Το Ιδαίο Άντρο της Κρήτης και η ιστορική σημασία του

Το σπήλαιο Ιδαίο Αντρο (που επίσης θα το βρείτε γραμμένο σαν Ιδαίον Αντρον) βρίσκεται στον Ψηλορείτη ή όρος Ιδη, το ψηλότερο βουνό στην Κρήτη.

Το Ιδαίο Αντρο είναι ένα από τα σπουδαιότερα λατρευτικά σπήλαια στην Κρήτη και άκμασε στην αρχαιότητα (4.000 π.Χ. μέχρι 1ο μ.Χ. αιώνα), ενώ θεωρείται αντίστοιχης αξίας με τα μεγαλύτερα πανελλήνια ιερά.

Τη φήμη του το Ιδαίο Αντρο, αντλούσε από το μύθο που θέλει το Δία, πατέρα και θεό των θεών να έχει γεννηθεί και ανατραφεί εδώ.

Βέβαια τη γέννηση του Δία εκτός από το Ιδαίο Αντρο διεκδικεί και το Δικταίο Αντρο στην Ανατολική Κρήτη γιατί ο Ησίοδος στη Θεογονία του δεν διευκρινίζει με ακρίβεια την τοποθεσία της γέννησης του Δία στην Κρήτη.

Πού βρίσκεται το Ιδαίο Αντρο

Η σπηλιά Ιδαίο Αντρο βρίσκεται στην ανατολική πλαγιά του όρους Ίδη στο κέντρο της Κρήτης, σε υψόμετρο 1498 μέτρα. Το σπήλαιο βρίσκεται 20 χιλιόμετρα μετά το χωριό Ανώγεια και λίγα μέτρα ψηλότερα από το οροπέδιο Νίδα. Μπαίνοντας στο Ιδαίο Αντρο θα βρεθείτε στην κεντρική αίθουσα που έχει 40 μέτρα μήκος και 50 μέτρα πλάτος. Η αίθουσα αυτή έχει ανασκαφεί δύο φορές, μια το 1885 από τον Federico Halbherr και το 1982 από τον Γιάννη Σακελλαράκη.

Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το Ιδαίο Αντρο σαν σπήλαιο δεν έχει κάτι το εντυπωσιακό, αντίθετα με το Δικταίο Αντρο που το επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο. Ωστόσο δεν είναι καθόλου τυχαίο που επιλέχτηκε το Ιδαίο Αντρο για να γεννηθεί και να λατρευτεί ο σημαντικότερος θεός στην αρχαία Ελλάδα. Το Ιδαίο Αντρο βρίσκεται πάνω στο βουνό - σύμβολο της Κρήτης, τον Ψηλορείτη, που στη νότια πλευρά του βρίσκεται ένα άλλο σημαντικό λατρευτικό σπήλαιο, το σπήλαιο των Καμαρών. Μάλιστα μέχρι και τις μέρες μας στην ψηλότερη κορυφή του Ψηλορείτη, στα 2456 μέτρα, υπάρχει πετρόχτιστο εκκλησάκι που λειτουργείται μια δυο φορές το χρόνο αφιερωμένο στον Τίμιο Σταυρό.

Ο μύθος λέει ότι η Ίδη έχει το προνόμιο να βλέπει τον ήλιο πριν την ανατολή. Είναι γεγονός ότι τις μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, από την Ίδη μπορεί κάποιος να δει σχεδόν όλη την Κρήτη, τις Νότιες Κυκλάδες, μέχρι και τον Ταϋγετο στην Πελοπόννησο.

Ο μύθος της γέννησης του Δία

Σύμφωνα με χρησμό ο γιός του Κρόνου και της Ρέας θα έπαιρνε την εξουσία από τον πατέρα του, ο οποίος για να προστατευτεί καταβρόχθιζε τα παιδιά του. Η μάνα Ρέα όμως δεν μπορούσε να το αντέξει αυτό, έτσι ξεγέλασε το σύζυγό της και του έδωσε μια φασκιωμένη πέτρα να καταπιεί. Το βρέφος το έκρυψε βαθιά σε μια σπηλιά όπου τον ανέθρεψαν η νύμφη Μέλισσα και η κατσίκα Αμάλθεια από το κέρατο της οποίας έβγαιναν κάθε λογής αγαθά, ενώ το κλάμα του μωρού κάλυπταν οι μυθικοί Κουρήτες χτυπώντας τύμπανα και τις ασπίδες τους καθώς χόρευαν. Με αυτό τον τρόπο επαληθεύτηκε η προφητεία και ο Δίας όταν έφτασε σε κατάλληλη ηλικία εκδίωξε τον πατέρα του Κρόνο παίρνοντάς του την εξουσία.

Άλλες ονομασίες του Ιδαίου Αντρου

Το Ιδαίο Αντρο, η σπηλιά της Ίδης δηλαδή, λέγεται ακόμα Σπηλιάρα της Βοσκοπούλας. Οι ντόπιοι λένε ότι κοντά στη σπηλιά τάφηκε η γυναίκα του Χαρίδημου (άρχοντας της Γόρτυνας, συναγωνιστής του Ερωτόκριτου) που ενώ κυνηγούσε στον Ψηλορείτη τη σκότωσε κατά λάθος, όπως γράφει ο Βιτσέντζος Κορνάρος στον Ερωτόκριτο (αφηγηματικό ποίημα, κλασικό έργο Νεοελληνικής λογοτεχνίας, γραμμένο στο κρητικό ιδίωμα).

Ένα άλλο όνομα για το Ιδαίο Αντρο είναι Αρκέσιον Αντρο. Άρκεσις σημαίνει βοήθεια. Στο Ιδαίο κατέφευγαν οι προσκυνητές ώστε να ζητήσουν τη βοήθεια του Δία, ο οποίος σύμφωνα με το μύθο είχε και ο ίδιος βοηθηθεί στο παρελθόν και γλίτωσε το θάνατο. Ένας από τους προσκυνητές στο Ιδαίο υπήρξε ο σπουδαίος σοφός της αρχαιότητας από τη Σάμο, ο Πυθαγόρας. Αναφέρεται ότι είχε λάβει μέρος στις τελετές στο Ιδαίο και μάλιστα είχε μυηθεί στα μυστήρια που γίνονταν προς τιμή του Κρητικού Δία. Για τα μυστήρια στο Ιδαίο δεν γνωρίζουμε τίποτα συγκεκριμένο, καθώς οι επιλεγμένοι μύστες (μυημένοι) ήταν υποχρεωμένοι να μην μιλάν για αυτά στο ευρύ κοινό.

Ο Πυθαγόρας περιγράφει στην είσοδο του Ιδαίου ένα βωμό λαξευμένο στο φυσικό βράχο, που μπορεί κάποιος να δει και σήμερα, ενώ μέσα στην σπηλιά αναφέρει ότι υπήρχε ένας μεγαλοπρεπής ελεφαντοστέινος θρόνος προς τιμή του Δία, ο οποίος δεν σώζεται πια.

- Στην είσοδο του Ιδαίου Αντρου φαίνεται ο βωμός λαξευμένος στο βράχο -

Στο Ιδαίο κάθε χρόνο γίνονταν γιορτές αρχικά προς τιμή του θεού της βλάστησης που πέθαινε και ξαναγεννιόταν σύμφωνα με τον κύκλο των εποχών. Τη θέση του μινωίτη θεού της βλάστησης πήρε λίγο αργότερα ο Κρηταγενής Δίας, ο ντόπιος νεαρός Δίας, ο οποίος σύμφωνα με τον τοπικό μύθο πέθαινε και ξαναγγενιόταν κάθε χρόνο. Στη διάρκεια των τελετών οι προσκυνητές κρεμούσαν αναθήματα στα κλαδιά μιας λεύκης μπροστά από την είσοδο του Ιδαίου, όπως αναφέρει ο Θεόφραστος. 

Ακόμα και ο Μίνωας, ο μυθικός βασιλιάς της Κνωσού, ερχόταν σαν προσκυνητής στο ιερό του Ιδαίου κάθε 9 χρόνια, όπως μας πληροφορεί ο μύθος, για να πάρει τους ανανεωμένους νόμους από τον πατέρα του το Δία.

Οι ανασκαφές στο Ιδαίο Αντρο

Η σημασία που είχε το Ιδαίο Αντρο σαν κέντρο λατρείας στην αρχαιότητα ήταν άγνωστη μέχρι το 1884 όταν τυχαία η κατσούνα (μπαστούνι) ενός ανωγειανού βοσκού του Γεωργίου Πασπαράκη ή Μουσά ξέσκαψε τα πρώτα ευρήματα.

Το τυχαίο αυτό γεγονός τράβηξε το ενδιαφέρον διάφορων συλλεκτών αλλά κυρίως του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Ηρακλείου, που με πρόεδρο τον μετέπειτα διευθυντή-ιδρυτή του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου Ιωσήφ Χατζηδάκη οργάνωσε την πρώτη ανασκαφή στο Ιδαίο Αντρο το καλοκαίρι του 1885 με επικεφαλής τον ιταλό αρχαιολόγο Φεντερίκο Άλμπερ - Federico Halbherr, τον αρχαιολόγο που έχει συνδέσει το όνομα του με την ανασκαφή στη Γόρτυνα.


Από την πρώτη αυτή ανασκαφή στο Ιδαίο ήρθαν στο φως μεταξύ άλλων σπουδαία δείγματα μεταλλοτεχνίας των Γεωμετρικών χρόνων και χάλκινες αναθηματικές ασπίδες (τέλος 8ου-7ου π.Χ.) με εγχάρακτες και σφυρήλατες παραστάσεις, από τα εκλεκτότερα έργα τέχνης του αρχαίου κόσμου. Σε μία από αυτές τις ασπίδες απεικονίζεται στο κέντρο ο Δίας να περιβάλλεται από Κουρήτες που κρατούν τύμπανα ως άμεση παραπομπή στο μύθο για την ανατροφή του.

 Ασπίδα από το Ιδαίο Αντρο με τους Κουρήτες γύρω από το Δία)

Επόμενες ανασκαφές στο Ιδαίο, αν και σε μικρή κλίμακα, έγιναν το 1917 από το Στ. Ξανθουδίδη και το 1956 από το Σπ. Μαρινάτο.

Όμως ο κύκλος δεν είχε κλείσει έτσι το 1982 ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Διευθυντής τότε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου Γιάννης Σακελλαράκης ξεκινάει μία συστηματική ανασκαφή στο Ιδαίο. Με τη συνδρομή της Αρχαιολογικής Εταιρίας και του Δήμου Ανωγείων συγκροτείται ένα επιτελείο από επιστήμονες - μελετητές και ντόπιους ιδιαίτερα φιλότιμους εργάτες που για 4 χρόνια έφεραν στο φως αξιόλογα ευρήματα που κατάφεραν να αποκαλύψουν μια καλύτερη εικόνα για το παρελθόν του Ιδαίου Αντρου.

Ο αρχαιολόγος Γιάννης Σακελλαράκης με την ομάδα του μπροστά στο Ιδαίο Αντρο το 1983

Το 1986 σταμάτησε η ανασκαφή στο Ιδαίο Αντρο χωρίς να έχει ολοκληρωθεί πλήρως, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές αρχαιολόγων. Ο ανασκαφέας Γιάννης Σακελλαράκης, υποστηρίζει ότι για να συνεχιστεί η ανασκαφή στο Ιδαίο πρέπει να μελετηθούν σε βάθος τα μέχρι σήμερα ευρήματα.

Τα ευρήματα στο Ιδαίο Αντρο


Λατρεία στο ιερό στο Ιδαίο Αντρο φαίνεται ότι υπήρχε από το τέλος της 4ης χιλιετίας, στην Ύστερη Νεολιθική Εποχή, ενώ συνεχίζεται μέχρι και τα Ρωμαϊκά Χρόνια, όπου ήταν και η τελευταία ακμή του. Η συνολική έκταση του σπηλαίου στο Ιδαίο φτάνει τα 800 τμ. και ξεχωρίζουν τέσσερεις χώροι (Βόρειος, Νότιος, Μυχός βόρεια της εισόδου και Κεντρικός).
(φωτό : χάλκινη ασπίδα που βρέθηκε στο Ιδαίο Αντρο)

Στη διάρκεια της ανασκαφής στο Ιδαίο βρέθηκαν πολλά ελεφαντοστέινα αναθήματα μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας. Το ελεφαντόδοντο σαν πρώτη ύλη έχει καταγωγή από τη βόρεια Συρία, γεγονός που αποδεικνύει τις εμπορικές σχέσεις της Κρήτης με άλλους σπουδαίους πολιτισμούς της εποχής όπως η Συρία και η Αίγυπτος ήδη από τη 2η χιλιετία π.Χ.

Στο Ιδαίο βρέθηκε επίσης ένας τεράστιος αριθμός από σπασμένα πήλινα λυχνάρια καθώς επίσης πάρα πολλά αφιερώματα με προσεγμένη κατασκευή από πολύτιμες πρώτες ύλες. Αυτό υποδηλώνει ένα ιδιαίτερα μεγάλο αριθμό προσκυνητών και συνεπώς τη σπουδαιότητα του ιερού.

Ευρήματα από το Ιδαίο Αντρο. Αριστερά: χρυσό κόσμημα - Δεξιά: σφραγίδες από ελεφαντόδοντο

Τα ευρήματα του Ιδαίου της μινωικής εποχής, ιδιαίτερα αυτά μεταξύ 2000-1700 π.Χ., είναι εξαιρετικά δείγματα ενός εκλεπτυσμένου πολιτισμού, του πρώτου ανεπτυγμένου στον ευρωπαϊκό χώρο, του Μινωικού. Εκφράζουν μια φυσιοκρατική αντίληψη, που πηγάζει από το σεβασμό που είχαν οι Μινωίτες για τη φύση.

explorecrete.com