Μᾶς λέει γιά τά κιούπια μέ τίς λίρες καί τίς πλούσιες σοδιές πού ἦταν ἕτοιμες τό Σεπτέμβρη γιά μάζεμα καί πούλημα στίς μεγάλες διεθνεῖς ἀγορές. Περιγράφει τό σπίτι (πανέμορφο ἀρχοντικό) πού ζοῦσαν, ὅμοιο τοῦ ὁποίου ἐμεῖς τά ἐγγόνια της βλέπουμε στίς πλούσιες συνοικίες, ἀφοῦ εἴμαστε πλέον μικρομεσαῖοι (στήν καλύτερη περίπτωση) καί βιοπαλαιστές, μήν ἔχοντας πιά πλούσιους προγόνους γιά νά μᾶς στηρίξουν.
Μᾶς μιλάει γιά τήν εὐγενική καί Χριστιανική Ἑλλάδα πού ζοῦσε στήν Μικρασία ἐδῶ καί 4000 χρόνια καθώς καί γιά τήν πλούσια ἀλλά πάντα ἀφιλοχρήματη, μοναδική καί πραγματική ἀστική τάξη πού εἶχαν ἀναπτύξει οἱ Χριστιανικοί πληθυσμοί, κάνοντας ἐμᾶς τούς … γνήσιους παλαιοελλαδῖτες νά ζηλεύουμε.
Καί, βεβαίως, μέ τήν ἴδια κάθε φορά πίκρα, μᾶς λέει ὅτι ἀκόμη βλέπει μπροστά της τούς τρομαγμένους κι ἀπελπισμένους Ἕλληνες νά τρέχουν σάν τρελοί, καί τούς Τούρκους νά σκοτώνουν καί νά βιάζουν κρυφά καί φανερά μέσα σέ σπίτια, σέ αὐλές, ἀκόμη καί δημόσια, στήν προκυμαία. Μᾶς λέει πώς ἀκόμα θυμᾶται τίς κραυγές τῶν κοριτσιῶν πού τά βίαζαν καί τά βασάνιζαν μέ γνωστούς πιά σέ ὅλους τρόπους. Δέν θά ξεχάσει πού ἄκουγε τά οὐρλιαχτά τῶν γυναικῶν ἐνῶ ἦταν κρυμμένη μέ ἄλλους Ἕλληνες σέ κάτι ὑπόγεια καί ἡ μαμά της τῆς ἔκλεινε τό στόμα γιατί ἀπό τό φόβο της φώναζε.
Θυμᾶται τήν πεῖνα πού τούς θέριζε ὅταν γιά μερόνυχτα κρυβόντουσαν σέ Ἐκκλησίες καί παλιές ἀποθῆκες, φοβούμενοι ἀκόμα καί γιά τήν ἀνάγκη τους νά βγοῦν ἔξω. Ἦταν χαμένοι ἀπό κάθε γνωστό τους. Εἶδε τόν πατέρα της καί τόν παπποῦ της νά τούς σκοτώνουν οἱ Τοῦρκοι. Θείους καί λοιπούς συγγενεῖς νά τούς παίρνουν καί νά μήν ξαναβλέπουν πιά ποτέ κανέναν τους. Ἔμεινε μόνο ἡ οἰκογένειά τους χωρίς ἴχνος ἀπό τήν ὄμορφη ζωή τους.
Κι ἐρχόμενοι ἐδῶ τούς περίμενε μόνο φτώχεια, δυστυχία καί ἀπόρριψη ἕως καί μῖσος ἀπό τούς Ἑλλαδῖτες! Θυμᾶται ἀκόμη τό βραδινό διαπεραστικό κρύο, στόν Πειραιᾶ, στό παρκάκι μπροστά ἀπό τήν Ἁγία Τριάδα, πού πάγωνε τό μικρό καί σχεδόν γυμνό κορμάκι τῆς ἴδιας καί τῶν ἀδελφῶν της, καθώς κουλουριάζονταν κι ἀγκαλιαζόντουσαν μεταξύ τους σφιχτά, τρέμοντας, μήπως καί μπορέσουν λίγο νά ζεσταθοῦν.
Κι ἔρχονται ὕστερα καί σοῦ λένε γιά ἕναν ἁπλό συνωστισμό στήν προκυμαία. Σοῦ μιλοῦν γιά μιάν ἁπλῆ ἀνταλλαγή πληθυσμῶν χωρίς ἄξια λόγου γεγονότα. Περίτρανα ὑποστηρίζουν ὅτι δέν ἦταν τίποτε ἄλλο, παρά ἡ τήρηση μιᾶς ἀναγκαίας, μιᾶς καθ’ ὅλα νόμιμης διεθνοῦς συμφωνίας. Προσπαθοῦν νά πείσουν τά παιδιά σου πώς οἱ ἀσχήμιες καί τά ἔκτροπα πού τυχόν ἄκουσαν, εἶναι ὑπερβολές, καί αὐτοί πού τίς διαδίδουν εἶναι ἐπικίνδυνοι γιά τό μέλλον τῆς χώρας. Καί βεβαίως συζητοῦμε πλέον καί γιά τίς ἀποζημιώσεις πού διεκδικοῦν “οἱ φίλοι μας” στή Θράκη γιά τόν διωγμό πού ὑπέστησαν!!!
Χωρίς νά ἔχουν ζητήσει οὔτε ἕνα ἁπλό συγνώμη γιά ὅλα αὐτά πού ἔκαναν τόσους αἰῶνες στούς προγόνους μας, χωρίς νά δείχνουν τό παραμικρό σημάδι μεταμέλειας τῆς φρικώδους καί ἀπάνθρωπης κυριαρχίας τους, χωρίς νά κάνουν τήν παραμικρή κίνηση ἀπόδοσης δικαιοσύνης στούς 1.200.000 Χριστιανούς πού σφαγιάσθηκαν στήν Μικρασιατική γῆ καί στούς 1.500.000 διωγμένους, στά πλούτη τῶν ὁποίων χρωστοῦν τήν ἀνάπτυξη τῆς χώρας τους, ἔρχονται καί μέ θράσος ὅλο καί διεκδικοῦν, ὅλο καί ζητοῦν καί διαρκῶς παραβιάζουν σύνορα καί συμφωνίες. Καί συνεχίζουν νά μᾶς φέρονται σάν τόν Σουλεϊμάν τόν μεγαλοπρεπῆ, πού δυστυχῶς οἱ περισσότεροι Ἕλληνες τρέχουν νά παρακολουθήσουν στόν “μεγάλο διδάσκαλο τοῦ γένους μας”, ὁ ὁποῖος διαπλάθει ἐλεύθερα κι ἀνεμπόδιστα ἤθη καί ψυχές μέσα σέ κάθε σπίτι.
Καί διερωτῶμαι, μά εἴμαστε τόσο κοιμισμένοι καί ξεπουλημένοι πού καθόμαστε καί ἀκοῦμε καί ἐκτελοῦμε ὅ,τι μᾶς ὑποδείξει ὁ ὁποιοσδήποτε γιά τό ὄνομα μιᾶς φιλίας πού, τελευταῖα, ἔχει καταντήσει ὁμοφυλοφιλία; Ξένοι (ὅπως ὁ G. Horton) ἔχουν γράψει ὁλόκληρα βιβλία γιά τήν γενοκτονία καί τόν ξεριζωμό τῶν Ἑλλήνων καί ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες καθόμαστε καί ἀκοῦμε λές καί μᾶς διαβάζει ὁ παππούς παραμύθι γιά νά μᾶς πάρει ὁ ὕπνος!
Ποιός νά ἀσχοληθεῖ ὅμως μέ αὐτά, ὅταν ἐλάχιστοι ἀπό ἐκείνους τούς ἀνθρώπους πού τά ἔζησαν βρίσκονται ἐν ζωῇ καί λίγοι εἶναι αὐτοί (ἀπό τίς ἑπόμενες γενιές) πού ξέρουν καί ἐνδιαφέρονται; Τά κατάφεραν καλά, καί οἱ νεώτερες γενιές διδάσκονται μίαν ἀπάτριδα καί ἄθρησκη ἱστορία καί ἕναν ξεψυχισμένο Ἑλληνισμό.
Χωρίς πατρίδα, πίστη καί ψυχή, ἡ νεολαία μας ἀλλά καί ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι καταδικασμένοι σέ ἀργό θάνατο. Ὁ Αὔγουστος τοῦ ’22 ἀπέχει 90 χρόνια ἀπ’ τό σήμερα. Λίγοι εἶναι αὐτοί πού ζοῦν ἀκόμη καί θυμοῦνται. Ἑπομένως, ὅλοι ἐσεῖς πού διακαῶς θέλετε νά ξαναφτιάξετε τήν ἱστορία μας κάντε λίγη ὑπομονή. Ὅσοι ἀκόμη ζοῦν θά φύγουν. Μετά, οἱ λίγες φωνές πού θά μείνουν, θά καταντήσουν τόσο γραφικές καί μονότονες πού θά προκαλοῦν πλέον ἀπέχθεια καί βαρεμάρα στούς νεώτερους … “φωτισμένους” πού θά διοικοῦν αὐτόν τόν τόπο καί θά ἀπαξιοῦν νά ἀσχοληθοῦν μέ τέτοια τετριμμένα θέματα. Ὑπομονή, λοιπόν, λίγα ἀκόμη χρόνια καί τά ἐμπόδιά σας θά χαθοῦν! Κουράγιο.
Εὔχομαι, ὅμως, ὁ Θεός, γιατί ἀπό ἄνθρωπο δέν περιμένω ΤΙΠΟΤΑ, νά μήν τό ἐπιτρέψει!
Ἀναστάσιος Μυρίλλας
ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΊΑ , αρ. τεύχους 122, Οκτώβριος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου