Πολίτες από συνήθεια

Πόσο τακτοποιημένη είναι η πολιτική ζωή στη Δημοκρατία…

Με τις τακτικές και τις έκτακτες bonus εκλογές της, βουλευτικές, δημοτικές, ευρωπαϊκές, με τα παλάτια της, το πρώην ανάκτορο και του Μαξίμου, με τους θεατράλ διαπληκτισμούς της, με τις τηλεοπτικές ευγένειες και τις φιλοφρονήσεις της, μια υπερπαραγωγή που μόνο ο Φώσκολος της Λάμψης με βοηθό τον Μπιρσίμ του βαθέως Πα.Σο.Κ. , θα μπορούσε να σκηνοθετήσει. Στημένοι στους τηλεοπτικούς τους δέκτες, οι πολίτες του τηλεχειριστηρίου, εσχάτως και του ποντικιού, λαμβάνουν τις αποφάσεις τους και όποτε τα ανάκτορα το καλούν, καταθέτει ο καθείς το μαγικό χαρτάκι στην ιερά κάλπη, απ’ όπου, δίκην αποτελεσμάτων λοταρίας, θα εξέλθει το όνομα του νέου απολύτου ηγεμόνος.

Τι ματς, τι εκλογές; Οι συνήθειες είναι οι ίδιες. Τα δημοκρατικά ρεφλέξ επίσης.

Ο κόσμος όλος κυβερνάται από τη συνήθεια. Από τις μικρές κινήσεις που εξυπηρετούν την καθημερινότητα μέχρι τις μεγάλες αποφάσεις που οριοθετούν την πορεία μιας ζωής. Κυβερνήσεις, τύραννοι, αφεντικά και πλουτοκράτες κρατούν τις θέσεις τους λόγω συνήθειας των υφισταμένων τους. «Ποιος τους ξέρει τους καινούριους τι θα είναι;»

Είτε αποφασίζει κανείς για το μέλλον μιας μπουγάδας, είτε για το μέλλον της Πατρίδας του, ένας είναι ο κανόνας των μαζών: αυτούς ξέρουμε , αυτούς εμπιστευόμαστε. Κι έτσι οι μαμάδες και οι μπαμπάδες τους έθνους κυβερνούν αυτόν τον τόπο κληρονομικώ και ισοβίω δικαιώματι, ελέω πατέρων, πάππων και προπάππων αιρετοί βασιλείς, κουνώντας απειλητικά το δάκτυλο προς τον «αδαή» λαό, όποτε αυτός ο, άλλες φορές «κυρίαρχος» τολμήσει να φέρει αντιρρήσεις.

Ο όχλος των δημοκρατικών πολιτών αποκαλεί ενίοτε εαυτόν «κοψοχέρη». Από την πρώτη τετραετία του Πα.Σο.Κ. που ενεφανίσθη το είδος, χιλιάδες έχουν ευχηθεί «να τους κοβόταν το χέρι που τους ψήφισαν». Κατά ένα παράδοξο τρόπο, το χέρι κομμένο με γκραντ χειρονομίες σε διαφορετικά μήκη, από τον καρπό έως τη ρίζα, επαναφύεται παραμονές των εκλογών, και επανεκλέγει του ίδιους και τους ίδιους εκλεκτούς.

Η δημοκρατία των ψηφοφόρων, λοβοτομημένων από την καπιταλιστική υπόσχεση της καλοπέρασης και την μαρξιστική πλύση εγκεφάλου, τελειώνει όταν γκρεμίζεται η συνήθεια και ξυπνά η συνείδηση. Η μάζα των ψηφοφόρων, των καταναλωτών, των τηλεθεατών, των μαζανθρώπων, θα αναγνωρίσει ίσως τότε τον κοινό παρονομαστή της ύπαρξής της. Θα θυμηθεί κάποτε, κάποτε σύντομα, την μοναδική πραγματικότητα της γενιάς της και θα κάνει τα πρώτα δειλά της βήματα ως Έλληνας Άνθρωπος.