες σχεδόν τις διοικητικές θέσεις των ρωμαϊκών επαρχιών. Σκοπός του Γεώργιου ήταν η καθολική τους εξόντωση, η γενοκτονία, καθώς εστέκοντο, ως αρνητές τους χριστιανισμού, εμπόδιο στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, που δεν ήσαν άλλα απ' την απόλυτη επικράτηση του δόγματος στην Ανατολή. 
Με πανουργία λοιπόν προσφέρθηκε να παίξει το ρόλο του υπερασπιστή του αυτοκράτορος, ζητώντας απ' αυτόν τη συνδρομή του, για να καταπνίγει οποιαδήποτε συνωμοσία εξυφαίνετο τάχα εναντίον του. 




Ο Κωνσταντίνος δέχθηκε και απέστειλε στην Ανατολή τον αρχιγραμματέα της Αυλής Παύλο, έναν επίσης επαγγελματία εξολοθρευτή, περιβόητο για τη σκληρότητά του, αποκαλούμενο και "Τάρταρο". 
Αυτός και ο Γεώργιος σε συνεργασία οργάνωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Σκυθόπολης, μια πόλη της Παλαστίνης, έμοιαζε για δύο λόγους η πλέον κατάλληλη από οποιαδήποτε άλλη, "Ήταν η πλέον απομονωμένη και κυρίως ευρίσκετο μεταξύ Αντιοχείας και Αλεξάνδρειας, από τις οποίες προέρχεται ο μεγαλύτερος αριθμός των κατηγορουμένων"(19,12). 




Οι κατηγορίες "επί εσχάτη προδοσία" σταδιακά άρχισαν να απαγγέλλονται χωρίς προσχήματα εναντίον όλων των Ελλήνων. Εχαρακτηρίζοντο ως υπονομευτές του αυτοκράτορος, σύμφωνα με το σχέδιο που είχαν καταστρώσει κράτος και εκκλησία, με εκτελεστές τον Παύλο και τον Γεώργιο. 
Στην τρίτη φάση του σχεδίου, απροκάλυπτα πλέον οδηγούνταν στη Σκυθόπολη όλοι όσοι συλλαμβάνονταν επ'αυτοφόρω να συνεχίζουν να διατηρούν κάποια στοιχεία της παράδοσής τους. "Έφτανε να φορά κανείς στο λαιμό του ένα φυλακτό κατά του ελώδους πυρετού ή άλλης ασθένειας, ή να κάθεται κοντά σε τάφο (ειδωλολατρικό), για να κατηγορηθεί ότι επικαλείται φαντάσματα και δαίμονες και να θανατωθεί"(19,12, παρ.14) 




Θύματα απ' όλο τον Ελληνικό κόσμο. 
Ο τόπος αυτός των βασανιστηρίων και του θανάτου πολύ γρήγορα έφτασε να δέχεται "άπιστους" όχι μόνο απ' την Ανατολή αλλά από κάθε μέρος της επικράτειας, "Απ' όλο σχεδόν τον κόσμο ευγενείς ή απλοί πολίτες οδηγούνταν αλυσοδεμένοι στη Σκυθόπολη. Μερικοί απ' το βάρος των αλυσίδων και την ταλαιπωρία της φυλακής πέθαιναν πριν ακόμα δικαστούν"(19,12 παρ.7) 




Ελάχιστοι που γλύτωσαν την εκτέλεση είτε διότι μεταγνώμησαν είτε διότι με θάρρος και ψυχικό σθένος απέδειξαν την αθωότητά τους, οδηγήθηκαν στην εξορία και κατασχέθηκαν οι περιουσίες τους. 
Τα κοινόβια των χριστιανών της εποχής ετρέφοντο αποκλειστικά από αυτές τις κατασχέσεις. Μ' αυτές τις "επιεικείς" τιμωρίες γλύτωσαν ύστερα από βασανιστήρια τον θάνατο ορισμένοι επιφανείς άνδρες, όπως ο Σιμπλίκιος, ο Παρνάσιος, ο Ανδρόνικος και μερικοί ακόμη. 




Το ανθρωπόμορφο αυτό κτήνος, ο Παύλος, διέθετε τόση εξουσία και δύναμη, ώστε "με μια κίνηση του κεφαλιού του, μ' ένα νεύμα του μόνο εξηρτάτο η ζωή όλων όσον περπατούσαν στη γη"(19,12,παρ.13) 
Το παραπάνω απόσπασμα φανερώνει την πρωτόγνωρη βαρβαρότητα που έζησε ολόκληρος ο Ελληνικός και Ελληνιστικός κόσμος. Πρωτόγνωρη για την ανθρώπινη ιστορία και σίγουρα μεγαλύτερη όλων όσες μετέπειτα συνέβησαν. 
Άγνωστο παραμένει το πότε τελικώς έκλεισαν τα σφαγεία της Σκυθόπολης. Το πιθανότερο είναι να καταργήθηκαν από τον Ιουλιανό το 361μχ. Ο όλεθρος όμως και αφανισμός των πιο ζωντανών στοιχείων του Ελληνισμού ήταν πλέον γεγονός. 




Η Σκυθόπολις και τα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν εκεί επί 20 συνεχή έτη κατά τον 4ο μχ αιώνα, αποτελούν μεγάλο σταθμό στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους, του Ελληνικού πολιτισμού αλλά και ορόσημο μεγάλο στην πνευματική πορεία της ανθρωπότητας. Διότι αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο επεβλήθη ο χριστιανισμός στον Ελληνιστικό κόσμο και την πραγματική αιτία που επήλθε ο Μεσαίωνας. 
Αποκαλύπτουν επίσης, γιατί τα μετέπειτα αυτοκρατορικά διατάγματα, που θεσμοθετούσαν την "επί ελληνισμώ" θανατική καταδίκη, εφαρμόσθηκαν χωρίς καμμιά αντίδραση ή εξέγερση, όπως χωρίς καμμιά αντίσταση επήλθε και ο αφανισμός των πόλεων της κυρίως Ελλάδος από τον Αλάριχο σαράντα χρόνια αργότερα. Μεγάλος αριθμός Ελλήνων-και σίγουρα όλοι ήσαν υψηλού πνευματικού, ηθικού αλλά και οικονομικού επιπέδου-εξοντώθηκε. 
Τους εναπομείναντες, ο τρόμος και ο πανικός τους οδήγησαν στο συμβιβασμό, με αποτέλεσμα την αλλοίωση της εθνικής και πολιτιστικής τους ταυτότητας. 
Αποκαλύπτουν πάλι, στην καλύτερη περίπτωση, τη θλιβερή άγνοια ή τη δουλικότητα και, στη χειρότερη, τον ωμό ανθελληνισμό όσων σήμερα εξακολουθούν, κωφεύοντας προς την Ιστορία, να μιλούν για την "Ελληνικότητα του Βυζαντίου" και για "ελληνοχριστιανικό πολιτισμό" και να εμφανίζονται ως φορείς τους. 
Τα φώτα που πνεύματος έσβησαν σ' αυτούς τους ελεεινούς καιρούς, η εξόντωση όμως των συνειδήσεων συνεχίζεται και σήμερα. Η Ελλάδα ωστόσο, η ιδέα Ελλάδα, αποδεικνύεται ότι παρέμεινε και παραμένει αλώβητη, αλύγιστη και αληθινή. Στέκεται ως Λόγος πάνω απ' το Παράλογο, ολοζώντανη ζει στο λογισμό των διαλεχτών, στην συνείδηση των ελεύθερων ανθρώπων.


Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές εκείνων των Ρωμαιοβυζαντινών χρόνων οι συνεχείς διώξεις και γενοκτονίες κατά των Ελλήνων πήραν την ζωή 19.000.000+ Ελλήνων από τα 20.000.000 . Λιγότεροι από 1.000.000 επέζησαν εφ΄ όσον μετά βίας και τρόμου έσκυψαν κεφαλή προς το εβραιογενές θεό και το χριστιανικό του δόγμα , όπου η κύρια εντολή αυτού ήταν και είναι : 
Λέγει ο Ιησούς Χριστός : *Όσο για τους εχθρούς μου , αυτούς που δεν με θέλησαν για βασιλιά τους φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου* . *Κατά Λουκάν* (ΙΘ΄, 27) . 




Για λόγους φορολογικούς κυρίως , από τον αυτοκράτορα Καρακάλλα , το έτος 212 μ.χ. , με την *CONSTITUTIO ANTONIANA* απονεμήθηκε η ιδιότης του Ρωμαίου πολίτου σε όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας . 
Έτσι οι Έλληνες εθεωρούντο πια ρωμαίοι υπήκοοι και η ταυτότητά τους εκτός του ότι καταδιώχθηκε και κατεστράφηκε *δια ποινής θανάτου* από το χριστιανικό κατεστημένο , υπέφερε και την ρωμαϊκή πολιτική αλλοίωση . 




ΔΑΥΛΟΣ πηγή eineken.pblogs.gr (Σχόλιο Προμηθέως: Με όλα αυτά, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να βάλουμε οριστικά την ταφόπλακα στα μυθεύματα της "ελληνικότητας του Βυζαντίου" και του "ελληνοχριστιανικού πολιτισμού")

Διαβάστε περισσότερα...

Το άνοιγμα του Ιουλιανού προς τους Ιουδαίους

Ιουλιανός o Παραβάτης:


Παραβάτης του Χριστιανισμού, Παραβάτης του Ελληνισμού





© Ιωάννης Κ. Τσέντος





ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ο.


Ο Ιουλιανός και ο Χριστιανισμός. Από την περιφρόνηση και τον ύπουλο διωγμό στην ανοικτή βία



Ο πόλεμος του Ιουλιανού κατά της Εκκλησίας δεν περιορίσθηκε σε ύπουλους διωγμούς. 


Αναζητώντας όλο και νέους τρόπους να πλήξει τον χριστιανισμό, ο Ιουλιανός αποφάσισε να κάνει ένα άνοιγμα προς τους παραδοσιακούς εχθρούς του χριστιανισμού, τους Ιουδαίους. Προχωρώντας μάλιστα πολύ πέρα από το απλό άνοιγμα, συνήψε μαζί τους μία ανίερη συμμαχία, την οποία γνωρίζουμε από πολλές πηγές, χριστιανικές και εθνικές,
[Σχετικά με την παράδοξη συμμαχία του Ιουλιανού με τους Εβραίους βλ. Σωκράτους Σχολαστικού, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. W. Bright, Γ' 20.1 κ.ε.· Σωζομενού, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. J. Bidez καί G. C. Hansen, E' 22, 1.1 κ.ε.· Θεοδωρήτου Κύρρου, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. L. Parmentier και F. Scheidweiler, 198.15 κ.ε.· Φιλοστοργίου, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. F. Winkelmann post J. Bidez, Z' 9· Ιωάννου Χρυσοστόμου, Κατά Ιουδαίων, Λόγος E', ed. J.-P. Migne, PG 48, 901.18 κ.ε.· Ιωάννου Χρυσοστόμου, Λόγος εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ελλήνων, ed. Μ. Schatkin, 119.9 κ.ε.· Ιωάννου Νικίου, Χρονικόν, ed. R. Η. Charles, LXXIX. 1-2· Μαρτύριον Αγίου Αρτεμίου, νη΄, PG 96,1305.19 κ.ε.· Ammiani Marcellini, Rerum gestarum libri qui supersunt, ed. John C. Rolfe, XXIII, 1, 2-3.] 


και η οποία βεβαίως ελάχιστα μνημονεύεται από τους κατά καιρούς υμνητές του Ιουλιανού. Η συμμαχία αυτή του Ιουλιανού με τους Ιουδαίους ήταν από κάθε άποψη παράδοξη: Ο μεν αυτοκράτορας εμφανιζόταν ως ελληνολάτρης, ενώ οι Ιουδαίοι εθεωρούντο άσπονδοι εχθροί του ελληνισμού αυτό όμως ήταν λεπτομέρεια για τον Ιουλιανό, πρωταρχική επιδίωξη του οποίου δεν ήταν βεβαίως να προασπίσει τον ελληνισμό, αλλά να πλήξει με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο τον χριστιανισμό. [Edward Gibbon, The history of the decline and fall of the Roman empire, vol. II, σελ. 453.] 


Όπως σχολιάζει ο Gibbon, οι Ιουδαίοι άξιζαν τη φιλία του αυτοκράτορα, χάρη στο απύθμενο μίσος τους για τον χριστιανισμό. Έτσι, ο δήθεν «ελληνολάτρης» Ιουλιανός προσπάθησε να προσεταιρισθεί τους Ιουδαίους, επιδιώκοντας να συγκροτήσει μαζί τους κοινό μέτωπο ενάντια στον χριστιανισμό, του οποίου αυτοί ήσαν φανατικοί πολέμιοι.


Το πρώτο άνοιγμα του Ιουλιανού προς τους Ιουδαίους έγινε υπό το πρόσχημα της ανεξιθρησκείας. Την ίδια στιγμή που τα διατάγματά του κατέφεραν συντονισμένα κτυπήματα κατά της χριστιανικής Εκκλησίας, ο Παραβάτης αυτοκράτορας ενεθάρρυνε τους Εβραίους να ασκούν την πατρογονική τους θρησκεία. Κάλεσε μάλιστα κοντά του μία αντιπροσωπεία επιφανών Ιουδαίων και τους ρώτησε γιατί δεν προσέφεραν θυσίες στον θεό τους, τη στιγμή που αυτό προβλεπόταν ρητώς στον μωσαϊκό νόμο και στην παράδοσή τους. Και όταν οι Ιουδαίοι του απάντησαν ότι δεν μπορούσαν να προσφέρουν θυσίες στον Θεό παρά μόνο μέσα στον ερειπωμένο πια ναό του Σολομώντος, ο Ιουλιανός έσπευσε να αναλάβει με δημόσια δαπάνη[Σωκράτους Σχολαστικού, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. W. Bright, Γ' 20. 16-17: «του δε βασιλέως εκ δημοσίων την δαπάνην παρασχεθήναι κελεύσαντος»· Σωζομενού, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. J. Bidez και G. C. Hansen, Ε' 22, 4.5-5.1: «χρήματα δους κοινά εκέλευσεν εγείρειν τον νεών και τοις προγόνοις επίσης θρησκεύειν»· Ιωάννου Χρυσοστόμου, Λόγος εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ελλήνων, ed. M. Schatkin, 119.17-18: «τούτο ποιείν κελεύει χρήματα από των ταμείων λαβόντας των βασιλικών»· Ιωάννου Χρυσοστόμου, Κατά Ιουδαίων, Λόγος Ε', ed. J.-P. Migne, PG 48, 901.18: «ο δε και χρήματα ανήλωσε»· Μαρτύρων Αγίου Αρτεμίου, ξη΄, PG 96, 1316.36-39: «εσπούδαζε μάλιστα τον ναόν οικοδομείν, προστάξας εκ των δημοσίων πραγμάτων τε και χρημάτων ποιείσθαι πάσαν την της οικοδομής έξοδον»· Φιλοστοργίου, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. F. Winkelmann post J. Bidez, Ζ΄ 9.5-7: «Ο μεν γαρ τους πανταχή συναγείρας Ιουδαίους και οίκοθεν χρήματα και δύναμιν άλλην παρασχών, ανακαινίζειν επέτρεπεν το ιερόν»· Ammiani Marcellini, Rerum gestarum libri qui supersunt, ed. John C. Rolfe, XXIII, 1, 2: "Et licet accidentium varietatem sollicita mente praecipiens, multiplicatos expeditionis apparatus flagranti studio perurgeret, diligentiam tamen ubique dividens, imperiique sui memoriam, magnitudine operum gestiens propagare, ambitiosum quondam apud Hierosolymam templum, quod post multa et intemeciva certamina, obsinente Vespasiano, posteaque Tito, aegre est expugnatum, instaurare sumptibus cogitabat immodocis, negotiumque maturandum Alupio dederat Antiochensi qui olim Britannias curaverat pro praefectis".] το έργο της ανοικοδομήσεως τον ναού, μολονότι κατά ρητή δήλωση του εθνικού ιστορικού Αμμιανού το κόστος ήταν τεράστιο. [Ammiani Marcellini, ό.π.] 


Ενώ ετοίμαζε την εκστρατεία του κατά των Περσών, έγραψε στους Ιουδαίους: «Θα ανεγείρω με κάθε προθυμία τον ναό του υψίστου Θεού». [ Ιουλιανού, Επιστολή ΡΛΔ'. Ιουδαίοις, ed. J. Bidez: «Ανεγείρω γαρ μετά πάσης προθυμίας τον ναόν του Υψίστου Θεού».] Και για να καταστήσει σαφές ότι εννοούσε απόλυτα αυτό που έλεγε, εκταμίευσε αμέσως τα απαιτούμενα χρήματα και τα έθεσε στη διάθεση των Ιουδαίων, και έστειλε επί τόπου στα Ιεροσόλυμα τον προσωπικό του φίλο και συνεργάτη Αλύπιο, για να συντονίζει και να επιβλέπει προσωπικά την πορεία των έργων. Οι Ιουδαίοι, από την πλευρά τους, ρίχθηκαν με όλες τους τις δυνάμεις στο έργο της ανοικοδομήσεως του ναού.


Η Πολύμνια Αθανασιάδη - Fowden κάνει λόγο για μία «γενναιόδωρη χειρονομία» του Ιουλιανού, που υπήρξε συν τοις άλλοις προϊόν πολιτικού υπολογισμού, καθώς ο Ιουλιανός θα έκρινε ασφαλώς σημαντική τη συμμαχία των Ιουδαίων εν όψει της σχεδιαζόμενης εκστρατείας του κατά των Περσών. [ Polymnia Athanassiadi-Fowden, Julian and Hellenism. An intellectual biography, σελ. 164.] Ο ισχυρισμός αυτός, που επιχειρεί να συνδέσει την πρωτοβουλία για ανοικοδόμηση του ναού του Σολομώντος με έναν επιδέξιο διπλωματικό ελιγμό εν όψει του επικείμενου πολέμου, θα μπορούσε ενδεχομένως να έχει κάποια βάση, αν δεν παρατηρούσαμε ότι κατά τ' άλλα ο Ιουλιανός προχώρησε στην εκστρατεία κατά των Περσών εντελώς απερίσκεπτα και χωρίς την παραμικρή διπλωματική προετοιμασία, συμπεριφερόμενος υβριστικά ακόμη και εναντίον πολύτιμων συμμάχων όπως ήσαν οι Αρμένιοι. [Σωζομενού, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. J. Bidez και G. C. Hansen, Ϛ΄ 1, 2.3-3.8.] Δεν είναι λοιπόν εύκολο να δούμε τη συμμαχία του Ιουλιανού με τους Ιουδαίους ως μέρος ενός σοφού διπλωματικού σχεδίου, το οποίο φανερά ο Ιουλιανός όχι μόνο δεν είχε, αλλά και περιφρονούσε πλήρως.


Μερικοί χριστιανοί συγγραφείς διατυπώνουν την υπόθεση ότι ο Ιουλιανός, ανοικοδομώντας τον ναό του Σολομώντος και πείθοντας τους Ιουδαίους να προσφέρουν εκεί θυσίες στον Θεό τους, φιλοδοξούσε να τους σύρει σιγά-σιγά στην ειδωλολατρία. [Ιωάννου Χρυσοστόμου, Κατά Ιουδαίων, Λόγος Ε', ed. J.-P. Migne, PG 48, 901.22-23: «προσδοκών εκείθεν επί την των ειδώλων θεραπείαν ήξειν ραδίως»· Σωζομενού, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. J. Bidez και G. C. Hansen, E' 22, 3.1-2: «Ίσως δε και προς Ελληνισμόν και θυσίας ετοιμότερον αυτούς επάγεσθαι ώετο».] 


Χωρίς να αποκλείεται να υπήρχε πράγματι και αυτή η φιλοδοξία στο βάθος της σκέψης του Ιουλιανού, το βέβαιον είναι ότι ο Παραβάτης αυτοκράτορας μπορούσε να αποβλέπει και σε άλλα, πολύ πιο άμεσα και χειροπιαστά οφέλη: Πρώτ' απ’ όλα, η ανοικοδόμηση του ναού του Σολομώντος θα έδιδε στους Ιουδαίους μία απτή απόδειξη της αυτοκρατορικής εύνοιας, η οποία ήταν εξ αρχής σίγουρο ότι θα αποθράσυνε τους Εβραίους και θα τους έδιδε την κάλυψη που ζητούσαν, για να αφήσουν να ξεσπάσει το μίσος τους κατά των χριστιανών σε εκδηλώσεις βίας. Όπως θα δούμε παρακάτω, ο Ιουλιανός επεδίωκε φανερά και ενεθάρρυνε ανοικτά τέτοιες εκδηλώσεις βίας εις βάρος των χριστιανών, καθώς έκρινε ότι αυτές εξυπηρετούσαν τα σχέδιά του για αποχριστιανοποίηση της αυτοκρατορίας. Κάτι τέτοιο φαίνεται ότι επεδίωκε και με την ανίερη συμμαχία του με τους Ιουδαίους. Και πράγματι, όπως μας πληροφορεί ο Σωκράτης ο Σχολαστικός, οι Ιουδαίοι δεν διέψευσαν τους υπολογισμούς του χριστομάχου αυτοκράτορα, και αναθάρρησαν σε τέτοιο βαθμό από την απροκάλυπτη αυτοκρατορική εύνοια, ώστε άρχισαν να απειλούν ανοικτά τους χριστιανούς ότι θα τους έκαναν όσα είχαν πάθει οι ίδιοι παλαιότερα από τους Ρωμαίους. [Σωκράτους Σχολαστικού, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. W. Bright, Γ' 20.13-16: «φοβερούς δε τοις Χριστιανοίς επεδείκνυσαν εαυτούς, ηλαζονεύοντό τε κατ’ αυτών, επαπειλούντες τοσαύτα ποιήσειν, όσα αυτοί παρά Ρωμαίων πάλαι πεπόνθασι».]


Αλλά υπάρχει και μία ακόμη εξήγηση για τη σπουδή του Ιουλιανού να ανοικοδομήσει τον ναό του Σολομώντος. Όπως εξηγούν όλοι σχεδόν οι χριστιανοί συγγραφείς που περιγράφουν τα γεγονότα, ο Ιουλιανός βρήκε στην ανοικοδόμηση του ναού μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαψεύσει τον Χριστό, ο οποίος είχε προφητεύσει ότι δεν θα έμενε «λίθος επί λίθου» στον ναό του Σολομώντος. [Ματθαίος, κδ΄ 2· Μάρκος, ιγ΄ 2· Λουκάς κα΄ 6. Για τις μαρτυρίες των χριστιανών συγγραφέων βλ.: Σωζομενού, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. J. Bidez και G. C. Hansen, Ε΄ 22,6.3-5: «υπολαβόντες δύνασθαι κατορθούν το εγχείρημα και ψευδείς απελέγξαι του Χριστού τας προρρήσεις»· Θεοδωρήτου Κύρρου, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. L. Parmentier και F. Scheidweiler, 198.20-199.1: «παραυτίκα προσέταξεν ο θεομισής ανεγείραι τον καταλυθέντα νεών, την δεσποτικήν υπολαμβάνων ο μάταιος πρόρρησιν διελέγχειν»· Φιλοστοργίου, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. F. Winkelmann post J. Bidez, Ζ΄ 9.1-5: «Ότι τους του σωτήρος χρησμούς, οι την Ιερουσαλήμ ανατετράφθαι λέγουσιν ώστε μηδέ λίθον επί λίθω μείναι, τούτους ο αποστάτης εις ψεύδος ελέγχειν διανοηθείς, ου μόνον ουδέν ήνυσεν ων εσπούδασεν, αλλά το εν τοις χρησμοίς, ει και άκων, εβεβαίωσεν αμετάπτωτον»· Ιωάννου Χρυσοστόμου, Κατά Ιουδαίων, Λόγος Ε΄, ed. J.-P. Migne, PG 48, 901.7-9: «ομού τε ελπίζων ο μεμηνώς και ανόητος του Χριστού περιγράφειν την απόφασιν, την ουκ εώσαν αναστήναι τον ναόν εκείνον»· Μαρτύριον Αγίου Αρτεμίου, ξη΄, PG 96,1316.35-37: «Θέλων ουν ο παράνομος τας του Χριστού φωνάς ψευδείς αποδείξαι, εσπούδαζε μάλιστα τον ναόν οικοδομείν».] 
Αυτή η παράμετρος, ακόμη και αν δεν υπήρχε καμία άλλη, θα αρκούσε να εξηγήσει την τόση σπουδή του Ιουλιανού να ανοικοδομήσει τον ναό· διότι βέβαια, αν ο ναός ανοικοδομείτο και η πρόρρηση του Χριστού διαψευδόταν, ο Ιουλιανός θα πετύχαινε μία περιφανή νίκη κατά του χριστιανισμού.


Το εκπληκτικό είναι ότι τελικά ο Ιουλιανός το μόνο που πέτυχε ήταν να αποδείξει το εντελώς αντίθετο από αυτό που επεδίωκε πάση δυνάμει να αποδείξει. Διότι τελικά το έργο της ανοικοδομήσεως του ναού δεν κατέστη δυνατόν να προχωρήσει, εξαιτίας κάποιων εκπληκτικών φυσικών καταστροφών, οι οποίες δημιούργησαν και στους πλέον δύσπιστους την πεποίθηση ότι ο Θεός δεν επιθυμούσε να προχωρήσει το έργο: Δεν είχαν καλά καλά προλάβει να ανοιχθούν τα θεμέλια, όταν μία μεγάλη νεροποντή τα σκέπασε κάτω από τόνους λάσπης· όταν κατόπιν οι εργασίες επαναλήφθηκαν, βίαιοι άνεμοι σκόρπισαν πολλά από τα οικοδομικά υλικά που είχαν συγκεντρωθεί· όταν οι εργασίες επαναλήφθηκαν εκ νέου και ήλθε η ώρα να μπουν τα πρώτα θεμέλια, η γη τραντάχτηκε από ισχυρότατο σεισμό και ξέρασε από τα σπλάγχνα της τις πέτρες, σωριάζοντας σε ερείπια και όλα τα παρακείμενα οικοδομήματα και προκαλώντας τον θάνατο πολλών από τους εργάτες, τους επόπτες του έργου και τους συγκεντρωμένους Ιουδαίους- και όταν λίγο μετά από αυτή την καταστροφή έγινε μία ακόμη προσπάθεια να προχωρήσει το έργο της ανεγέρσεως του ναού, φλόγες ξεπήδησαν ξαφνικά μέσα από τα θεμέλια και φόνευσαν τους εργάτες- λέγεται μάλιστα ότι μετά από αυτό οι Ιουδαίοι που ήσαν συγκεντρωμένοι εκεί γύρω είδαν το σημείο τον σταυρού να έχει σημαδέψει ανεξίτηλα τα ενδύματά τους. Όπως είναι φυσικό, οι εργασίες για την ανέγερση του ναού ανεστάλησαν.


Οι χριστιανοί συγγραφείς περιγράφουν με λεπτομέρειες αυτά τα θαυμαστά γεγονότα, βλέποντας σε αυτά μία παρέμβαση του Θεού που ματαίωνε τα σχέδια του Παραβάτη αυτοκράτορα, και επιπλέον μία θεϊκή επίρρωση της προρρήσεως του Χριστού. [Σωκράτους Σχολαστικού, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. W. Bright, Γ' 20. 19-44· Σωζομενού, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. J. Bidez και G. C. Hansen, E' 22, 7.1-14. 4· Θεοδωρήτου Κύρρου, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. L. Parmentier και F. Scheidweiler, 199.10-200.6· Φιλοστοργίου, Εκκλησιαστική ιστορία, ed. F. Winkelmann post J. Bidez, Ζ' 9, Z' 9a· Ιωάννου Χρυσοστόμου, Κατά Ιουδαίων, Λόγος Ε', ed. J.-P. Migne, PG 48, 901. 26-47· Ιωάννου Χρυσοστόμου, Λόγος εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ελλήνων, ed. Μ. Schatkin, 119. 22-27· Ιωάννου Νικίου, Χρονικόν, ed. R. Η. Charles, LXXIX.2· Μαρτύριον Αγίου Αρτεμίου, ξη', PG 96, 1316.39-1317.4.] 


Βεβαίως, εξυπακούεται ότι θα μπορούσε κανείς να δώσει μία εντελώς φυσική εξήγηση σε αυτά τα γεγονότα, κάνοντας λόγο για πλημμύρα, σεισμό κ.τ.ο… , αλλά, ακόμη κι έτσι, όλη αυτή η «συνωμοσία» των στοιχείων της φύσεως ενάντια στα σχέδια του αυτοκράτορα έκαναν πολλούς να πιστεύουν ότι πίσω από τα γεγονότα της Ιερουσαλήμ κρυβόταν κάτι το υπερφυσικό. Και για να μη νομισθεί ότι αυτά τα γεγονότα ουδέποτε έγιναν, αλλά πρόκειται για μία προσπάθεια «πλαστογραφίας της ιστορίας» από τους χριστιανούς συγγραφείς, πρέπει να σημειωθεί ότι τα θαυμαστά αυτά γεγονότα πιστοποιούνται και από τον εθνικό ιστορικό και θαυμαστή του Ιουλιανού Αμμιανό, ο οποίος γράφει αναφερόμενος σε αυτά.


«Αλλά, μολονότι ο Αλύπιος προώθησε το έργο με ζήλο, συνεπικουρούμενος από τον κυβερνήτη της επαρχίας, τρομακτικές μπάλες φωτιάς έβγαιναν συνέχεια από τη γη κοντά στα θεμέλια του ναού, και έκαναν το μέρος απρόσιτο στους εργάτες, πολλοί από τους οποίους κάηκαν ζωντανοί και καθώς με αυτόν τον τρόπο τα στοιχεία της φύσεως τους πολεμούσαν επίμονα, το έργο ανεστάλη». [Ammiani Marcellini, Rerum gestarum libri qui supersunt, ed. John C. Rolfe, XXIII, 1,3: "Cum itaque rei idem fortiter instaret Alypius, iuvaretque provinciae rector, metuendi globi flammarum prope fundamenta crebris assultibus erumpentes, fecere locum exustis aliquotiens operantibus inaccessum, hocque modo elemento destinatius repellente, cessavit inceptum".]


Πολύ καιρό μετά τα θαυμαστά αυτά γεγονότα, όταν πλέον τα σχέδια του Ιουλιανού για αποκατάσταση του αρχαίου θρησκεύματος είχαν ματαιωθεί οριστικά, οι χριστιανοί έστρεφαν τη μνήμη τους στα γεγονότα αυτά των Ιεροσολύμων, και τα ερείπια μαρτυρούσαν το θαύμα, όπως διαβάζουμε και σε ένα λόγο του Ιωάννου του Χρυσοστόμου:


«Ακόμη και σήμερα, αν έλθεις στα Ιεροσόλυμα, θα δεις γυμνά τα θεμέλια- και αν ρωτήσεις να μάθεις την αιτία, δεν θα ακούσεις καμία άλλη από αυτήν. Και μάρτυρες γι’ αυτό είμαστε όλοι εμείς- διότι αυτά τα γεγονότα συνέβησαν στην εποχή μας, όχι πριν από πολύ χρόνο». [Ιωάννου Χρυσοστόμου, Κατά Ιουδαίων, Λόγος Ε', ed. J.-Ρ. Migne, PG 48, 901.43-47: «Και νυν εάν έλθης εις Ιεροσόλυμα, γυμνά όψει τα θεμέλια· και την αιτίαν ζήτησης, ουδεμίαν αλλ' ή ταύτην ακούσεις. Και τούτου μάρτυρες ημείς πάντες· εφ’ ημών γαρ, ου προ πολλού ταύτα γέγονε χρόνου».]


Ο Ιουλιανός δεν παραδειγματίσθηκε από αυτά τα γεγονότα. Και ενώ θα μπορούσε να είχε καταλάβει από τα θαυμαστά γεγονότα που είχαν ματαιώσει τα σχέδιά του ενάντια σε τι πολεμούσε, αυτός «ουκ εβουλήθη συνιέναι», όπως παλαιότερα και ο παράνομος Ιούδας. Αντιθέτως, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Θεοδώρητος, η καρδιά του σκλήρυνε περισσότερο, όπως παλαιά η καρδιά του Φαραώ. [Θεοδωρήτου Κύρρου, Εκκλησιαστική Ιστορία, ed. L. Parmentier και F. Scheidweiler, 200.5-6: «Ταύτα ήκουσε μεν Ιουλιανός, παρά πάντων γαρ ήδετο, τω δε Φαραώ παραπλησίως την καρδίαν εσκλήρυνεν». Πρβ. Έξόδ., δ' 21,ζ' 3, ζ' 22, η' 15, θ' 12, θ' 35, ι' 1, ι' 20, ι' 27, ια' 10, ιγ' 15, ιδ' 4, ιδ' 8, ιδ' 17.]


ΟΟΔΕ


Κέντρο Πληροφόρησης ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ


Σχόλιο Πελασγού : Φαίνεται πως κάποιοι από τότε επιδίωκαν την "ανάσταση" του ιουδαϊκού λαού και το χτίσιμο του ναού του Σολομώντα..Και ίσως κάποιοι υπηρετούν ακόμα τα ίδια σχέδια.

Διαβάστε περισσότερα...

Έκαψαν το καλύτερο πλοίο Ταχείας Μεταφοράς στρατευμάτων μέσα στο ναύσταθμο Αμφιάλης!! - Αμέλεια ή σαμποτάζ;;;

Καίριο πλήγμα στις δυνατότητες αμέσου αντίδρασης και υπεράσπισης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου δέχθηκε το Πολεμικό Ναυτικο με την μυστηριώδη πυρκαγιά που κατάκαψε το Πλοίο Ταχείας Μεταφοράς στρατευμάτων "Κέρκυρα" (L184), το πιο σύγχρονο... 




και ετοιμοπόλεμο από τα τέσσερα αποβατικά ZUBR ρωσικής (τα τρία) και ουκρανικής (το τέταρτο) ναυπήγησης. To "Kέρκυρα" είχε παραληφθεί το 2005, ενώ τα υπόλοιπα το 2001.


Η πυρκαγιά ξέσπασε από άγνωστη αιτία στο εξωτερικό (!) του σκάφους και περιέργως μεταδόθηκε πολύ γρήγορα, καθώς δεν υπήρχε καν ομάδα πυρόσβεσης σε ετοιμότητα και έτσι για πρώτη φορά στην ιστορία του το Πολεμικό Ναυτικό χάνει ένα υπερπολύτιμο πλοίο. 


Καταστράφηκε ολόκληρο το πρωραίο τμήμα και μαζί του χάνεται και το 50% των ικανοτήτων ταχείας μεταφοράς στρατευμάτων σε σημεία κρίσεων του ΓΕΕΘΑ, αφού πλέον μόνο δύο σκάφη από τα τέσσερα αρχικώς αγορασθέντα ήταν σε υπηρεσιακή κατάσταση για διάφορους λόγους που θα δούμε εν συνεχεία. Το καμμένο "Κέρκυρα" και το «Κεφαλληνία»(L180). 


Το μυστηριώδες είναι ότι η πυρκαγιά ξέσπασε μέσα στο ναύσταθμο της Αμφιάλης, όπου βρίσκεται η Διοίκησης Ναυτικής Εκπαίδευσης (ΔΕΝ), τα Κέντρα Εκπαίδευσης και άλλων κτιρίων, οι εγκαταστάσεις της Διοίκησης Υποβρυχίων Καταστροφών (ΔΥΚ), της Διοίκηση Ταχέων Σκαφών (ΔΤΣ) και των βέβαια των αερόστρωμνων της Διοίκησης Αμφιβίων Δυνάμεων (ΔΑΔ)!


Πόσες πιθανότητες υπάρχει να αρπάξει φωτιά ένα πολεμικό πλοίο μέσα στην "καρδιά" ενός πολεμικού ναυστάθμου και να καταστεί μη επιχειρησιακό; Όσο και αν αναζητήσαμε στην διεθνή βιβλιογραφία δεν βρήκαμε πουθενά τέτοιο περιστατικό. 


Ιδού η ανακοίνωση: "Από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού ανακοινώνεται ότι γύρω στις 16:00 εκδηλώθηκε πυρκαγιά στο ΠΤΜ (Πλοίο Ταχείας Μεταφοράς) κλάσης Zubr «Κέρκυρα» (L182), η οποία κατασβήσθηκε άμεσα από το προσωπικό του πλοίου με την συνδρομή πυροσβεστικών οχημάτων του πυροσβεστικού σταθμού Ναυτικής Βάσης ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ και της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Περάματος και Ικονίου". 


Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες η φωτιά ξεκίνησε από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία σε χώρο εξωτερικό του σκάφους. 


Το ενδεχόμενο σαμποτάζ μέσα στο ναύσταθμο, δυστυχώς είναι υπαρκτό. 


Που σημαίνει ότι εύκολα ένας μηχανισμός π.χ. με φωσφορικο υλικό που δεν ανιχνεύεται, θα μπορούσε να κατακάψει το σκάφος όπως και συνέβη. 


Η υπόθεση των ZUBR από την αρχή της απόκτησής τους αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα "πολιτικής φύσεως" ανάλογα με αυτά που αντιμετωπίζει το πυραυλικο σύστημα S-300PMU1 που 13 χρόνια μετά την παραλαβή του δεν έχει ενταχθεί κανονικά σε υπηρεσία. 


Αρχικά αγοράστηκαν δύο από την Ρωσία από την Ουκρανία αλλά το δεύτερο ουκρανικό "κόπηκε" κατά την παραλαβή του λόγω τεχνικών ατελειών και έκτοτε παραμένει στο ναύσταυθμο της Μαύρης Θάλασσας, παρά το γεγονός ότι έχει καταβληθεί το 40% της συνολικής του αξίας. Μετά από αυτό αγοράστηκε ένα τρίτο ρωσικό, «Κεφαλληνία» (L180). 


Έτσι είχε σσχηματιστεί ένας εξαιρετικός στόλος από το «Κέρκυρα» το «Κεφαλληνία» (L180) το «Ζάκυνθος» (L183) και το «Ιθάκη» (L181), ο οποίος μπορούσε να μεταφέρει ένα Τάγμα Πεζοναυτών πλήρους συνθέσεως σε οποιοδήποτε νησί του Α.Αιγαίου, έχοντας ορισμένα μοναδικά χαρακτηριστικά: Υψηλές δυνατότητες επιβίωσης κατά το πλού τους (αδύνατον να προσβληθούν από υποβρύχια λίγω της υψηλής ταχύτητάς τους και πολύ δύσκολα εγκλωβίζονται από τους αισθητήρες των μαχητικών λόγω του φυσικού "σπρέϊ" από σταγονίδια που σχηματίζεται γύρω τους από τους πέντε τεράστιους αεριοστροβίλους που χαμηλώνει πολύ το υπέρυθρο ίχνος) και μεγάλο οπλικό φορτίο. 


Οπλικό φορτίο που πραγματικά εντυπωσιάζει και προορίζεται όχι μόνο για την αυτοάμυνα του πλοίου, αλλά και για την υποστήριξη των αποβιβαζόμενων στρατευμάτων. Μάλιστα εσχάτως είχε προσαρμοστεί και το δόγμα χρήσης τους στις ελληνικές ανάγκες, καθώς τα ZUBR χρησιμοποιούντο και από την Ζ'ΜΑΚ για την ταχεία μετάφορά της σε σημεία κρίσεων και αποβίβαση στην μέση της θάλασσας των ανδρών με ταχύπλοσα σκάφη. 


Ιδού ορισμένα από τα τεχνικά χαρακτηριστικά τους για να κρίνει ο καθένας τι υπερόπλο είχε στην διάθεσή του το ΠΝ το οποίος αρχικά απαξιώθηκε (λόγω έλλειψης συντήρησης βγήκαν από την υπηρεσία Το "Ζάκυνθος" και το "Ιθάκη"). Και εν τέλει καταστάφηκε το ένα από τα δύο εναπομείναντα. 


Εκτόπισμα 


550 τόνοι 


Μήκος / πλάτος / βύθισμα 


57,3μ / 25,6μ / 21,9μ 


Ταχύτητα (μέγιστη) 


60 κόμβοι (40 με 3 άρματα)! 


Αυτονομία 


5 ημέρες 


Καύσιμα 


56 τόνοι 


Πλήρωμα 


30 (5 αξιωματικοί, 18 υπαξιωματικοί) 


Μεταφορική ικανότητα 


140 πεζοναύτες σε συνδυασμό με 3 άρματα, 8 TOMA, 10 TΟΜΠ
130 τόνους φορτίο ή 360 επιπρόσθετους οπλίτες (συνολικά 500 στρατιώτες) 


Σύστημα πρόωσης 


5 αεροστρόβιλοι Μ-70/10.000 ίπποι
(2 για την συμπίεση της "ποδιάς") 


Οπλισμός 


4 α/α συστήματα Igla-1M (Strela-3), 2 α/α και αντιπυραυλικά ΑΚ-630Μ
δυνατότητα πόντισης ναρκών και συστήματα πολλαπλής εκτόξευσης ρουκετών των 122 χλστ.! 


Ε, λοιπόν αυτά τα πλοία αφέθηκαν να σαπίσουν καθώς οι παραγγελίες ανταλλακτικών δεν έχουν υπερβεί τις μερικές χιλιάδες δολάρια στα 11 χρόνια που έχουν ενταχθεί σε υπηρεσία.


Και τώρα, το τελευταίο παραληφθέν, το καλύτερο και το πλέον ετοιμοπόλεμο, κάηκε μέσα στον ναύσταθμο! Μήπως, τελικά, υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας; 


Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Τιμώντας τον Ίωνα Δραγούμη

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ Η ΣΑΛΠΙΓΓΑ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝ ΛΑΜΒΑΝΕ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΟΠΩΣ ΣΧΕΔΙΑΖΕ; 
ΜΗΠΩΣ ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΟΙ ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ; 

«Λευκή, ας βαλθή όπου έπεσες, κολώνα, / (Πώς έπεσες, γραφή να μην το λέει) / λευκή, με της Πατρίδας την εικόνα. / Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει, / βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει.»

Έγραψε ο Κωστής Παλαμάς στην «Νεκρική Ωδή» τιμώντας τον.

Ανήκε στη γενιά που βίωσε τραυματικά τη στρατιωτική ήττα του 1897 και την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Eλέγχου(κάτι σαν το ΔΝΤ του σήμερα). Διαμόρφωσε μια περιφρονητική εικόνα για το ελληνικό κράτος, σε αντίθεση με την πίστη του στις δυνατότητες του Έθνους. Kομβικό σημείο για αυτόν ήταν η...


προστασία του υπόδουλου Ελληνισμού στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και βεβαίως η εξασφάλιση των προϋποθέσεων για περαιτέρω ανάπτυξή του. Συμμετείχε πρωταγωνιστικά στο Mακεδονικό Aγώνα ως βασικός οργανωτής των ελληνικών κοινοτήτων και υποπρόξενος στο Μοναστήρι το 1902.


Για το Δραγούμη, θεμέλιο της πολιτικής οργάνωσης, σύμφυτη με την πολιτική παράδοση και το χαρακτήρα των Ελλήνων, είναι η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ. Σημειώνει: «Ο ελληνισμός είναι μια οικογένεια από κοινότητες. Το έθνος μας ολάκερο πάλι με κοινότητες πρέπει να κυβερνηθεί, και μόνο με κοινότητες θα προκόψει.»


Κατά τον Δραγούμη, το Ελληνικό Έθνος είναι πολύ ευρύτερο χρονικώς, τοπικώς και πληθυσμιακώς του Κράτους. Το Κράτος μοναδικό σκοπό υπάρξεως έχει την υπηρεσία του Έθνους. Το Έθνος (και κάθε έθνος της Γης) σκοπό έχει την δημιουργία και καλλιέργεια πολιτισμού (σε ειρηνική άμιλλα με τα άλλα έθνη). Ακόμα αναφέρει ότι "Αν το κράτος είναι ενάντια στο έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξει μορφή ή να χαθεί. Το κράτος που εμποδίζει την φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό."


Μετά από μακρά πορεία εσωτερικού προβληματισμού θα καταλήξει, κατά τα χρόνια της εξορίας του και τελευταία της ζωής του (1917-20), στο συνδυασμό εθνικισμού, σοσιαλισμού και ανθρωπισμού. Γράφει χαρακτηριστικά ο ίδιος στο ημερολόγιό του (18-3-1919):


«Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός σοσιαλιστής. Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός πατριώτης. Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να νοιώσω τον εαυτό μου άτομο. Από άνθρωπος μιας τάξης με ορισμένα συμφέροντα τάξης, γίνομαι σοσιαλιστής με την πλατιά έννοια, και θέλω μια καινούρια οικονομία της κοινωνίας μου και των άλλων κοινωνιών. Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος.»


Από τα γραπτά του προκύπτει ότι ο Δραγούμης υπήρξε πνεύμα ανήσυχο και πολύπλευρο, ανοικτό σε όλες τις ιδέες βασάνιζε τις πεποιθήσεις του, δεν ήταν δουλικά προσκολλημένος σε καμιά ιδεολογία, όλες αντιθέτως τις αφομοίωνε δημιουργικά στην δική του προσωπικότητα και τις υπέτασσε μόνον στην ελληνική παράδοση. Χαρακτηριστικές είναι οι φράσεις του ιδίου από το ημερολόγιό του (6-4-1919):


«Μια περίοδο της ζωής μου εθνικιστική (από τα 1902 ως τα 1914 απάνω κάτω). Έπειτα έβαλα μια pétition de principe στο νασιοναλισμό μολονότι ενεργούσα σύμφωνά του. Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο. Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ. Και σ' αυτό πρέπει να βάλω une pétition de principe. Στην πρώτη περίοδο επίδραση του Nietsche και Barrès. Στη δεύτερη Τολστόϊ, Rousseau, Κροπότκιν, Gide. Στην πρώτη περίοδο Μακεδονική ενέργεια. Στη δεύτερη Ρωσική επανάσταση και κοινωνική επανάσταση παντού. Στη Μακεδονική ενέργεια έλαβα μέρος, στην κοινωνική επανάσταση όχι ακόμα. Ο Barrès στον νασιοναλισμό που έπλασε δεν έκαμε άλλο παρά να δώσει συνείδηση σ' ένα αίσθημα βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη ψυχή, στον πατριωτισμό. Ο Κροπότκιν και Μπακούνιν δεν κάνουν άλλο παρά να δίνουν συνείδηση (τη συνείδηση που αυτοί οι ίδιοι έλαβαν) ενός άλλου βαθιού αισθήματος, της αλληλοβοήθειας μεταξύ στους ανθρώπους. Ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος εδημιούργησαν τίποτε, μόνο έλαβαν και έδωσαν συνείδηση. Ο πατριωτισμός και η αλληλοβοήθεια υπάρχουν πάντα, με στενότερα ή πλατύτερα όρια (χωριό, πολιτεία, κράτος, έθνος, κοινότητα, αδελφάτα, συνεταιρισμοί, συνασπισμοί) και σύμφωνά τους ενεργούσαν και ενεργούν οι άνθρωποι. Οι νασιοναλιστές και οι αναρχικοί και σοσιαλιστές μόνο τα εφώτισαν, έκαμαν φωτεινή και μονομερή προβολή ενός αισθήματος όπως και οι ατομικιστές φώτισαν το άλλο αίσθημα τον εγωισμό (με αρχή την αυτοσυντηρησία).»


Συγκινείται και επηρεάζεται λοιπόν ο Δραγούμης από τον αναρχισμό και τον σοσιαλισμό, όσον αφορά στον ανθρωπισμό που ως ιδανικό αυτός περιέχει. Στο δε ημιτελές μυθιστόρημά «Τρεις φίλοι», ο Δραγούμης φθάνει στο να συμβιβάσει το εθνικό με το σοσιαλιστικό ιδανικό. Συγκινείται από τον εθνικισμό του Μπαρρές και τον εγωισμό και την ηρωική ηθική του Νίτσε, δεν παύει όμως ποτέ να τον εντάσσει στο ανθρωπιστικό πλαίσιο και μάλιστα αυτό της ελληνικής λαϊκής κοινοτικής παράδοσης.


Η μεγάλη πολιτική σημασία της σκέψεως και των θέσεων του Δραγούμη είναι ότι εκφράζει έναν έλλογο, λειτουργικό και αγνό εθνικισμό σε σχέση με τον εθνικισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Εκφράζει έναν ουμανιστικό εθνικισμό. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά:


«Ακουμπώντας στο έθνος μου να γίνω πιο άνθρωπος. Δεν μπορεί κανείς να είναι άνθρωπος ξεχνώντας την καταγωγή του. Να θυμάται κανείς από πού βγήκε, που μεγάλωσε, ποιο έθνος τον ανέθρεψε. Μου αρέσει να βλέπει κανείς τους δεσμούς του. Αυτό θα πει ελευθερία».


ΕΓΕΡΣΙΣ

Διαβάστε περισσότερα...

32η συνάντηση των Σλάβων της ελληνικής Μακεδονίας στην περιφέρεια του Μοναστηριού... Ποιοι τους στηρίζουν στην Ελλάδα;

«Η Βουλγαρία, η Ελλάδα και η Αλβανία είναι οι κατακτητές της Μακεδονίας», δήλωσε μέλος του ‘Ουράνιου Τόξου’




Στο χωριό Τάρνοβο του Μοναστηριού/Μπίτολα, του σλαβικού κρατιδίου πραγματοποιήθηκε το Σάββατο η συνοριακή συνάντηση των  σλαβικής καταγωγής κατοίκων  της ελληνικής Μακεδονίας, με Σλάβους της περιοχής των Σκοπίων, με σκοπό να διαδηλώσουν τη ‘μακεδονική’ καταγωγή τους.
Για πρώτη φορά φέτος η προσέλευση- σύμφωνα με δημοσίευμα της σλαβικής εφημερίδας των Σκοπίων, Ουτρινσκι- ήταν το ένα δέκατο των ατόμων που συνήθως προσέρχονταν στη συνάντηση αυτή.

«Κάτω από την παχιά σκιά στην αυλή της εκκλησίας «Παναγία» φέτος, μετά βίας συγκεντρώθηκαν περίπου 1.000 άτομα, ενώ συνήθως στην συνάντηση αυτή συγκεντρώνονταν 5 με 10 χιλιάδες επισκέπτες. Ενώ από  πλευράς της κυβέρνησης ήταν μόνο υφυπουργοί», γράφει η Ούτρινσκι Βέσνικ επισημαίνοντας ότι οι επίσημοι του σκοπιανού κράτους αδιαφόρησαν για τη ‘συνάντηση των συνόρων’.


Χαρακτηριστική  η ομιλία μέλους του ‘Ουράνιου Τόξου’

«Και σήμερα θα το πούμε ανοικτά:
 Η Βουλγαρία, η Ελλάδα και η Αλβανία είναι οι κατακτητές της Μακεδονίας. Κανένας δεν μπορεί να το κρύψει, κανενός δε του ανήκει το όνομα. Το όνομα είναι ένα και κανένας δεν θα μας το πάρει. Το κακό είναι ότι εδώ, ο ένας πολιτικός επιτίθεται εναντίον του άλλου, αντί να πολεμήσουν για το όνομα της Μακεδονίας, η οποία έχει χίλια χρόνια πριν από την Ελλάδα. Η Μακεδονία είναι αιώνια», είπε ο  Άντον Σερκέφσκι/ Андон Шекревски, μέλος του «Ουράνιου Τόξου».
Από το http://www.echedoros-a.gr/2012/07/32.html
.
1000 χρόνια να συναντιέστε, τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ δε θα την πάρετε, αντέχουμε ρε! olympia.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Νέο βίντεο πολιτικού και εθνικού περιεχομένου από την Κατερίνα Μουτσάτσου

ΕΛΕΝΗ ΛΙΑΣΚΑ 
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥΤΣΑΤΣΟΥ 
ΒΟΥΛΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ 
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ;;;; 

Και νέο πολιτικό βίντεο από την Κ. Μουτσάτσου. "Ωδή στη χαμένη χαρά" 
Ακούραστη η Κατερίνα Μουτσάτσου στην προσπάθεια της ενάντια σε ένα νεοφιλελεύθερο και απάνθρωπο κόσμο, δημιούργησε ένα νέο πολιτικό βίντεο και το ανέβασε στο youtube.
Τίτλος «Ωδή στη χαμένη χαρά», παραφράζοντας τον τίτλο της 9ης Συμφωνίας του Μπετόβεν, «Ωδή στη Χαρά», η οποία έχει...
χρησιμοποιηθεί ως ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Υπό τη μουσική υπόκρουση της Ωδής, η Κατερίνα βρίσκεται σε μια παραλία και γράφει στην άμμο τις αξίες της Ένωσης και του Ευρωπαϊκού – Ελληνικού Πολιτισμού, που τις σβήνει το κύμα.
Λέξεις όπως Δημοκρατία, Αλληλεγγύη, Έθνη, Αξιοπρέπεια αλλά και Δουλειές, Κοινωνική Περίθαλψη, βλέπουμε να τις… παίρνει η θάλασσα.


Η ηθοποιός έγραψε σχετικά στο youtube, στο κείμενο που συνοδεύει το βίντεο:




Occupy E.U.
«Η Ωδή της Χαράς» του Μπετόβεν (1785) είναι ο επίσημος ύπνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.)
Η «Ωδή της Χαμένης Χαράς» είναι μια μεταφορά για τη σημερινή κατάσταση με την οποία έρχονται – και θα έρχονται – σταδιακά αντιμέτωποι οι λαοί της Ευρώπης – οι Έλληνες όντας οι πρώτοι επιτηθέμενοι με τον πιο βίαιο τρόπο.
Στο όνομα μιάς «Ένωσης» όλο και πιο αντι-δημοκρατική – μολυσμένη από τη διαφθορά της πολιτικής της Ελίτ, των διεθνών τραπεζιτών, των πολυεθνικών, και των μέσων μαζικής ενημέρωσης – ψέματα, εκβιασμοί, ηθικολογίες, και «αποδιοπομπαίοι τράγοι», χρησιμοποιούνται για την υποδούλωση των λαών, καταστρέφοντας τις ζωές των ανθρώπων, και τη δημοκρατία.

http://skandalistis.blogspot.gr/2012/07/lifestyle.html Σχόλιο Πελασγού : Εύγε της, ας δούν οι πάσης φύσεως ψευτοευρωπαίοι πως οι Έλληνες δεν πρόκειται να σβησθούμε από τον χάρτη, όσο και αν προσπαθούν.

Διαβάστε περισσότερα...

Γερμανικό "σαμποτάζ" στην ρωσική πρόταση για τον ΟΣΕ - Ζημειώνουν το ελληνικό Δημόσιο!!

Από την ομάδα των Γερμανών "τοποτηρητών" στην Ελλάδα εκπορεύονται σύμφωνα με πληροφορίες οι "τρικλοποδιές" κατά της πρότασης των ρωσικών σιδηροδρόμων, ώστε οι Ρώσοι ενδιαφερόμενοι να αποβληθούν από την διεκδίκηση του ΟΣΕ.






Οι Ρώσοι έχουν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους εδώ και τρία περίπου χρόνια αλλά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν απαντούσε.


Με την κυβέρνηση Σαμαρά τα πράγματα δεν άλλαξαν ουσιαστικά, παρά μόνο φραστικά. Έλληνες ενημέρωσαν τους Ρώσους πώς να διαμορφώσουν την τελική πρόταση ώστε να υπάρξει το μέγιστο όφελος για την Ελλάδα. Το κυριότερο στοιχείο ήταν ότι οι Ρώσοι θα έπρεπε να επιδιώξουν την μακρόχρονη ενοικίαση του ΟΣΕ και όχι την αγορά του. 


Με αυτό τον τρόπο δεν πρόκειται να χαθεί η εθνική περιουσία στον τομέα των κρίσιμων υποδομών και δεν θα κατηγορήσουν κάποιοι τη Ρωσία ότι εκμεταλλεύεται την οικονομική κρίση για να πάρει εθνική περιουσία για ένα κομμάτι ψωμί 


Σε αυτή τη φάση οι Ρώσοι εστιάζονται στην πραγματική πολιτική δέσμευση της κυβέρνησης ώστε οι λεπτομέρειες να ακολουθήσουν, δηλαδή αν ο πρωθυπουργός επιθυμεί συνεργασία με τη Ρωσία ή αν και αυτός είναι δεσμευμένος στον γερμανο-αμερικανο-βρετανικό άξονα. 


Η κατάσταση είναι πολύ συγκεχυμένη και δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσουμε κάποιες λεπτομέρειες, αλλά με βάση τις προτάσεις από Έλληνες, τις ανακοινώσεις για τις προθέσεις τους από τον πρόεδρο των ρωσικών Σιδηροδρόμων και την ενημέρωση από τις πρόσφατες εκδηλώσεις ελληνορωσικού ενδιαφέροντος στη Βόρειο Ελλάδα και στη Ρόδο, με τη Ρωσία στο τιμόνι της διοίκησης του ΟΣΕ, η Ελλάδα δεν θα χάσει το περιουσιακό στοιχείο των σιδηροδρόμων. 


Σύμφωνα με την ρωσική πρόταση το ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο θα ενταχθεί στο ρωσικό (Αθήνα – Βλαδιβοστόκ) και στο δυτικοευρωπαϊκό. Οι εμπορευματικές μεταφορές θα αναπτυχθούν και σε σύντομο διάστημα θα μπορούσε να ξεκινήσει η μελέτη για την επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου στη δυτική Ελλάδα με κατεύθυνση το Ιόνιο, ενώ υπήρξε και πρόταση για κατασκευή σιδηροδρομικού δικτύου στην Κρήτη, στην Εύβοια, βελτίωση του υπάρχοντος στην Πελοπόννησο δεδομένου ότι κάτοικοι και φορείς στο πρόσφατο παρελθόν έχουν ζητήσει σιδηροδρομικήκάλυψη των περιοχών τους. 


Ο σιδηρόδρομος θα μπορούσε να γίνει μέσα σε λίγα χρόνια η ραχοκοκαλιά των επιβατικών και εμπορευματικών μεταφορών στην Ελλάδα. Προφανώς, στην επέκταση του δικτύου οι ρωσικοί φορείς θα μπορούσαν να έχουν συνιδιοκτησία διότι θα το έχουν κατασκευάσει. 


Σε αυτή τη φάση, όμως, η Ρωσία σωστά αναμένει την πραγματική απόδειξη υπευθυνότητας της κυβέρνησης και των πολιτικών κομμάτων (αλλά και των συνδικαλιστών) ότι δεν έχουν άλλες δεσμεύσεις σε τρίτους και ότιπραγματικά ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη και κερδοφορία του ΟΣΕ με παραγωγικό τρόπο και χωρίς απώλεια εθνικής περιουσίας. 


Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Τί είπαν για τους Έλληνες;

ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΡΕΤΑΝΟΥΣ:
"Αυτοί δεν κάνουν ούτε για σκλάβοι. Αφήστε τους"
Ιούλιος Καίσαρας


ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ:


Στην Ελλάδα οφείλουμε το πνεύμα μας και το σύνολο των αρετών μας.
ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ


Όλοι οι άνθρωποι του πνεύματος στη δύση, θεωρούμε την Ελλάδα μητέρα μας.
ΓΚΑΡΩΝΤΥ ΡΟΖΕ


Η Ελλάδα ήταν και είναι το σχολείο του κόσμου.
ΔΟΥΡΟΥΪ


Δεν θα ήμασταν τίποτε, χωρίς τους Έλληνες.
ΕΡΑΣΜΟΣ


Η Ελλάς είναι το εκτυφλωτικό φώς, με αυτήν τα σύννεφα διαλύονται, όλες οι απορίες λύονται.
ΖΙΠΕΝ ΑΛΑΙΝ


Χαρακτηριστικό των Ελλήνων είναι η διορατικότητα, που αν συμβάδιζε με την ιδιοφυία τους, η βιομηχανική επανάσταση θα άρχιζε χίλια χρόνια πριν τον Κολόμβο, έτσι σήμερα δεν θα περιφερόμασταν γύρω από την σελήνη, αλλά θα είχαμε φτάσει και σε άλλους πλανήτες.
ΚΛΑΡΚ


Η Ελλάδα, είναι η κοιτίδα του ευγενέστερου πολιτισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα σε αυτήν οφείλουμε ότι κάνει την ζωή ανώτερη και ωραιότερη.
ΜΑΚΕΝΖΥ ΚΙΝΓΚ


Όλα τα πολιτισμένα έθνη, είναι αποικίες της Ελλάδος.
ΜΕΗΝ ΗΕΝΡΥ


Η Ελληνική φυλή, είναι η τελειότερη, ωραιότερη και γοητευτικότερη από όλες τις άλλες φυλές.
ΝΙΤΣΕ


Μορφωμένοι λέγονται αυτοί, που μελετούν τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς.
RABELAIS


Η τελευταία λέξη της γης, όταν θα αφήνει την τελευταία της πνοή, θα είναι Ελλάς.
RICHEPIN IEAN


Η μοναδική θεραπεία, για την κρίση που περνάει σήμερα ο πολιτισμός, είναι η επιστροφή στην Ελλάδα.
RENE PUAUX


Το σπίτι, που στην βιβλιοθήκη του, δεν έχει έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, είναι ένα σπίτι χωρίς φώς.
ΣΩ ΜΠΕΡΝΑΡ ΤΖΩΡΤΖ


Δεν υφίσταται παιδεία, χωρίς Ελληνική γραμματεία.
ΤΟΛΣΤΟΙ

Διαβάστε περισσότερα...

Προκλητικό δημοσίευμα της Daily Telegraph : Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι... Σκοπιανός!

Οι βρετανικές εφημερίδες μετά τα προκλητικά δημοσιεύματα εις βάρος της χώρας μας, όπως αυτό της Sun για την πρωταθλήτρια του μπιτς-βόλεϊ Αρβανίτη,  εξακολουθούν απτόητες το ανιστόρητο και παραπλανητικό ''έργο'' τους... Στην ιστοσελίδα της εφημερίδας Daily Telegraph έχει δημιουργηθεί ειδική στήλη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες με όλες τις χώρες που συμμετέχουν.


Στην σελίδα λοιπόν που αντιστοιχεί στην ΠΓΔΜ, η βρετανική εφημερίδα όχι μόνο την αποκαλεί προκλητικά "Republic Of Macedonia", αλλά προσπαθεί να συμπυκνώσει την "ιστορία" των Σκοπιανών, σε 6 λέξεις συμπεριλαμβάνοντας μάλιστα σε αυτές και τον... Μέγα Αλέξανδρο!!!


Στην καταχώρηση δε  για την Ελλάδα η λέξη ''χρεοκοπία'' φαίνεται ότι αποτελεί... ιστορικό χαρακτηριστικό της χώρας μας για τους Βρετανούς, τη στιγμή που η πραγματική μας ιστορία και παράδοση απουσιάζει... newsbomb.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

Η Ελλάς των λίγων, η Ελλάς των πολλών..Η πατρίδα αυτή ανήκει σε όλους όσους πολέμησαν για αυτήν και την αγάπησαν...Την έχομε όλοι , και είναι εις το εμείς.
Η συλλογικότητα που ξεχάσαμε είναι ο δρόμος για να βγούμε από όλες τις κρίσεις..Με συλλογικότητα και ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ θα ξεπεράσουμε ό,τι μας κρατάει δέσμιους.Ό,τι φοβόμαστε και ό,τι δεν τολμάμε λόγω..βολέματος.'

Η ελπίδα δεν σβήνει ούτε θα σβήσει γιατί γεννήθηκε σε αυτή την χώρα.Όταν όλα έμοιαζαν χαμένα, γεννιόταν ο Λεωνίδας.Όταν μας είχαν ρημάξει, μεγάλωνε ο Αλέξανδρος..Και όταν ο κατακτητής βίαζε και σφάγιαζε τους Έλληνες σαν ζώα, μεγαλουργούσε ο Κολοκοτρώνης και το αθάνατο ελληνικό πνεύμα.

Τραβάτε λοιπόν σε άλλη γωνιά μοιρολογίστρες και κλαμμένοι πρώην ή νύν βολεμένοι..Εδώ γεννήθηκαν, γεννιούνται και θα αγωνισθούν Έλληνες πολεμιστές..

Που το σύνθημά τους θα είναι ένα : Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ..

Και όλοι γνωρίζουμε τί έχουμε καταφέρει όταν αυτή είναι η φράση που αγαπάμε να ξεστομίζουμε..Ας σηκωθούμε λοιπόν, απ΄όπου είμαστε και ας δούμε πώς χωρίς ειλικρινή εσωτερικό αγώνα, κάθαρση δεν υπάρχει.
Όσοι ζωντανοί και με πνεύμα ελληνικό, με καρδιά Έλληνα πολεμιστή και φιλότιμα απροσπέλαστο , ας φτιάξουμε την Ελλάδα που οφείλουμε...
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΥΝΗ.

Με τιμή,
Πελασγός

Διαβάστε περισσότερα...

20 χιλ. Σύριοι είναι έτοιμοι να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα..Στον ποταμό Εβρο κατευθύνονται για ενισχύσεις 1.800 συνοριοφύλακες..

ΔΕΝΔΙΑΣ: ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΗΣΥΧΙΑ...
Στον ποταμό Εβρο κατευθύνονται 1.800 συνοριοφύλακες μαζί με πλωτά υπό τον φόβο κύματος μετανάστευσης λόγω και των γεγονότων στην Συρία, όπως ανέφερε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Ν. Δένδιας, σε δηλώσεις του στους δημοσιογράφους μετά την συνάντηση με τον πρωθυπουργό.


«Υπάρχει τεράστια ανησυχία. Αυτό το οποίο συμβαίνει τώρα, που συζητάμε, επίσης με την έγκριση του πρωθυπουργού, είναι ότι 1.800 συνοριοφύλακες μετακινούνται ήδη προς τον ποταμό Έβρο, μαζί με πλωτά σε πρώτη φάση. Ήδη σήμερα μετακινούνται έξι πλωτά και μέχρι το τέλος του μήνα θα φτάσουμε στα 26 νέα πλωτά, ώστε επιτέλους, να επιχειρήσουμε τη "σφράγιση" του Έβρου. Αυτό το οποίο επιδιώκουμε είναι να σταματήσει η Ελλάδα να είναι ξέφραγο αμπέλι», τόνισε ο κ.Δένδιας.
Οσον αφορά τους αστυνομικούς που διατίθενται για την φύλαξη διαφόρων στόχων, ο κ. Δένδιας δήλωσε «καταρχήν, αμέσως μετά τις εκλογές είχε δημιουργηθεί ειδική επιτροπή από ανώτατους αξιωματικούς της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία μελέτησε το θέμα των αστυνομικών, που διατίθενται για τη φύλαξη διαφόρων στόχων. Η επιτροπή αυτή εξέδωσε το πόρισμά της, το οποίο παρέδωσα σήμερα στον πρωθυπουργό. Ο κ. πρωθυπουργός το ενέκρινε και από την υλοποίηση των μέτρων του πορίσματος, αυτό το οποίο επιτέλους θα συμβεί είναι ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός αστυνομικών και μέσων, δηλαδή 1.500 αστυνομικοί, 100 αυτοκίνητα και 60 μοτοσυκλέτες, θα ριχθούν στη μάχη για τη δημόσια ασφάλεια. Θα σταματήσουν να φυλάσσουν ειδικούς στόχους, δηλαδή διάφορα πρόσωπα. Και θα ριχθούν στη μάχη κατά του εγκλήματος, στη μάχη για την ασφάλεια του Έλληνα πολίτη.
Σε ερώτηση για το αν πρόκειται και για αξιωματούχους που αφορούν και τον πολιτικό κόσμο, ο κ. Δένδιας τόνισε: «Βεβαίως. Μιλάμε για όλους. Επαναλαμβάνω: μιλάμε για όλους. Θα κάνει αναλυτικές ανακοινώσεις ο εκπρόσωπος της ΕΛ. ΑΣ. Αλλά μιλάμε για όλους και το ξαναλέω: εξοικονομείται ένας πολύ μεγάλος αριθμός, 1.500 αστυνομικούς. eglimatikotita.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Το "κλείσιμο" της Ακαδημίας Αθηνών το 529 μ.Χ.

Μια επιστημονική ματιά σε ένα αμφιλεγόμενο ιστορικό ζήτημα



Του Αναστασίου Φιλιππίδη



Καιρός να τελειώσει και αυτή η αστήρικτη και προκατειλημμένη κατηγορία κατά της Ρωμανίας, που προωθούν αντιχριστιανικά κέντρα συκοφαντιών, μια και τα στοιχεία δείχνουν ότι η πολιτική του Ιουστινιανού, όχι μόνο δεν δίωξε την Ελληνική φιλοσοφία, αλλά διασφάλιζε το διακριτό ρόλο Κράτους και Θρησκείας, μη επιτρέποντας σε θρησκευτικές ομάδες να επεμβαίνουν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, στην προκειμένη περίπτωση της Ακαδημίας Αθηνών, με οιωνοσκοπικούς τσαρλατανισμούς.


Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Ρωμανία, το λεγόμενο Βυζάντιο, αποτελεί μια ένδοξη και δημιουργική σελίδα όχι μόνον της ελληνικής, αλλά και της παγκοσμίου Ιστορίας.


Η Ανατολική Αυτοκρατορία γνώρισε στην ιστορία της δύο αλώσεις. Η πρώτη από τους Φράγκους Σταυροφόρους, η δεύτερη από τους Οθωμανούς Τούρκους. Μπορούμε να πούμε μεταφορικά ότι υπήρξε και μια τρίτη «άλωση» από τους διαφωτιστές και αρχαιολάτρες που διαστρέβλωσαν την ιστορική εικόνα της Ανατολικής Αυτοκρατορίας. Η προκατειλημμένη αρνητική άποψή τους μπορεί να συνοψισθεί στην λέξη «βυζαντινισμός». Βεβαίως, η λέξη αυτή και συκοφαντεί αλλά και αποκαλύπτει συγχρόνως την συκοφαντία. Αποδίδει μεν αρνητικά χαρακτηριστικά στους Ρωμηούς, αλλά το κάνει αυτό ενώ είναι μια κατασκευασμένη λέξη που δεν ανταποκρίνεται στα ιστορικά δεδομένα και την αυτοσυνειδησία των κατοίκων της αυτοκρατορίας, δηλώνοντας έτσι άθελά της την απάτη.


Η μελέτη του Αναστασίου Φιλιππίδη που δημοσιεύεται κατωτέρω, εντάσσεται στην κατεύθυνση της ανασκευής των λανθασμένων απόψεων για την Αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως. Στην ίδια προοπτική άλλωστε κινούνται και άλλες μελέτες έγκριτων και σοβαρών επιστημόνων από όλους τους χώρους και από την Ελλάδα, οι οποίοι με μελέτες, άρθρα και βιβλία που δημοσιεύουν αρνούνται, αν μη τι άλλο, να συμπράξουν πλέον στην τρίτη «άλωση» της Κωνσταντινουπόλεως, του πολιτισμού και της ιστορίας της.






ΤΟ «ΚΛΕΙΣΙΜΟ» ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟ 529 μ.Χ. 


του Αναστασίου Φιλιππίδη




Ένα από τα γνωστότερα γεγονότα της Βυζαντινής Ιστορίας είναι το κλείσιμο της Ακαδημίας Αθηνών από τον Ιουστινιανό το 529 μ.Χ. Ακόμη και στα νέα σχολικά βιβλία, με το διακηρυγμένο σκοπό της ελάφρυνσης των μαθητών από την εκμάθηση πολλών γεγονότων και ημερομηνιών, το 529 αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της διδασκαλίας. Στην εκλαϊκευμένη εκδοχή της Ιστορίας, που είναι και η ευρύτερα διαδεδομένη, η ενέργεια του Ιουστινιανού συμβολίζει το θρίαμβο του «χριστιανικού σκοταδισμού» και τον οριστικό θάνατο του αρχαίου ελληνικού πνεύματος.


Στο άρθρο μας αυτό θα ασχοληθούμε διεξοδικά με το τι ακριβώς συνέβη το 529 και, κυρίως, με τη σημασία την οποία είχε αυτό που συνέβη. Τις τελευταίες δεκαετίες μεγάλος αριθμός ξένων επιστημονικών δημοσιεύσεων έχει επικεντρωθή σε αυτό το θέμα – απόδειξη ότι υπάρχουν ακόμη αμφιβολίες για την ορθή ερμηνεία των γεγονότων, ίσως και για τα ίδια τα γεγονότα. Με βάση τις πρωτογενείς πηγές και την εκτενή σύγχρονη βιβλιογραφία θα προσπαθήσουμε να ανασυνθέσουμε τα γεγονότα και να αξιολογήσουμε τη σημασία τους.


Το πρώτο που θα πρέπη να διευκρινισθή είναι ότι η Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας του 6ου αιώνα δεν ήταν η Ακαδημία του Πλάτωνος. Ήταν μια νεοπλατωνική σχολή, η οποία είχε ιδρυθεί περίπου 750 χρόνια μετά τον Πλάτωνα, από κάποιον Πλούταρχο. Άλλωστε η Ακαδημία του Πλάτωνος έχει βρεθεί και ανασκαφεί και είναι γνωστό ότι βρισκόταν στον Κολωνό, ενώ η σχολή του 6ου αιώνα βρισκόταν στους πρόποδες της Ακρόπολης.


Ένα δεύτερο σημείο που πρέπει να τονισθή είναι ότι η μοναδική πηγή που αναφέρει απαγόρευση της διδασκαλίας της φιλοσοφίας στην Αθήνα είναι ένα χωρίο του χρονογράφου Μαλάλα, σύμφωνα με το οποίο κατά την υπατεία του Δεκίου (529) ο αυτοκράτορας εξέδωσε διάταγμα και το έστειλε στην Αθήνα, προστάζοντας κανείς να μη διδάσκη φιλοσοφία ή να ερμηνεύη αστρονομία ή να τραβάη κλήρο με ζάρια. Επί δε της υπατείας του αυτού Δεκίου ο αυτός βασιλεύς θεσπίσας πρόσταξιν έπεμψεν εν Αθήναις, κελεύσας μηδένα διδάσκειν φιλοσοφίαν μήτε αστρονομίαν εξηγείσθαι μήτε κόττον εν μια των πόλεων γίνεσθαι» Μαλάλας 18,47). Όπως έχει διαπιστώσει η σύγχρονη έρευνα, αυτή η πληροφορία δεν αναφέρεται σε καμιά άλλη ελληνόγλωση, συριακή η αραβική πηγή, (Βλ. V. Erhart, 1998). 


Την ερμηνεία αυτού του προβληματικού χωρίου έχει περιπλέξει η επί 300 χρόνια λαθεμένη απόδοσή του στις τυπωμένες εκδόσεις. Μέχρι το έτος 2000, αντί της λέξης «αστρονομία», όλοι οι αναγνώστες του Μαλάλα διάβαζαν «τα νόμιμα», δηλαδή διδασκαλία των νόμων, Νομική Σχολή. Καμιά, όμως, πηγή δεν αναφέρει την ύπαρξη Νομικής Σχολής στην Αθήνα μετά την Ρωμαϊκή κατάκτηση. Το λάθος είχε προέλθει από το μοναδικό χειρόγραφο το οποίο χρησιμοποίησε η πρώτη έκδοση του Μαλάλα (Chilmead, 1691) και επανέλαβε η έκδοση της Βόννης (Dindorf, 1831). Η κριτική έκδοση του Thurn (Βερολίνο, 2000) που έλαβε υπόψη το σύνολο των χειρογράφων αποκατέστησε αυτό το σφάλμα, όπως και πολλά άλλα (βλ. σχετικά, Watts, 2004, σελ. 171). Ο Αθ. Μαρκόπουλος στη βιβλιοκριτική της έκδοσης Thurn γράφει ότι «ο αναθεωρημένος Μαλάλας έχει πολύ μακρινή σχέση με το κείμενο που ήταν ως σήμερα γνωστό» (βλ. Ελληνικά, τομ. 52, τεύχος 2, Θεσσαλονίκη, 2002, σελ. 389). 


Η πληροφορία του Μαλάλα συνήθως συνδυάζεται με μια διάταξη του Ιουστινιάνειου Κώδικα (Codex I.5.18.4) κατά παγανιστών, Μανιχαίων και Σαμαριτών, η οποία ορίζει ότι όλοι αυτοί απαγορεύεται να διδάσκουν και, συνεπώς, να μισθοδοτούνται από το κράτος, να υπηρετούν στο στρατό η να κατέχουν δημόσιο αξίωμα (Wildberg, σελ. 331). Ο προσεκτικός αναγνώστης θα παρατηρήση ότι αυτές οι δυο πηγές μιλάνε για διαφορετικά πράγματα: σύμφωνα με την πρώτη απαγορεύεται γενικά η διδασκαλία της φιλοσοφίας στην Αθήνα, ενώ σύμφωνα με την δεύτερη απαγορεύεται στους παγανιστές να διδάσκουν οπουδήποτε. Το συμπέρασμα είναι ότι δεν απαγορεύτηκε γενικά η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, οπότε το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι: «τι πρόβλημα υπήρχε με τη διδασκαλία της φιλοσοφίας ειδικά στην Αθήνα;» Θα επανέλθουμε σε αυτό το ερώτημα λίγο πιο κάτω.


Πάντως, από αυτές τις πηγές, που είναι οι μόνες διαθέσιμες, δεν προκύπτει το «κλείσιμο» της Σχολής στην Αθήνα. Όπως τονίζει ο Wildberg, στο πολύ πρόσφατο (2005) συλλογικό έργο του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ για την εποχή του Ιουστινιανού, «το σημαντικό είναι ότι ούτε ο γενικός νόμος Ι.5.18 ούτε το διάταγμα που στάλθηκε ειδικά στην Αθήνα θα μπορούσε να ισοδυναμεί με «κλείσιμο» της Νεοπλατωνικής Ακαδημίας» (σελ. 331). Ο λόγος ήταν ότι η Ακαδημία είχε τεράστια περιουσία, όπως αναφέρει τόσο ο τελευταίος διδάσκαλός της, ο Δαμάσκιος, όσο και μεταγένεστερα ο παγανιστής διδάσκαλος της Αλεξάνδρειας Ολυμπιόδωρος. Σύμφωνα με υπολογισμούς, η περιουσία αυτή αρκούσε για τη μισθοδοσία έως δεκαπέντε διδασκάλων (βλ. Watts, 2005, υποσημ. 51). Επιπλέον, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η διδασκαλία τους δεν γινόταν δημοσίως αλλά ιδιωτικά στο σπίτι του αρχηγού της Σχολής (βλ. Wildberg, σελ.331). Άρα το συμπέρασμα είναι ότι το 529 διακόπηκε η κρατική μισθοδοσία στους παγανιστές διδασκάλους και όχι ότι σταμάτησε η λειτουργία της Ακαδημίας στην Αθήνα. Σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα πορίσματα της έρευνας οι φιλόσοφοι της Αθήνας παρέμειναν εκεί μετά το 529 (Watts, 2005).


Η κατάσταση, όμως, φαίνεται ότι επιδεινώθηκε γύρω στο 531, όταν εκδόθηκε η διάταξη I.11.10.1 του Ιουστινιάνειου Κώδικα η οποία προέβλεπε ότι όσοι δεν θέλουν να βαπτιστούν Χριστιανοί θα υποστούν κατάσχεση της περιουσίας τους. Η επόμενη διάταξη (Ι.11.10.2) επαναλάμβανε την απαγόρευση διδασκαλίας και την διακοπή της κρατικής μισθοδοσίας στους παγανιστές διδασκάλους: «Παν δε μάθημα παρά των νοσούντων την των ανοσίων Ελλήνων μανίαν διδάσκεσθαι κωλύομεν, ώστε μη κατά τούτο προσποιείσθαι αυτούς παιδεύειν τους εις αυτούς αθλίως φοιτώντας, ταις δε αληθείαις των δήθεν παιδευομένων διαφθείρειν ψυχάς. Αλλά μηδέ εκ του δημοσίου σιτήσεως απολαύειν αυτούς,…» (βλ. Καρπόζηλος, σελ. 391). Είναι σαφές ότι ο Ιουστινιανός εδώ δεν απαγορεύει την διδασκαλία της φιλοσοφίας πουθενά. Εμποδίζει, διακόπτοντας την κρατική μισθοδοσία, τη διδασκαλία σε όσους ασπάζονται την ειδωλολατρική «μανία».


Ωστόσο, ακόμη και η δήμευση της περιουσίας της Σχολής, αν τελικά πραγματοποιήθηκε, δεν σήμαινε κλείσιμο της Σχολής. Σήμαινε απλώς ότι οι φοιτητές, που μέχρι τότε σπούδαζαν δωρεάν, θα έπρεπε να πληρώνουν πλέον δίδακτρα. Εξάλλου, παραμένει αμφίβολη η πλήρης εφαρμογή αυτών των διατάξεων. Καμιά μαζική δίωξη κατά ειδωλολατρών, που θα ήταν αναμενόμενη ως συνέπεια του νόμου, δεν μαρτυρείται πριν το 545 (βλ. Watts, 2004, σ. 180). 


Ο ίδιος ο επικεφαλής της γιγαντιαίας νομοθετικής προσπάθειας του Ιουστινιανού, ο Τριβωνιανός, ήταν παγανιστής. Ο κορυφαίος φιλόσοφος της άλλης διάσημης Φιλοσοφικής Σχολής, της Σχολής της Αλεξάνδρειας, ο Ολυμπιόδωρος ήταν παγανιστής. Πάντως, οι επτά τελευταίοι παγανιστές φιλόσοφοι της Αθήνας, με επικεφαλής τον Δαμάσκιο, αποφάσισαν από μόνοι τους να εγκαταλείψουν την πόλη και το κράτος και να καταφύγουν στην περσική αυλή την οποία είχαν εξιδανικεύσει. Πίστευαν ότι στο περσικό κράτος είχε γίνει πραγματικότητα ο λόγος του Πλάτωνα, με τη σύζευξη φιλοσοφίας και βασιλείας, και ότι εκεί οι υπήκοοι ήταν σώφρονες και κόσμιοι και δεν υπήρχαν κλέφτες και άρπαγες («…οποίον είναι ο Πλάτωνος βούλεται λόγος, φιλοσοφίας τε και βασιλείας ες ταυτό ξυνελθούσης, σώφρον δε ες τα μάλιστα και κόσμιον το κατήκοον, και ούτε φώρες χρημάτων ούτε άρπαγες αναφύονται,…» Αγαθίας, «Ιστορίαι», 80.14 - 80.17).


Το ταξίδι αυτό δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο για φιλοσόφους του Ρωμαϊκού κράτους. Το 242 μ.Χ. είχε επισκεφθεί την Περσία ο Πλωτίνος, το 337 ο Μητρόδωρος, το 358 ο Ευστάθιος, κλπ. (βλ. Erhart, 1998), ενώ κάποιος Ουράνιος είχε εντυπωσιάσει τον ίδιο τον Χοσρόη. Άλλωστε, η ζωροαστρική Περσία εθεωρείτο ανέκαθεν η πηγή της Χαλδαϊκής μαγείας και της αστρολογίας, θέματα που κατ’ εξοχήν ενδιέφεραν τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους του 6ου αιώνα.


Στην αυλή του Χοσρόη οι φιλόσοφοι συμμετείχαν σε συζητήσεις με σοφούς από την Περσία και αλλού, από τις οποίες σώζεται σε λατινική μετάφραση το έργο του Πρισκιανού «Solutionum ad Chosroem». Σύντομα, όμως, απογοητεύτηκαν. Τους Πέρσες «αλαζόνας μάλα ευρόντες και πέρα του δέοντος εξωγκωμένους εβδελύττοντό γε αυτούς και εκάκιζον» γράφει ο Αγαθίας. Διαπίστωσαν ότι εκεί «άπαν τε είδος αδικίας ημαρτάνετο. Και γαρ οι δυνατοί τους ελάττονας λυμαίνονται ωμότητί τε πολλή χρώνται κατ' αλλήλων και απανθρωπία» (Ιστορίαι, 80, 5-6). Μετά από ένα χρόνο αποφάσισαν να επιστρέψουν στην ρωμαϊκή επικράτεια. Τα ίχνη τους χάνονται στην συνέχεια και έχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες για τον τόπο εγκατάστασής τους, αλλά είναι σίγουρο ότι συνέχισαν να συγγράφουν ανενόχλητοι.


Αυτά περίπου είναι τα κυριότερα γεγονότα γύρω από το 529. Πως πρέπει να τα αξιολογήσουμε σήμερα; Αποτελούν πράγματι το κύκνειο άσμα της αρχαίας ελληνικής σκέψης και την οριστική επικράτηση του μεσαιωνικού σκοταδισμού;


Μια πρώτη απάντηση δίνεται από την διαπίστωση ότι κατά την εποχή του Ιουστινιανού συγγράφηκε το ένα τρίτο των συνολικών ελληνικών σχολίων στον Αριστοτέλη, τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα (20 από τα 60 έργα της έκδοσης του Βερολίνου, βλ. Wildberg, σελ. 316). Αν μη τι άλλο, αντιλαμβανόμαστε ότι δύσκολα θα ονομάζαμε αυτά τα χρόνια «εποχή σκοταδισμού και διώξεων κατά της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας».


Μια δεύτερη απάντηση μας τη δίνει η τύχη των έργων των συγκεκριμένων παγανιστών φιλοσόφων της εποχής. Θα περίμενε κάποιος ότι ο Ιουστινιανός θα εξαφάνιζε τα έργα των παγανιστών. Αντίθετα, πολλά από αυτά σώζονται μέχρι σήμερα, όπως τα έργα του Δαμάσκιου με σχόλια στον «Παρμενίδη» και στον «Φαίδωνα» του Πλάτωνα, ο «Βίος Ισιδώρου» (αποσπασματικά), το «Απορίαι και λύσεις περί των πρώτων αρχών», κλπ. Ακόμη και όσα χάθηκαν, χάθηκαν πολύ μεταγενέστερα. Για παράδειγμα, τριακόσια χρόνια αργότερα, το έργο του Δαμάσκιου «Παράδοξα» σωζόταν (το είχε διαβάσει ο Φώτιος και το σχολιάζει στη «Βιβλιοθήκη» του). Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνον δεν ήταν «απαγορευμένο», αλλά και ότι κάποιοι το θεώρησαν χρήσιμο για αντιγραφή. Αν λάβουμε υπόψη το μεγάλο κόστος αναπαραγωγής ενός βιβλίου, λόγω της απαιτούμενης χειρόγραφης αντιγραφής, συμπεραίνουμε ότι διασώζονταν μόνον έργα για τα οποία υπήρχε ζήτηση από αναγνώστες. Βεβαίως, η ζήτηση δεν διατηρήθηκε για πολύ. Τα «Παράδοξα» έχουν χαθεί σήμερα, καθώς ασχολούνταν με αλλόκοτες διηγήσεις τις οποίες ο Φώτιος χαρακτηρίζει «αδύνατά τε και απίθανα και κακόπλαστα τερατολογήματα και μωρά και ως αληθώς άξια της αθεότητος και δυσσεβείας Δαμασκίου, ος και του φωτός της ευσεβείας τον κόσμον πληρώσαντος, αυτός υπό βαθεί σκότω της ειδωλολατρείας εκάθευδε» (Βιβλιοθήκη, 130. 97).


Μετά το Δαμάσκιο σώζονται έργα των μαθητών του Σιμπλίκιου και Πρισκιανού. Για τον δεύτερο αναφερθήκαμε παραπάνω. Ας προσθέσουμε επίσης ότι διασώζεται μέχρι σήμερα το έργο του «Μετάφρασις των Θεοφράστου περί αισθήσεως». Ο σημαντικότερος μαθητής του Δαμάσκιου ήταν ο Σιμπλίκιος, ο οποίος έγραψε τα περισσότερα έργα του μετά την επιστροφή από την Περσία και πέντε από αυτά σώζονται. Δυο σχόλιά του για έργα του Αριστοτέλη («Περί ουρανού», «Περί Φυσικών») θεωρούνται σημαντικά στην ιστορία των μαθηματικών. Στο πρώτο περιγράφει αναλυτικά την θεωρία των ομόκεντρων σφαιρών του Ευδόξου και τις τροποποιήσεις της από τον Κάλλιππο. Στο δεύτερο περιλαμβάνει εκτενή αποσπάσματα από την «Ιστορία της Γεωμετρίας» του Ευδήμου, η οποία δεν έχει διασωθεί σήμερα.

Η πιο εντυπωσιακή, ωστόσο, απάντηση στα περί διώξεων του αρχαιοελληνικού πνεύματος έρχεται από την άλλη σπουδαία φιλοσοφική σχολή της εποχής, τη Σχολή της Αλεξάνδρειας. Παρά τους νόμους που προαναφέρθηκαν, η Σχολή αυτή συνέχισε ανενόχλητη τη λειτουργία της και μάλιστα διδάσκαλος στα χρόνια του Ιουστινιανού ήταν ο παγανιστής Ολυμπιόδωρος (505-570). Σώζονται τα σχόλιά του σε δυο έργα του Αριστοτέλη και σε τρία έργα του Πλάτωνα (Wildberg, σελ.321). Περίπου σύγχρονός του είναι ο Ιωάννης Φιλόπονος (490-570) ο οποίος «χίλια χρόνια πριν τον Γαλιλαίο κατέρριψε πολλά σεβάσμια δόγματα της Αριστοτελικής παράδοσης» και του οποίου «η επίδραση στην Αναγέννηση βοήθησε να ανοίξει ο δρόμος για την τελική πτώση του Αριστοτελισμού στις φυσικές επιστήμες» (Wildberg, σ.321). Ο Φιλόπονος διατύπωσε την υπόθεση της ροπής αδράνειας για την κίνηση των σωμάτων, η οποία υιοθετήθηκε από τη δυτική επιστήμη πολλούς αιώνες αργότερα, και γι’ αυτό θεωρείται ένας από τους προδρόμους της νεώτερης μηχανικής (Τατάκης, σελ.61). Όπως σημειώνει ο Τατάκης, όλα τα συγγράμματα του Φιλόπονου μεταφράστηκαν στα συριακά, πράγμα που συνετέλεσε ασφαλώς στην άνθηση της αραβικής σκέψης (σελ. 62).

Και μετά τον Ολυμπιόδωρο, που δίδασκε τουλάχιστον ως το 565, έχουμε στοιχεία για μια ανθηρή φιλοσοφική παράδοση στην Αλεξάνδρεια. Σώζονται Εισαγωγές στη Φιλοσοφία και σχόλια στον Πορφύριο και στον Αριστοτέλη, τα οποία ενσωματώνουν τα έργα του Ολυμπιόδωρου, αλλά δεν είναι γνωστά τα ονόματα των συγγραφέων τους (Wildberg, σελ.322). Ο Wildberg συμπεραίνει ότι «παρ’ όλο που μοιάζει σωστό να πούμε ότι η φιγούρα του παγανιστή σοφού ολοένα και περιθωριοποιείτο στην αυτοκρατορική κοινωνία του 5ου και 6ου αιώνα, είναι εξίσου αληθινό ότι η φιλοσοφική αναζήτηση και ο διάλογος, αν κατανοηθούν ως αναζήτηση της αλήθειας, ποτέ δεν έπαυσαν να αποτελούν κεντρικό μέλημα» (σελ. 324).


Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι μόλις ολοκληρώθηκε η ανάκτηση της Ιταλίας ο Ιουστινιανός εξέδωσε διάταξη (το 554 μ.Χ.) με την οποία καθιέρωσε την επιδότηση της διδασκαλίας στη γραμματική, ρητορική, ιατρική και νομική στην Ιταλία (βλ. Maas, σελ. 21).


Με λίγα λόγια, η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής σοφίας διατηρήθηκε αδιάκοπη τον 6ο αιώνα, τον οποίο σχολιάζουμε. Άρα, αυτό που απαγορεύτηκε στη Σχολή της Αθήνας ήταν κάτι διαφορετικό. Ποια ήταν η διαφορετικότητα της Αθήνας; Την απάντηση θα τη βρούμε στο περιβόητο χωρίο του Μαλάλα. Μέσα στην ίδια πρόταση βλέπουμε να απαγορεύονται η φιλοσοφία, η αστρονομία και η οιωνοσκοπεία με τη χρήση ζαριών. Το ερώτημα είναι τι κοινό μπορεί να έχουν η φιλοσοφία και η αστρονομία με τη μαντική; Όπως απέδειξε ο Watts στην πρόσφατη διδακτορική διατριβή του στο Πανεπιστήμιο Γέηλ, το κοινό σημείο ήταν ότι χρησιμοποιούνταν και τα τρία για να προβλέψουν το μέλλον. Ο Δαμάσκιος τιμούσε στο έργο του μια γυναίκα που είχε εφεύρει μια μέθοδο να μαντεύη το μέλλον και να ερμηνεύη τα όνειρα από το σχήμα που έπαιρναν τα σύννεφα, ενώ η βιογραφία του Πρόκλου κλείνει με το ωροσκόπιό του (βλ. Watts, 2004, σ. 173). Στην πράξη, όπως φαίνεται και από τα «Παράδοξα» του Δαμάσκιου, στη σχολή της Αθήνας, «φιλοσοφία», αστρολογία και μαντική αποτελούσαν ένα ενιαίο σύνολο ανορθολογικών δεισιδαιμονιών, το οποίο ο Ιουστινιανός προσπάθησε να αποβάλη από την κρατικά μισθοδοτούμενη εκπαίδευση.


Τελικά, όπως σημειώνει ο Watts, «ο ρόλος της εκπαίδευσης σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν να εξοικειώση τους νέους με τον διανοητικό και φιλολογικό κόσμο στον οποίο ζούσαν. Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν αποσκοπούσε στο να επηρεάση τη θρησκευτική πίστη. Φαίνεται όμως ότι στην Αθήνα έγινε μια αληθινή προσπάθεια από τους διδασκάλους να χρησιμοποιήσουν τη φιλοσοφία ως τρόπο να εγχαράξουν θρησκευτικές αντιλήψεις. Δίδασκαν στους μαθητές θέματα όπως η αφοσίωση στους θεούς και μαντείες για το μέλλον. Αυτό υπερέβαινε κατά πολύ τα όρια του καθιερωμένου εκπαιδευτικού συστήματος» (Watts, 2006). 


Αντίθετα, στην Αλεξάνδρεια οι παγανιστές φιλόσοφοι έπεισαν τους Χριστιανούς ότι θα μπορούσαν να έχουν μια δογματικά ανόθευτη εκπαίδευση, χωρίς να διακινδυνεύουν την πίστη τους. Οι φιλόσοφοι της Αθήνας απέτυχαν σε αυτό. Επομένως, υποστηρίζει ο Watts, το πρόβλημα με την Σχολή της Αθήνας δεν ήταν ότι εκεί διδασκόταν κάποια αντίθετη προς το Χριστιανισμό φιλοσοφία, αλλά ότι η Σχολή «προσπαθούσε να επηρεάση ευθέως την εκτέλεση θρησκευτικών πράξεων. Σε άλλα μέρη η παγανιστική διδασκαλία συνέχισε να πληροφορή χωρίς να προσηλυτίζη και ήταν ευρέως δεκτή ως μια λειτουργία εντελώς χωριστή από την θρησκευτική πίστη». Με άλλα λόγια, η πολιτική του Ιουστινιανού διασφάλιζε το διακριτό ρόλο Κράτους και Θρησκείας, μη επιτρέποντας σε θρησκευτικές ομάδες να επεμβαίνουν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Στάση που ασφαλώς θα χειροκροτούσαν και οι πιο ακραιφνείς διαφωτιστές στην Ελλάδα σήμερα! 





Παραπομπές 


Α. Καρπόζηλος, (1997) «Βυζαντινοί Ιστορικοί και Χρονογράφοι, τομ. Α 4ος-7ος αιώνας», εκδ. Κανάκη, Αθήνα. 
Β. Τατάκης, (1977) «Η βυζαντινή φιλοσοφία», Αθήνα. 
V. Erhart, (1998) “The Context and Contents of Priscianus of Lydia's Solutionum ad Chosroem”, World Congress of Philosophy, Βοστώνη. 
M. Maas, (2005) «Roman Questions, Byzantine Answers», στο συλλογικό έργο “The Cambridge Companion to the Age of Justinian”, επιμ. Michael Maas, Cambridge Univ. Press. 
E.Watts, (2004), “Justinian, Malalas and the end of Athenian Philosophical Teaching in A.D. 529”, Journal of Roman Studies, vol.94, 168-182. 
E.Watts, (2005) “Where to Live the Philosophical Life in the Sixth Century? Damascius, Simplicius, and the Return from Persia”, Greek, Roman and Byzantine Studies, Autumn. 
E.Watts, (2006) “City and School in Late Antique Athens and Alexandria”, Berkeley, University of California Press. 
C. Wildberg, (2005) “Philosophy in the Age of Justinian” στό συλλογικό έργο “The Cambridge Companion to the Age of Justinian”, Cambridge Univ. Press.



Πηγή: http://www.parembasis.gr/2007/07_06_02.htm
ΟΟΔΕ


Κέντρο Πληροφόρησης ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ

Διαβάστε περισσότερα...