Με πολύ κόπο, διάβασμα και θυσίες πέτυχα την εισαγωγή μου στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ. και ξεκινώντας με όρεξη το ταξίδι μου προς τη Γνώση, διαπίστωσα με λύπη και απογοήτευση μια στροφή και εμμονή του μεγαλύτερου μέρους του γνωστικού αντικειμένου της Σχολής γύρω από τον άξονα «διαπολιτισμικότητα και αντιρατσισμός».
Ποια είναι η σημασία του όρου «αντιρατσιστική εκπαίδευση»; Στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης δηλαδή θεωρούν ότι η επίσημη παιδεία/εκπαίδευση του κράτους είναι ρατσιστική; Και άρα πρέπει να απεμπολήσουμε όσα μας δίδαξε το σχολείο και να «εντρυφήσουμε» τώρα στην αντιρατσιστική εκπαίδευση;
Τι σημαίνει διαπολιτισμικότητα/πολυπολιτισμικότητα; Και γιατί εστιάζουν το ενδιαφέρον τους σχεδόν αποκλειστικά σ’ αυτά;
Η ανεξέλεγκτη είσοδος λαθρομεταναστών στη χώρα μας μήπως είναι ένα οργανωμένο σχέδιο κάποιων που αποσκοπεί στην αλλοίωση της εθνικής μας συνοχής, της εθνικής μας παιδείας και του πολιτισμού μας; Επομένως θα πρέπει να προσαρμοστεί το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας στις ανάγκες τους και στις απαιτήσεις τους αγνοώντας τα δικαιώματα και τις ανάγκες των Ελλήνων πολιτών;
Είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι σχεδόν σε όλα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα έχουν πιάσει τα «πόστα» εθνομηδενιστές και ανθέλληνες που προσπαθούν να εδραιώσουν την «Νέα τάξη πραγμάτων». Λαοί, φυλές και γλώσσες πρέπει να ομογενοποιηθούν στην χοάνη της παγκοσμιοποίησης. Με το παραμύθι του «αντιρατσισμού και της πολυπολιτισμικότητας» να γίνουμε ο νεοταξικός χυλός, ζαλισμένο κοπάδι που θα ακολουθεί πειθήνια τον «Μεγάλο Αδελφό».
Έτσι τίθεται στο περιθώριο η Ιστορία, η Φιλοσοφία, η Ψυχολογία, η Κοινωνιολογία, η Ανθρωπολογία και άλλες επιστήμες που αποτελούν αντικείμενα απαραίτητα για την ανθρωπιστική μόρφωση, την καλλιέργεια και τη γενικότερη κατάρτιση των μελλοντικών δασκάλων.
Μολονότι σε όλα σχεδόν τα μαθήματα του Παιδαγωγικού Δημοτικής Εκπαίδευσης ασκείται δριμεία κριτική προς τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση κατηγορώντας την για την προώθηση συγκεκριμένων ιδεών μέσω της στείρας απομνημόνευσης, του άκριτου παπαγαλισμού και βερμπαλισμού δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο άβουλα, πειθήνια, παθητικά άτομα, ωστόσο παρατηρείται μια παρόμοια στάση και συμπεριφορά μέσα στα πανεπιστημιακά έδρανα του Παιδαγωγικού Δημοτικής Εκπαίδευσης. Προωθείται δηλαδή μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, μια προπαγάνδα από τη μια πλευρά ενάντια σε κάθε τι εθνικό,
θρησκευτικό και από την άλλη μια έντονη λατρεία για την προάσπιση και υπεράσπιση των δικαιωμάτων των αλλοδαπών και της διαφορετικότητας πάνω σε κάθε επίπεδο και τομέα (θρησκευτικό, εθνικό, πολιτικό, πολιτιστικό, κοινωνικό, γενετικού προσανατολισμού).
Αγνοούν όμως όλοι αυτοί οι νεοεποχίτες ότι στην πατρίδα μας, χάρη στην βαθιά ριζωμένη Ορθόδοξη συνείδησή μας, ποτέ δεν υπήρχαν ρατσιστικές τάσεις όπως σε άλλες χώρες, αλλά ο κάθε αλλοδαπός ή αλλόθρησκος ως πρόσωπο πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού γίνεται σεβαστός και αποδεκτός. Μήπως οι ίδιοι οι αποκαλούμενοι «αντιρατσιστές», αδικώντας τη δική τους πατρίδα, γίνονται «ρατσιστές» εις βάρος του ελληνικού λαού;
Με συγκεκριμένα λοιπόν μαθήματα βάλλουν εναντίον της πατρίδας αμφισβητώντας ευθέως και από καθέδρας τη συνέχεια του ελληνικού έθνους και θεωρώντας το απλά ως ένα σύγχρονο δημιούργημα του Διαφωτισμού με αφορμή τη Γαλλική Επανάσταση. Επίσης δεν αναγνωρίζουν τη Γενοκτονία των Ποντίων και ακόμη συγχέουν τους Αρβανίτες με τους Αλβανούς. Προβάλλουν ψευτοδιλήμματα του τύπου αν ήταν Έλληνες οι αγωνιστές της Επανάστασης που δεν μιλούσαν Ελληνικά ή αν οι παπικοί Έλληνες κάτοικοι της Σύρου είναι όντως Έλληνες. Προβάλλουν και προωθούν τα προγράμματα της κας Δραγώνα στη μειονότητα της Θράκης ειρωνευόμενοι τους Έλληνες δασκάλους που με θυσίες και κινδύνους υπηρετούν στα μειονοτικά σχολεία στη Θράκη κάνοντας το αυτονόητο, να διδάσκουν δηλαδή σε Έλληνες πολίτες την ελληνική γλώσσα, παιδεία και πολιτισμό.
Διοργανώνουν συχνά αντιρατσιστικά φεστιβάλ και στηρίζουν εκδηλώσεις που υπερασπίζονται την ομοφυλοφιλία. Αυτές είναι οι «αξίες» που πρέπει να μεταδώσουν οι δάσκαλοι στους μαθητές;
Με αυτόν τον τρόπο στοχεύουν στο να δημιουργήσουν άτομα χωρίς παρελθόν, χωρίς ιστορία, χωρίς αυτοσυνειδησία, χειραγωγούμενα εύκολα από οποιονδήποτε , έρμαια ποικίλων σκοπιμοτήτων;
Κι ενώ καθημερινά γίνονται εκκωφαντικές δηλώσεις, υποσχέσεις για την προάσπιση και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η εποχή μας εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται εποχή των λόγων και όχι των έργων. Έτσι στη Σχολή μας κάθε γνώμη, άποψη που αντιτίθεται στο σύστημα και την συγκεκριμένη κατεύθυνση απορρίπτεται, καταδικάζεται, τιμωρείται, και αυτός που την εκφράζει χαρακτηρίζεται ως άτομο με στερεότυπα και προκαταλήψεις και ως ρατσιστής, παρά την άποψη του Βολταίρου: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες».
Τέλος η Παιδαγωγική Σχολή Δημοτικής Εκπαίδευσης μολονότι καταδικάζει τη δασκαλοκεντρική μέθοδο ως ακατάλληλη παιδαγωγική/διδακτική πρακτική των μελλοντικών δασκάλων στην τάξη τους και μολονότι καταρρίπτει τη θεωρία του δασκάλου ως την απόλυτη αυθεντία της τάξης, στην ουσία η ίδια η Σχολή ακολουθεί τη δασκαλοκεντρική πρακτική
συντηρώντας την απόλυτη αυθεντία του δασκάλου/καθηγητή και φιμώνοντας το λόγο των φοιτητών, αποτελώντας έτσι το πρότυπο και παράδειγμα για τους μελλοντικούς δασκάλους.
Από ευθύνη στη μέλλουσα γενιά εκθέτω αυτές τις διαπιστώσεις, σκέψεις, προβληματισμούς τόσο για το συγκεκριμένο περιεχόμενο μαθημάτων όσο και για τον τρόπο διδακτικής τους εν ονόματι της δήθεν δημοκρατίας και του σεβασμού στη διαφορετικότητα.
Ι. Δ.
(Αναγνώστης, τον οποίον ευχαριστούμε για την αποστολή του κειμένου του)
Κέντρο Πληροφόρησης ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου