Χαλιφεία και Ισλαμοφασισμός παγκόσμιος κίνδυνος

Του καθηγητή Μάριου Ευρυβιάδη

Τα συνεχή αιματηρά γεγονότα στην Γάζα, που οδηγήθηκαν εκεί από το αδιέξοδο των συνομιλιών για την επίλυση του Παλαιστινιακού και για το οποίο την μεγαλύτερη ευθύνη φέρει ο ισχυρότερος, που είναι το Ισραήλ, καθώς επίσης και η δραματική δολοφονία των επιβατών της πτήσης MH117 πάνω από την Ουκρανία, έχουν κυριαρχήσει, αφήνοντας κατά μέρος την ανάδειξη του φαινομένου του ισλαμοφασισμού, ως κυρίαρχου ιδεολογήματος σε ένα μικρό αλλά ενδεχόμενα καθοριστικό μέρος του αραβικού και όχι μόνο, κόσμου.

Αποκορύφωμα της ισλαμοφασιστικής αυτής νοοτροπίας υπήρξε η πρόσφατη “ανασύσταση”του θεσμού του Χαλιφάτου από τον αυτοαποκαλούμενο Χαλίφη Ιμπραχίμ, διάδοχο δηλ. του Προφήτη Μωάμεθ, σε περιοχές της Συρίας και του Ιράκ που κατακτήθηκαν τους τελευταίους μήνες από τις δυνάμεις του επίδοξου Χαλίφη. Ως θεσμός διακυβέρνησης, η Χαλιφεία δεν προέκυψε από το Κοράνι. Εκεί δεν υπάρχει σχετική αναφορά. Προέκυψε μετά από τον θάνατο του Μωάμεθ και εκ των πραγμάτων.
Για το συγκεκριμένο θέμα αλλά και για όλα σχεδόν που συμβαίνουν σήμερα στην Αραβική Μέση Ανατολή, η σημειολογία και σημασία των λέξεων είναι καταλυτική.
Ο φερόμενος Χαλίφης, προτού αυτοανακηρυχθεί ως τέτοιος, ήταν γνωστός με το όνομα Abu Bakr Al Baghadi. Γεννήθηκε ως Ibrahim al Badri στο Ιράκ και σπούδασε ιεροδιδάσκαλος στην Βαγδάτη. Το όνομα του προέρχεται από το βιβλικό Αβραάμ. Ο Αβραάμ είναι ο γενάρχης (και) των Αράβων. Κατά την ισλαμική παράδοση ο Αβραάμ θεωρείται και ο πρώτος μουσουλμάνος διότι σε αυτόν αποκάλυψε πρώτα ο Θεός τον Λόγο του. Όμως για λόγους γνωστούς μόνο στον Θεό, ο Αβραάμ δεν μετέφερε πλήρως τη Αλήθεια στους πιστούς. Διαμεσολάβησαν και άλλοι Προφήτες με τελευταίο τον Μωάμεθ μέσω του οποίου μεταφέρθηκε, δια του Κορανίου, ολόκληρος ο “άκτιστος λόγος” του Θεού στους πιστούς. Το Κοράνιο είναι ιερό γιατί είναι θεόπνευστο και δεν μπορούν να το αλλάξουν άνθρωποι. Αυτό σε αντίθεση με την Παλαιά και Καινή Διαθήκη που τις έγραψαν άνθρωποι, και άνθρωποι όχι ορθά καθοδηγούμενοι, τις ερμηνεύουν.

Ως Αβραάμ, ο φερόμενος Χαλίφης διεκδικεί εκ καταβολών πρωτείο νομιμότητας. Ως δούλος του Θεού, αυτοαποκαλείται πλέον Ibrahim Ibn Awwad Ibn Ali Ibn Muhammad al Badrial-Hashemi al Husayin al Qurayshi. Quraysh είναι η Αραβική φυλή καταγωγής του Προφήτη ενώ Hashemi είναι οίκος της φυλής του. Μετά το Iμπραχίμ και Μωάμεθ, εάν προστεθούν στο όνομα, η φυλή και ο οίκος, κατοχυρώνεται πλήρως και αδιαμφισβήτητα η γενεαλογική νομιμότητα του Χαλίφη Ιμπραχίμ.

Κατά την παράδοση, ουδείς Χαλίφης δεν μπορεί να μην είναι Άραβας, να μην κατάγεται από την συγκεκριμένη φυλή και από τον συγκεκριμένο οίκο. Όλοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου Οθωμανού Χαλίφη, υπήρξαν σφετεριστές. Ο τελευταίος “νόμιμος” Χαλίφης είχε έδρα του το Κάϊρο μέχρι το 1517, όταν η πόλη κατελήφθη από τους Οθωμανούς που σφετερίστηκαν τον τίτλο μεταφέροντας την έδρα στη Πόλη. Κατά τον ιστορικό του Ισλάμ Μπέρναρντ Λούις, ο θεσμός του Χαλιφάτου είχε ήδη καταστραφεί από το 1258, όταν οι Μογγόλοι κατέλαβαν την Βαγδάτη των Αββασιδών και εκτέλεσαν τον Χαλίφη. Στο Κάϊρο απλά εγκαταστάθηκε ένα Χαλιφάτο- ανδρείκελο, που το εκμεταλλεύτηκαν στη συνέχεια οι Οθωμανοί για να προσδώσουν κύρος στην ανερχόμενη δύναμη και εξουσία τους.

Σήμερα, με τον “Χαλίφη” Ιμπραχίμ, αποκαθίσταται υποτίθεται η νομιμότητα και η τάξη και με πρώτο απαιτούμενο την εφαρμογή του ισλαμικού νόμου, της Σαρία, στην επικράτεια του Χαλιφάτου. Και αυτά που εφαρμόζονται σήμερα, όπως τα δολοφονικά αίσχη για τα οποία διαβάζουμε και βλέπουμε καθημερινά στις τηλεοράσεις συμπεριλαμβάνουν, πέραν των συμπεριφορών του Προφήτη, τις πράξεις και τα έργα των κατά σειρά τεσσάρων πατριαρχικών πρώτων Χαλίφηδων.

Οι τέσσερις πρώτοι, οι Abu Bakr, Omar, Othman και Ali είναι γνωστοί και ως οι “Ορθά Καθοδηγούμενοι-αλ Ρασιντούν-Χαλίφηδες” και ως εκ τούτου, οι πράξεις τους θεωρούνται ιερά παραδείγματα προς μίμηση. “Ενάρετοι”( σαλάφ) θεωρούνται και όλοι οι Σύντροφοι του Προφήτη μαζί με τις πρώτες τρεις γενιές των πιστών και ιερο-πολεμιστών που συνέβαλαν στην εξάπλωση και μεγαλουργία του Ισλάμ, όπως επιτάσσει ο Θεός στο Κοράνιο.

Και αυτοί είναι προς μίμηση. Και είναι όλους αυτούς που σήμερα επικαλείται και μιμείται ο “Χαλίφης” Ιμπραχίμ με τις αποτρόπαιες σφαγές του, τις οποίες δημοσιοποιεί για να “παραδειγματίσει”. Μέχρι και τους δέκα περίπου σουνίτες χότζες της πόλης της Μοσούλης δολοφόνησε, διότι συνεργάζονταν με την κυβέρνηση της Βαγδάτης, συμπεριλαμβανομένου και του Χότζα του τεμένους από όπου ανακήρυξε το “Χαλιφάτο” του.

Αμέσως μετά τον θάνατο του Προφήτη, πολλές φυλές της Αραβίας “αποστάτησαν” και αποκήρυξαν το Ισλάμ. Ακολούθησε περίοδος εμφυλίων συγκρούσεων, στις οποίες κυριάρχησε η ορθόδοξη ή αλλιώς Σουνιτική εκδοχή του Ισλάμ. Στο μεσοδιάστημα, οι τρεις μετά τον Abu Bakr Χαλίφηδες δολοφονήθηκαν.

Ο τελευταίος ήταν ο Άλι, συγγενής και αγαπημένος του Προφήτη, που δολοφονήθηκε επαν-διεκδικώντας την Χαλιφεία από ένα σφετεριστή. Η δολοφονία του Άλι, προστάτη των αδικημένων και καταδιωγμένων του Ισλάμ, δημιούργησε και το μεγάλο σχίσμα ανάμεσα στους οπαδούς του Άλι, τους Σιίτες ( αυτό σημαίνει η λέξη) και τους Σουνίτες. Για τους τελευταίους όλοι οι υπόλοιποι μουσουλμάνοι, Σιίτες, Αλεβίτες, Αλαουΐτες ( όπως είναι ο Άσσαντ της Συρίας) Σούφι, Δρούζοι, κλπ., είναι αποστάτες και πρέπει να θανατώνονται και οι ιεροί τους τόποι να καταστρέφονται.

Η περίοδος των εμφυλίων πολέμων είναι απαραίτητη υπόμνηση για να κατανοηθούν τα σημερινά, όπως οι δολοφονικές συμπεριφορές και πράξεις του φερόμενου Χαλίφη και των ιερο-πολεμιστών του, των τζιχατιστών. Η αποστασία θεωρείται η μεγαλύτερη αμαρτία.

Οι αποστάτες θεωρούνται χειρότεροι από τους άπιστους διότι γνώρισαν και απέρριψαν την Αλήθεια. Είναι ο “κοντινότερος εχθρός” και πρέπει άμεσα να καταπολεμούνται. Μόνο ο Θεός μπορεί να τους συγχωρέσει. Όλοι συνεπώς πρέπει να θανατώνονται και οι περιουσίες τους να δημεύονται.

Αναφορικά με τους άπιστους, όσοι δεν αποδέχονται το Ισλάμ πρέπει και αυτοί να θανατώνονται. Από αυτούς, επιλογή έχουν μόνο οι “λαοί της Βίβλου”, χριστιανοί και Εβραίοι, όπως επίσης και οι Ζωροάστρες. Μπορούν να διατηρήσουν την πίστη τους και να γίνουν προστατευόμενοι (ντίμμηδες ή ραγιάδες) αλλά υπό συγκεκριμένους όρους. Πρέπει να αποδεχθούν τους λεγόμενους “όρους του Όμάρ”, του δεύτερου Χαλίφη, που ανέδειξε το Ισλάμ κυρίαρχο μέσω κατακτήσεων. Πρέπει να πληρώνουν κεφαλικό φόρο, να αποδέχονται ότι είναι παρακατιανοί έναντι των πιστών, να μην τους προσβάλουν με θρησκευτικές τελετές, κωδονοκρουσίες και άλλες επιδεικτικές συμπεριφορές. Κοντολογίς, να υπάρχουν αλλά να μην φαίνονται ή να ακούγονται. Εάν παραβούν την συμφωνία “προστασίας” πρέπει να θανατώνονται.
Τα παραπάνω, αποτελούν το “μέτρο” που εφαρμόζει σήμερα στο “Χαλιφάτο” του ο Ιμπραχίμ, και στο ιεροπολεμικό του έργο, την τζιχάντ, με στόχο πάντοτε την παγκόσμια κυριαρχία του Ισλάμ, όπως επιτάσσει ο Θεός. Διότι κανένας άνθρωπος δεν πρέπει, κατά το Κοράνιο, να πεθαίνει παρά μόνο ως μουσουλμάνος.

´Ομως προέχει πρώτα να καταπολεμηθούν οι αποστάτες, που είναι ο “κοντινότερος εχθρός”. Και γι’αυτό γινόμαστε όλοι μάρτυρες των ομαδικών σφαγών μουσουλμάνων αιχμαλώτων. Και γι’αυτό, όταν πρόσφατα και λόγω Γάζας, ο “Χαλίφης” Ιμπραχίμ ερωτήθηκε γιατί δεν πολεμά το Ισραήλ και τους Εβραίους, τους χειρότερους εχθρούς του Ισλάμ, απάντησε ότι πρέπει πρώτα να ηττηθούν οι “αποστάτες”, ο “κοντινότερος εχθρός”. Και δικαιολόγησε την θέση του, παραπέμποντας στον πρώτο Χαλίφη που κατέσφαξε τους αποστάτες, ενώ ήταν ο δεύτερος, ο Ομάρ, που εξάπλωσε το Ισλάμ με πολέμους.

Το τελευταίο δείγμα γραφής του ισλαμοφασισμού που έχει κυριαρχήσει στο “χαλιφάτο” του Ιμπραχίμ, είναι ο συστηματικός αφανισμός των χριστιανών της ιστορικής Μεσοποταμίας. Ως “Χαλίφης” τους επέβαλε τους “όρους του Ομάρ”. Από τη Μοσούλη καταγράφεται ήδη μαζική έξοδος χριστιανών, φέροντας μόνο τα ρούχα που φορούν, προς τις ελεγχόμενες από τους Κούρδους περιοχές του Ιράκ. Μερικές μόνο χιλιάδες απομένουν. Τέτοιος διωγμός χριστιανών στη περιοχή έχει να καταγραφεί από τις γενοκτονικές σφαγές των Νεοτούρκων και του Κεμάλ. Αν δεν ελεγχθεί θα είναι και ο τελευταίος.

Αν υπάρχει κάτι το σχετικά παρήγορο, είναι ότι ο Ιμπραχίμ και το “Χαλιφάτο” του δεν πρόκειται να διαρκέσουν. Θα έχει και αυτός την τύχη των προηγούμενων Χαλίφηδων. Αν δεν δολοφονηθεί από τους Σαλαφιστές ανταγωνιστές του, θα τον προλάβουν Σουνίτες του δυναστικού καθεστωτικού Ισλάμ, πιθανότατα αυτού της Σαουδικής Αραβίας, τους ηγέτες της οποίας, έχει ήδη προγράψει ως αποστάτες. Πιθανότατα να επιδιώκει και τον θάνατο, για να γίνει και αυτός μάρτυρας, και να πάει στον κήπο του Αλλάχ με τις 72 παρθένες, τα βουνά από ρύζι, μέλι και το άφθονο γάλα καμήλας που ρέει σαν ποτάμι.

Το επικίνδυνο, ανεξάρτητα από την τύχη του Ιμπραχίμ, είναι ότι οι ισλαμοφασιστικές νοοτροπίες κερδίζουν συνεχώς έδαφος στους χώρους του Ισλάμ. Ακόμη και το τελευταίο “οχυρό”, το κατά τους Δυτικούς τουρκολάγνους “μετριοπαθές” τουρκικό Ισλάμ, επιδεικνύει καθημερινά τις ισλαμοφασιστικές του τάσεις και νοοτροπίες και χαρακτηρίζεται ως τέτοιο από τους μέχρι πρόσφατα ατλαντιστές υμνητές του.

Όταν πριν χρόνια ο αείμνηστος Christopher Hitchens πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο “ισλαμοφασισμός” για να χαρακτηρίσει νοοτροπίες ισλαμιστών που δολοφονούσαν και καταδίκαζαν σε θάνατο μουσουλμάνους και μη, για προσβολή δήθεν του Προφήτη και των Θείων, λοιδωρήθηκε όσο κανείς, από την “φιλελεύθερη” δυτική νομενκλατούρα. Σήμερα, ο εικονοκλάστης αυτός διανοητής δικαιώνεται, πανηγυρικά δυστυχώς, από τις εκατόμβες των θυμάτων ισλαμοφασιστών, όπως είναι ο φερόμενος “Χαλίφης” Ιμπραχίμ και το σινάφι του.

philenews.com
Πηγή