ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Για τη βαφή των αυγών ήταν απαραίτητο ένα ταξίδι στην Αστόρια. Το απόγευμα της Μ. Τετάρτης, μαζί με μια παρέα Ελλήνων «νεομεταναστών», διασχίσαμε τη γέφυρα του Κουίνσμπορο με το γεμάτο νεοϋορκέζικο μετρό, για να εξοπλιστούμε με τα απαραίτητα εφόδια. Πάνω από το επιβλητικό skyline του Μανχάταν τα σύννεφα υποχωρούσαν και φανέρωναν τον ανοιξιάτικο ήλιο. Κατεβήκαμε στον τελευταίο σταθμό, στην καρδιά της Αστόρια, όπου μας υποδέχθηκαν η γνώριμη μυρωδιά του ελληνικού φαγητού και μία σειρά από χειμαρρώδεις φωνές που συζητούσαν δυνατά στη γλώσσα μας. Ολες οι αισθήσεις, πλην της όρασης, έφερναν στον νου την Ελλάδα και έπιασα αρκετούς να κλείνουν τα μάτια τους με νοσταλγία.
Τη Μ. Παρασκευή μάζεψα μία ομάδα φίλων από κάθε γωνιά του πλανήτη και βρεθήκαμε στους 17 Δρόμους, στο ορθόδοξο εκκλησάκι του Ιωάννη του Βαπτιστή. Στεκόταν ταπεινά πλαισιωμένο ανάμεσα στα θηριώδη κτίρια που συναντά κανείς στην πολυάσχολη γειτονιά του Flatiron, ωστόσο ο κόσμος που είχε συσσωρευθεί για την τελετή τού έδινε έναν αέρα μεγαλοπρέπειας. Οταν ο υπέροχα στολισμένος επιτάφιος βγήκε για την περιφορά, απολαύσαμε ένα θέαμα σουρεαλιστικών αντιφάσεων. Για λίγα λεπτά, η κυκλοφορία στους δρόμους έκλεισε, και η απέραντη Τρίτη Λεωφόρος ανήκε στο ορθόδοξο πλήθος. Υπό το φως τον ατελείωτων φαναριών και neon πινακίδων και τα βλέμματα απορίας των περαστικών, έστω και στιγμιαία, η κατατονική ησυχία της πορείας μας επισκίασε τα θορυβώδη κορναρίσματα και τις σειρήνες της πόλης.
Το Μ. Σάββατο συναντήσαμε το «μωσαϊκό» της πολυπολιτισμικής Νέας Υόρκης στον μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό του Αγίου Δημητρίου στο Upper East Side, όπου εκτός από την ελληνική πλειοψηφία συναντούσε κανείς Ρώσους, Σέρβους, Αιγύπτιους χριστιανούς. Τα μεσάνυχτα, με το ξέσπασμα των χαρμόσυνων καμπάνων, η εκκλησία μετατράπηκε σε μια μικρή Βαβέλ, όπου το πλήθος αντάλλασσε αγκαλιές και ευχές στη δική του γλώσσα. Αντίθετα από τη βιβλική ιστορία, οι διαφορές μάς έφερναν πιο κοντά. Η σκέψη πως προερχόμασταν από δεκάδες χώρες και διαφορετικούς πολιτισμούς, ωστόσο αναβιώναμε με τον τρόπο μας μια οικεία μας παράδοση, ήταν απρόσμενα συγκινητική.
Στην πόλη των ασταμάτητων ρυθμών, του πλήθους που πάντοτε κινείται βιαστικό προς κάθε κατεύθυνση, το ελληνικό Πάσχα ήταν μια ασυνήθιστη αναστολή του χρόνου. Σαν να σταμάτησε έστω για λίγο να χτυπά η νευρωτική καρδιά της Νέας Υόρκης και να την κυρίευσε ένα αίσθημα ηρεμίας. «Τι σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;» ρώτησα την Αμερικανίδα φίλη που με ακολούθησε σε όλες τις τελετές. Επειτα από λίγα δευτερόλεπτα σκέψης, μου απάντησε: «Δεν έχω ξαναδεί Νεοϋορκέζους να χαμογελούν τόσο γαλήνια».
kathimerini.gr
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου