Άγνωστοι λόγοι του Κολοκοτρώνη μέρος Α΄

1. Ο Κολοκοτρώνης πρωτοπάτησε το πόδι του στη Μάνη, αρχίζοντας η Επανάσταση. Από κει τράβηξε με Μανιάτες και Μεσσήνιους για την Τριπολιτσά, με σκοπό να την πολιορκήση. Στο δρόμο, με το πρώτο τουφέκι που κάμανε με τους Τούρκους, ο κόσμος άμαχος κι άπειρος φοβήθηκε και σκόρπησε. Οι άλλοι καπεταναίοι είπανε στον Κολοκοτρώνη: 
     ― Τι θα κάμουμε πλειά εδώ; Να πάμε κατά το Λοντάρι (Μεγαλόπολη), να ιδούμε τι γίνεται κι εκείνος ο κόσμος.
     ― Εγώ δεν πάω πουθενά! είπε ο Κολοκοτρώνης. Αν θέλετε σεις, τραβάτε. Εγώ θα μείνω ’δω, να με φάνε τα πουλιά της πατρίδας μου που με ξέρουνε. 


  Γιάννης Bλαχογιάννης, Iστορική Aνθολογία, 1927. 191.








2. Ο Κολοκοτρώνης στην αρχή του Εικοσιένα, στο τραπέζι απάνου, όταν ήθελε να πιη κρασί, έλεγε συχνά: 
     ― Ο Θεός να μας φυλάη από τους συντρόφους μας στον πόλεμο.
     Γιατί οι πολεμιστάδες ήταν ακόμα αγύμναστοι στο σημάδι. 


  Γιάννης Bλαχογιάννης, Iστορική Aνθολογία, 1927. 193-194.








3. Επήγα εις το Εκτελεστικό... εχαιρέτησα το Μαυρομιχάλη και λοιπούς και μου αποκρίθηκε ο Πετρόμπεης ότι:
     ― Ώς πότε θα χορεύης, Κολοκοτρώνη;
     Και του είπα:
     ― Όσο τραγουδάτε σεις, χορεύω ’γω· παύτε τα τραγούδια, και παύω τον χορόν. 


  [1823]. Γιάννης Bλαχογιάννης, Iστορική Aνθολογία, 1927. 202.








4. Ο Κολοκοτρώνης στον εμφύλιο πόλεμο του 1825, που τον κυνηγούσαν τα κυβερνητικά στρατέματα (μ’ αρχηγό τους τον Κωλέττη), έφτασε σ’ ένα χωριό Ράδο της Γορτυνίας και κάθισε κάτου από μια καρυδιά. Λυπημένος μονολογούσε:
     ― Τι έχεις, καρυδιά μου, και παραπονιέσαι; Μη σε πετροβολούνε τα παιδιά; Είναι γιατί έχεις τα καρύδια... 


  Γιάννης Bλαχογιάννης, Iστορική Aνθολογία, 1927. 203.








5. Έλεγε γελώντας:
     ― Κι ευγενέστατο, κι ενδοξότατο, κι εκλαμπρότατο, κι εξοχώτατο, και μεγαλειότατο, και μονάχα παναγιώτατο δε μ’ ωνομάσανε. 


  Γιάννης Bλαχογιάννης, Iστορική Aνθολογία, 1927. 209.








6. Οι Έλληνες είναι τρελλοί, αλλά έχουν Θεόν φρόνιμον. 


  Γιάννης Bλαχογιάννης, Iστορική Aνθολογία, 1927. 210.








7. Ο Κολοκοτρώνης μια μέρα στο σπίτι του, στην Αθήνα, σεριάνιζε στην κάμαρα, ενώ το παιδί του ο Κολίνος έγραφε· σταμάτησε μονομιάς και τονε ρωτάει: 
     ― Κουλίνε, ποιο νομίζεις είναι το εθνικό σπίτι της Ελλάδος;
     Ο Κολίνος του αποκρίθηκε αμέσως:
     ― Το παλάτι του Βασιλέως.
     ― Το παλάτι του Βασιλέως; όχι! είπε. Το Πανεπιστήμιο! 


  Γιάννης Bλαχογιάννης, Iστορική Aνθολογία, 1927. 218.