ΟΤΑΝ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Μέχρι την πτώση του ανατολικού μπλοκ τα πράγματα ήταν σχετικά ξεκάθαρα. Είχαμε από την μια την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, της «ναυαρχίδας» του διεθνούς καπιταλισμού και από την άλλη υποτίθεται την πλευρά της εργατικής τάξης, του προλεταριάτου που μάχονταν για τα δίκαια του ανθρώπου και τα εργατικές διεκδικήσεις.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα με την σταδιακή κατάρρευση του κομουνισμού, ακούσαμε για πρώτη φορά τον όρο, Νέα Τάξη Πραγμάτων, Νέα Εποχή, όροι που απαγγέλλονταν με την προοπτική της επιτέλους υλοποίησης της ευημερίας της ανθρωπότητας, της κατοχύρωσης των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», των «δημοκρατικών διαδικασιών», της «ανάπτυξης» και της «προόδου». Δηλαδή το αμερικανικό μοντέλο σε όλο του το μεγαλείο. Όλα αυτά είχαν γοητέψει τον ανίδεο κόσμο στις πρώην κομουνιστικές χώρες. Εκείνο που κυριάρχησε τις πρώτες μέρες της κατάρρευσης ήταν ότι τα δυτικά σουπερ μάρκετ γέμισαν από ανθρώπους που σαν τους Ινδιάνους της εποχής της ανακάλυψης της Αμερικής, γνώριζαν επιτέλους τα αγαθά του καπιταλισμού. Το τείχος του Βερολίνου δεν έπεσε εξ’ αίτιας ιδεολογικών αιτιών, αλλά εξ’ αιτίας των καταναλωτικών αγαθών της δυτικής Ευρώπης. Τι κρίμα που οι άνθρωποι αυτοί, οι νέοι καταναλωτές, γρήγορα κατάλαβαν πως τα αγαθά αυτά έφερναν παράλληλα και την φτώχια, την ανεργία, την ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας με αποτέλεσμα να πάψουν να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά τα κοινωνικά αγαθά και τελικά την κυριαρχία μιας άγριας μασονοκίνητης μαφίας που δεν λογαριάζει τίποτα για την εξυπηρέτηση των εγκληματικών της συμφερόντων. Η εποχή του ξένιαστου διπολισμού έχει πεθάνει οριστικά.

Εκείνο όμως που συνεχίζονταν ακάθεκτα ήταν η πορεία εφαρμογής των αρχών της Νέας Τάξης, δηλαδή της άλωσης όχι μόνο των σωμάτων αλλά και των ανθρωπίνων ψυχών. Την πορεία αυτή εκείνοι που θα την στήριζαν στον μεγαλύτερο βαθμό, όσο και αυτό φαίνεται εξ αρχής παράδοξο, ήταν ακριβώς αυτοί που παρέμειναν στις παλιές ιδεοληψίες της αριστεράς και της προόδου. Οι σοσιαλιστικός διεθνισμός παντρεύονταν με πανηγυρικό τρόπο με την Παγκοσμιοποίηση και πιο προχωρημένα, με τον θρησκευτικό οικουμενισμό και γίνονταν ένα από τα μεγαλύτερα όπλα στην διαδικασία επιβολής της πιο στυγνής δικτατορίας σε όλη την ανθρωπότητα. Η Παγκοσμιοποίηση της Νέας Τάξης και ο σοσιαλιστικός διεθνισμός ταυτίζονταν απόλυτα στην υπηρεσία των σκοτεινών κέντρων που θέλουν κάθε άνθρωπος να έχει ένα ζευγάρι ηλεκτρονικές χειροπέδες για να τον ελέγχουν απόλυτα και να τον κατευθύνουν σύμφωνα πάντα με τα συμφέροντα τους. Όλα τα συνθήματα, όλα τα σλόγκαν που είχαν κυριαρχήσει τις περασμένες δεκαετίες της ξένιαστης εποχής του διπολισμού, ξαναέρχονταν στην επικαιρότητα αυτή την φορά για να στηρίξουν μια στυγνή και απάνθρωπη Παγκοσμιοποίηση. Κάθε διαστροφή της ανθρώπινης φύσης που άλλοτε φάνταζε σαν μια παρά φύση εκτροπή, τώρα γίνονταν σημαία της απελευθέρωσης της… «αληθινής» φύσης. Οι δημοκρατικές διαδικασίες που ήταν ο στόχος των αριστερών κινημάτων, γίνονταν τώρα το θέατρο της επιβολής της Νέας Τάξης, καθώς η πλύση εγκεφάλου με ένα καλά στημένο σύστημα ΜΜΕ είχε καταργήσει προ πολλού την εγκυρότητα αυτών των διαδικασιών. Ακόμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονταν το καλύτερο όργανο για να πολεμηθούν όσοι εμφανίζονταν αντίθετοι στις αρχές της Νέας Τάξης. Οι απανταχού αριστεροί συντάσσονταν με τους σκοτεινούς ηγεμόνες της Παγκοσμιοποίησης για να υπερασπιστούν τις αρχές μιας Δημοκρατίας που είχε γίνει κουρελόχαρτο από τα ηλεκτρονικά συστήματα της Νέας Εποχής.

Έτσι η αριστερά που κάποτε ήταν η εμπροσθοφυλακή των δημοκρατικών και εργατικών διεκδικήσεων, έρχονταν τώρα να αναλάβει ίσως τον πραγματικό της ρόλο για τον οποίο είχε δημιουργηθεί πριν από δυο αιώνες. Δηλαδή να εξυπηρετήσει την επικράτηση της Νέας Τάξης, της Νέας Εποχής, όπου όλοι οι άνθρωποι θα είναι ευτυχισμένα ρομπότ που θα κινούνται με κάποια κουμπιά από τα κέντρα του Μεγάλου Αδελφού. Οι πάσης φύσεως αριστεροί και προοδευτικοί, θα ήταν αυτοί που θα στήριζαν τα σχεδία της Νέας Τάξης για αλλοίωση και πολτοποίηση των δυτικών κοινωνιών με τα αλλεπάλληλα κύματα εισβολής λαθρομεταναστών χάριν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, (Άλλωστε γιατί νομίζετε πως έγιναν οι αμερικανικές επεμβάσεις στην Σομαλία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ κ.α., σπέρνοντας την καταστροφή και εξαναγκάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένους να κατευθυνθούν προς την Δύση και πρώτα και καλύτερα στην χώρα μας ;). Οι πάσης φύσεως αριστεροί θα ήταν αυτοί που θα στήριζαν κάθε εκδήλωση διαστροφής της ανθρώπινης φύσης, όπως οι παρελάσεις ομοφυλοφίλων, χάριν της… «προόδου». Οι πάσης φύσεως αριστεροί θα ήταν αυτοί που χάριν των σοσιαλιστικών τους τσιτάτων θα στήριζαν την άγρια καταπολέμηση όλων των θρησκευτικών αξιών για χάριν της «ελευθερίας» υποτίθεται των συνειδήσεων, βλέπε άγρια καταδίωξη του θρησκευτικού μας φρονήματος. Οι πάσης φύσεως αριστεροί θα ήταν αυτοί που θα στήριζαν την πλήρη κατάλυση των βασικών αρχών της οικογένειας, χάριν της «απελευθέρωσης» της ανθρώπινης προσωπικότητας, βλέπε της καταρράκωσης κάθε παραδοσιακής αξίας για να μην υπάρχει τίποτα πλέον που να κρατήσει τον άνθρωπο όρθιο στην λαίλαπα της Νέας Τάξης. Οι πάσης φύσεως αριστεροί και δημοκράτες, έγιναν τα καλύτερα πιόνια τις Νέας Τάξης και των σκοτεινών της κέντρων, συχνά μέσα από το θέατρο των ιδεοληπτικών τους ψευδαισθήσεων.

Όλων αυτών ο κεντρικός στόχος ήταν η παραδοσιακή Ορθοδοξία γιατί εδώ υπήρχε ακόμα κάποια σθεναρή αντίσταση. Αυτή θα έπρεπε να καταπολεμηθεί και από τα αριστερά και από τα δεξιά, (βλέπε Γιουγκοσλαβία, Μέση Ανατολή και τώρα Ουκρανία). Τζιχαντιστές μουσουλμάνοι, Οικουμενιστές πάσης φύσεως, Μασόνοι, φιλελεύθεροι λιμπεραλιστές, «προοδευτικοί» κεντροαριστεροί, δημοκράτες ελευθερίων ηθών, ακόμα και κομουνιστές, όλοι μαζί στον μεγάλο πόλεμο κατά της παραδοσιακής Ορθοδοξίας. Το δυστύχημα ήταν ότι ακόμα και μέσα στους κόλπους της Ορθοδοξίας βρεθήκαν πολλοί «εφιάλτες» που ταυτιστήκαν, είτε από άγνοια, ή ακόμα χειρότερα, από συνειδητή ιδιοτέλεια, με την πλευρά αυτών που επιδιώκουν με κάθε μέσο την εξόντωση της χάριν της «προόδου», της «δημοκρατίας», των «ανθρωπινών δικαιωμάτων» και… πιο σωστά της Νέας Τάξης

Ζούμε το τέλος μιας μεγάλη φάσης της ανθρώπινης ιστορίας, όπου όλοι κρίνονται από τα έργα τους. Εμείς άραγε σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό των γεγονότων και, κυρίως στην μεγάλη κατρακύλα όλων των αξίων μας, πού βρισκόμαστε ;

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος


http://olympia.gr/