Κατά Χριστόν μεταμόρφωση ή κατά κόσμον παραμορφώσεις;

Αναμφίβολα ο Αύγουστος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το πρόσωπο της Παναγίας. Η Κοίμηση της Θεοτόκου γίνεται αιτία χαράς για τους πιστούς, γιατί αποτελεί την έναρξη της ακοίμητης πρεσβείας της προς τον Υιό και Θεό της. Γιορτάζουν οι πιστοί και εντείνουν τις παρακλήσεις τους για τη συνεχή προστασία της και απομάκρυνση κάθε κινδύνου και εχθρού από τη ζωή τους. Σ’ αυτό όμως το 15νθήμερο οδοιπορικό του Αυγούστου προς τη Γεθσημανή, η Εκκλησία παρεμβάλλει μια ανάβαση προς το όρος Θαβώρ, το όρος της Μεταμορφώσεως. Κι έτσι δίνεται η δυνατότητα σε όλους να κατανοήσουν ότι ο μόνος πραγματικός εχθρός του ανθρώπου είναι ό,τι τον χωρίζει ή θα τον χωρίσει αιώνια από τον Χριστό και από την θέα του ακτίστου φωτός Του.

Ήδη όμως βρισκόμαστε στον Σεπτέμβριο, τον πρώτο μήνα του εκκλη­σιαστικού έτους. «Μεταμορφωμένοι» σωματικά μετά τις καλοκαι­ρινές μας διακοπές και ανανεωμένοι ψυχικά –όσο μας το επιτρέπουν οι συνθήκες– ας στρέψουμε λίγο τη σκέψη μας σ’ αυτή τη Δεσποτική εορτή, την εορτή του «μέλλοντος αιώνος» κατά τον Άγ. Ιωάννη τον Χρυ­σόστομο, για να εξετάσουμε πως την βιώσαμε εμείς, οι σύγχρονοι μαθητές του Χριστού.
Εμείς ταιριάζουμε απόλυτα στο ψαλμικό χωρίο: «και ηγάπησαν αυτον εν τω στοματι αυτών και τη γλώσση αυτών εψεύσαντο αυτώ». 

Ελάχιστο το ενδιαφέρον μας για τις ανάγκες των άλλων, καμιά συγκα­τάβαση στις αδυναμίες τους, καμιά προσπάθεια περιστολής της δύναμής μας, ούτε καν της ασχήμιας του χαρακτήρα μας. Καμία προσπάθεια μεταμόρφωσής του. Απαιτούμε ωστόσο συμπεριφορές και αισθήματα από τους γύρω μας, τέτοια που οι ίδιοι αδιαφορούμε ή αδυνατούμε να εκδηλώσουμε.
Εφ’ όσον λοιπόν δεν αφήνουμε τους εαυτούς μας στα χέρια του Δημιουργού μας προς ανάπλαση και μεταμόρφωση, είναι σίγουρο ότι θα πέσουμε στα χέρια εκείνων που μας μοιάζουν. Και αυτοί που μας μοιάζουν δεν αιτούν διακριτικά –όπως ο Χριστός– αλλά απαιτούν επιτακτικά. Έτσι, από ακόρεστοι καταναλωτές μέχρι χθες, καλούμαστε να γίνουμε σήμερα μετρημένοι και ολιγαρκείς, αδιάφοροι στις σειρήνες των καταναλωτικών αγαθών. Από αδιάλλακτοι διεκδικητές των δικαιωμάτων μας μέχρι χθές, υποχρεούμαστε να μεταμορφωθούμε σε ενθουσιώδεις υποστηρικτές όλων των διατάξεων που επιβάλλουν την κατάργησή τους… Τι τραγική ειρωνεία αλήθεια! Να είμαστε πλασμένοι για τη θέα του ακτίστου φωτός και να δηλώνουμε απόλυτα ευτυχείς αν διακρίνουμε λίγο αχνό φως στο βάθος κάποιου τούνελ…!

Όμως όλοι μας κατά βάθος γνωρίζουμε ότι το φως έρχεται μόνο από ψηλά. Και προς τα εκεί πρέπει να ατενίσουμε αν θέλουμε να ανορθωθούμε και ως άτομα και ως λαός. Αρκεί να μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε ανάμεσα στις τόσες φωνές και κραυγές τριγύρω μας τη φωνή του Θεού, που έρχεται από τα βάθη των αιώνων με το στομα του προφήτη Ησαΐα: «Ισχύσατε, χείρες ανειμέναι (εξησθενημέναι) και γόνατα παραλελυμένα… Ισχύσατε, μη φοβείσθε». Στο εγερτήριο αυτό κάλεσμα οι άνθρωποι της Π. Διαθήκης ανταποκρίνονταν και τα κατάφερναν, όταν πραγματικά το ήθελαν. Εμείς βρισκόμαστε κάτω από την σκέπη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, της «απαραμόρφωτης μορφής» της Εκκλησίας, κατά τον Φ. Κόντογλου. Έχουμε βοηθούς όλους τους αγίους. Και πολύ περισσότερο έχουμε την ακοίμητη πρεσβεία της Παναγίας, που σίγουρα φέτος το καλοκαίρι την επικαλεστήκαμε εντονότερα στις αυγουστιάτικες Παρακλήσεις, για μας και για την πατρί­δα μας. Θά ταν κρίμα να επιβεβαιωθεί σε εμάς ακριβώς ο λόγος του προφήτη: «και ο λαός ουκ απεστράφη, έως επλήγη, και τον Κύριον ουκ εξεζήτησαν». Μπορούμε κι εμείς να τα καταφέρουμε αν πραγματικά το θέλουμε!

Σήμερα (χθές) βρισκόμαστε μπροστά στην εκκλησιαστική μας πρωτο­χρονιά. Ας αφήσουμε τους ύμνους της Μεταμορφώσεως, της τελευταίας Δεσποτικής εορτής της εκκλησιαστικής χρονιάς, να μας δείξουν την πορεία και τον τελικό στοχο: «Δεύτε εαυτούς εκκαθάρωμεν … και καλώς ευτρεπίσωμεν … Χριστώ συμμορ­φούμενοι, όπως επόπται της αυτού μεγαλειότητος εποφθείημεν».

                                    Ευανθία Κωλέττη
                                                    Θεολόγος
    
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεύχος Αυγούστου-Σεπτεμβρίου  Αριθμ. Τεύχους 110-111