Κι αν ακόμα εξαφανίζονταν από προσώπου γης όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα και σωζόταν μόνον ο Παρθενών, αυτό θα ήταν αρκετή απόδειξη για το μέγεθος του πολιτισμού των ανθρώπων που τον έκτισαν, αποτυπώνοντας έτσι για πρώτη και μονάκριβη φορά πάνω στην ύλη την ιδέα του Ωραίου.
Αιώνες τώρα «αι γενεαί πασαι» των ανθρώπων περνούν ευλαβικά, είτε με το φυσικό σώμα τους είτε νοερά, μπροστά από το τελειότερο μνημείο όλων των εποχών στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως των Αθηνών, μίας πόλεως που απετέλεσε την «Ακρόπολη της Ελλάδος» και μιας χώρας που απετέλεσε και αποτελεί την «Ακρόπολη της Οικουμένης» όπως αναφέρει σ' ένα χαμένο απόσπασμα των «Γεωγραφικών» του Ο Στράβων.
Τι είναι εκείνο, όμως, που κάνει το δημιούργημα του Ικτίνου, του Καλλικράτη και του Φειδία (που χρειάστηκε 10 περίπου χρόνια για να κτιστή, από το 447-438 π.Χ) ν' αποτελεί το αιώνιο υπόδειγμα του Ωραίου, το τελειότερο μνημείο των ανθρώπων;
Πρώτα-πρώτα η αναλογία των διαστάσεων του Παρθενώνα ως προς τον χώρο του Ιερού Βράχου. Γι' αυτό κανένας Παρθενών δεν θα μπορέσει να ξαναφτιαχτεί. Όλα τα αντίγραφα του Παρθενώνος που έχουν κατασκευαστεί στην Γερμανία, στην Αμερική κ.λπ., όσο πιστά και αν αποδίδουν το πρωτότυπο, ούτε που συγκρίνονται με το μεγαλείο του Παρθενώνος στην Ακρόπολη, γιατί αγνοούν το μεγάλο μυστικό του: Το δημιούργημα του Ικτίνου, του Καλλικράτη και του Φειδία (όπως και όλα τα αρχαιοελληνικά αρχιτεκτονήματα) είναι αρμονικά δηλαδή μαθηματικά, εντεταγμένο στον χώρο.
Η ίδια η Ακρόπολη των Αθηνών βρίσκεται στην «μαγική» τοποθεσία των 37° 58’ 27’’, 243 βορείου γεωγραφικού πλάτους, που εξασφαλίζει στην αττική γη την παροιμιώδη ηλιοφάνεια των 344 ημερών κατ’ έτος με μέση ετήσια θερμοκρασία 18° Κελσίου. Γνωστή είναι επίσης και η αντισεισμικότητα του Ιερού Βράχου, που επιβεβαιώνει την παράδοση για την μονομαχία Αθηνάς και Ποσειδώνος (=«ενοσίγαιος » ή «ενοσίχθων »= ο σείων την γη), η οποία, ως γνωστόν έληξε με την νίκη της γαλανομάτας θεάς.
Ο Παρθενών λοιπόν όπως κατασκευάστηκε, μόνον στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως θα μπορούσε να υπάρξει για τους εξής λόγους:
[Α] H καμπύλωση του στυλοβάτη, του επιστυλίου, των τριγλύφων, του γείσου, των αετωμάτων, του δαπέδου και της ανωδομής ακολουθεί την καμπύλωση του εδάφους της Ακροπόλεως. Έτσι παρατηρούμε ότι ο στυλοβάτης δεν είναι οριζόντιος, όπως θα αναμενόταν, αλλά έχει καμπυλωθεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε οι μακρές πλευρές να υψώνονται στο μέσον 11 εκατοστά από την οριζόντιο, ενώ οι στενές πλευρές 6 εκατοστά. Η καμπύλωση αυτή των οριζοντίων επιφανειών πέραν του ότι εντάσσει αρμονικά τον Παρθενώνα στον Ιερό Βράχο (παραβλέποντας τις συμβατικές απαιτήσεις της στατικής των κτιρίων) δίδει την αίσθηση στον επισκέπτη ότι ο Παρθενών «βγαίνει μέσα από την γη», όπως όλα τα φυσικά δημιουργήματα και οι οργανισμοί που πάλλονται από εσωτερική ζωή. Κι ενώ κοιτάζοντας ο επισκέπτης την βάση του Παρθενώνος τον θεωρεί φυσικό δημιούργημα, όταν κοιτάζει την κορυφή του διαπιστώνει ότι ο ναός της Παρθένου Αθηνάς είναι ανάερος και ανάλαφρος , «σαν να κατέβηκε τυχαία και για μια στιγμή στην γη, για να στεφανώσει την κορυφή της Ακροπόλεως».
[Β] Αυτό συμβαίνει διότι όλα τα μέλη του ναού, που θα έπρεπε να είναι κάθετα(κίονες, τοίχοι) παρουσιάζουν κλίσεις. Έτσι οι κίονες του πτερού κλίνουν προς το εσωτερικό κατά 7 εκατ., ενώ οι γωνιαίοι κίονες (που μετέχουν και στις δυο πλευρές) κλίνουν διαγωνίως κατά 10 εκατ. Οι τοίχοι επίσης, ενώ εσωτερικά είναι κάθετοι, εξωτερικά κλίνουν προς τα μέσα, ώστε στην πραγματικότητα το σχήμα του Παρθενώνος να μην είναι παραλληλεπίπεδο (όπως φαίνεται στα ανυποψίαστα μάτια) αλλά πυραμιδοειδές και συγκεκριμένα σε σχήμα κόλουρου πυραμιδοειδούς. (Εδώ γίνεται αντιληπτός ο κατασκευαστικός άθλος που επέτυχαν οι μεγαλοφυείς αρχιτέκτονες του Παρθενώνος, γιατί όχι μόνο κανένας λίθος του ναού δεν έχει ορθογώνιο σχήμα αλλά τραπεζοειδές , αλλά και σχεδόν κάθε λίθος απαιτεί εντελώς δικό του σχήμα και μοναδική θέση μέσα στο γενικό σχέδιο του Παρθενώνος λόγω των καμπυλώσεων και κλίσεων , που δημιουργούν διαφορές γωνιών και επιφανειών σε κάθε σημείο του οικοδομήματος).
Έτσι το κόλουρο πυραμιδοειδές του Παρθενώνος δίδει την αίσθηση στον επισκέπτη ότι ισχύει γι’ αυτό ο Ορφικός Ύμνος : «ΓΗΣ ΠΑΙΣ ΕΙΜΙ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΥ ΑΣΤΕΡΟΕΝΤΟΣ / ΑΥΤΑΡ ΕΜΟΙ ΓΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΙΟΝ ». (O. Kern, Orphicorum Fragmenta 32a).
Με τις καμπυλώσεις και τις κλίσεις , που εξοστρακίζουν κάθε οριζόντια και κάθετη γραμμή από τον Παρθενώνα, ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης αντέγραψαν την φύση, που λόγω της βαρύτητος εξορίζει κάθε ευθεία, οριζόντια ή κάθετη γραμμή.
Ήδη ο νόμος της Παγκόσμιας Έλξεως ήταν γνωστός στους Προσωκρατικούς 2500 χρόνια πριν τον Νεύτωνα: «ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝ ΑΥΤΟΙΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΤΑΥΤΑ (τα άτομα) ΔΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ
ΕΙΚΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΤΙΤΥΠΟΥΝΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΝ ΚΙΝΕΙΣΘΑΙ» (ΔΗΜΟΚΡΙΤΩΣ : Diels-Kranz, 68 a 58) “
Έχει υπολογισθεί, επίσης, ότι οι κίονες του κόλουρου Πυραμιδοειδούς του Παρθενώνος προεκτεινόμενοι συναντώνται στα 3.026, 24 μ. σχηματίζοντας όγκον 2.765, 506 κυβικά μέτρα (που περίπου ισούται προς τον όγκο της Πυραμίδος του Χέοπος).
Έτσι λοιπόν ο Παρθενών χάρη στις καμπυλώσεις και τις κλίσεις του ενώνει τον ορατό από τον αόρατο κόσμο με τα δύο του σχήματα, το φαινομενικό (παραλληλεπίπεδο) και το πραγματικό (πυραμιδοειδές).
[Γ] Όμως υπάρχει και ένα τρίτο μυστικό στην αρχιτεκτονική του Παρθενώνος, που λαμβάνει υπ’ όψη την ατέλεια του ανθρώπινου οφθαλμού, ώστε με μία μικρή παρέκκλιση από τις μαθηματικές αναλογίες να δημιουργεί μια ασύγκριτη «αυταπάτη». Η αρχιτεκτονική του Παρθενώνα βασίζεται στην κλασσική σχέση α: 2α+1 . Π.χ. το πλάτος του ναού προς το μήκος του βρίσκεται σε σχέση 4:9, δηλαδή υπακούει στην αναλογία α: 2α+1, ομοίως το ύψος του ναού προς το πλάτος του (13,73:30,88=4:9), όπως επίσης και ο αριθμός των κιόνων στις στενές πλευρές (8) προς τον αριθμό των κιόνων των μακρών πλευρών (17) υπακούει στην σχέση α: 2α+1 (8:17). Η αναλογία αυτή δίδει στο ανθρώπινο μάτι την αίσθηση της ανεξέλεγκτης προοπτικής. Βέβαια η λεπτομερής αναφορά στα αρχιτεκτονικά μυστικά του Παρθενώνος δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μερικές σελίδες αλλά απαιτεί πολύτομη ειδική πραγματεία. Μόνον η αναφορά στην σμίκρυνση της αποστάσεως των δύο τελευταίων κιόνων σε κάθε πλευρά και σε κάθε γωνία του «περιπτέρου» δωρικού ναού –που δίνουν την εντύπωση της «ανυψώσεως» του ναού προς τον ουρανό- θα απαιτούσε ειδικό τόμο.
( Μόνον ο επαΐων επισκέπτης ή ο λίαν παρατηρητικός θα μπορούσε να αντιληφθεί ότι π.χ. , στην ανατολική πλευρά του Παρθενώνος, οι αποστάσεις των κιόνων δεν είναι όλες ίσες αλλά η τελευταία, δεξιά και αριστερά, είναι μικρότερη από τις άλλες. Ανιχνεύουμε και εδώ άραγε την σκοπιμότητα του Ικτίνου, που λαμβάνει υπ’ όψιν του την ατέλεια του ανθρώπινου οφθαλμού και προσπαθεί να δημιουργήσει την «οφθαλμαπάτη» στον επισκέπτη, που κοιτάζει υπό γωνία των Παρθενώνα, ότι ο ναός υπερυψούται στον ουρανό?)
[Δ] Το τελευταίο από τα «μυστικά» της κατασκευής του Παρθενώνος αναφέρεται σε γεωδαιτικά και αστρονομικά δεδομένα, που ακόμη όμως δεν έχουν αναλυθεί επακριβώς. Τα γεωδαιτικά δεδομένα του Παρθενώνα αφορούν στον προσανατολισμό του στον χώρο. Μεταπολεμικά υπήρξαν πολλές έρευνες σχετικά με την γεωδαισία των Αρχαίων Ελληνικών Πόλεων και Ιερών που μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Όσον αφορά τον Παρθενώνα, ο ναός της Αθηνάς ακολουθεί τον άξονα Ανατολής-Δύσεως με μια μικρή απόκλιση, ώστε να μπορούμε να πούμε πως ο Παρθενών εκτείνεται από Νοτιοδυτικά προς Βορειοανατολικά έτσι, ώστε την τελευταία ημέρα εορτής των Παναθηναίων (=γέννηση της Αθηνάς = 28 Εκατομβαιώνος = 25 Ιουλίου) να συμβαίνει το συγκλονιστικό γεγονός – που συνέβαινε σε όλα τα ιερά της Αθηνάς- η ανατολή του Σείριου λίγο πριν τον ήλιο να λούζει με το φως της το άγαλμα της Αθηνάς στο Εκατόμπεδον (Εκατόμπεδον =100 πόδια μήκος: ήτο η ονομασία του παλαιότερου ναού που έκαψαν οι Πέρσες και που βάσει του οποίου ο Ικτίνος αρχιτεκτόνησε τον σηκό του Παρθενώνος.
Οπωσδήποτε η συσχέτιση της Αθηνάς με τον Σείριο ανοίγει ένα τεράστιο πεδίο έρευνας και μελέτης για τις επιστημονικές γνώσεις των Αρχαίων Ελλήνων. Που βρίσκονται «καλυμμένες » στην ιερή «μυθολογία» των προγόνων μας.
Πόσον εύστοχο ακούγεται εδώ το ρηθέν υπό του Ηρακλείτου: «Ο ΑΝΑΞ, ΟΥ ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ( ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: Diels - 93)
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Oι Χαμένες γνώσεις των Αρχαίων Ελλήνων
Διαμαντής Κων. Κούτουλας
Φιλολογος
Εκδοτικός Οίκος ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ
ΑΘΗΝΑΙ 1998
ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΙΚΗ
ΕΣΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου