Κι ενώ πολλοί ήλπιζαν να ξημερώσει μια άλλη μέρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, με τους ανταγωνισμούς πάντα των ισχυρών, αλλά με λιγότερη ένταση και λιγότερη εξάρτηση από τις στρατιωτικές ισορροπίες, με έμφαση στους οικονομικούς ανταγωνισμούς, οι εξελίξεις, κάθε μέρα που περνάει τους διαψεύδουν…
Η είδηση που μεταδίδουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης θυμίζει τις πιο μελανές σελίδες του Ψυχρού Πολέμου, όταν οι «δυο κόσμοι», ο ανατολικός και ο δυτικός, συγκρούονταν για επιρροή, ουσιαστικά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, είτε ευθέως, είτε δια κρατών-πελατών (client states) είτε δι’ αντιπροσώπων (proxy).
Όπως αποκάλυψε ο Αμερικανός αντιστράτηγος Ben Hodges, διοικητής των χερσαίων δυνάμεων της Ατλαντικής Συμμαχίας στην Ευρώπη (Allied Land Command), το ΝΑΤΟ σχεδιάζει να σταθμεύσει σε ευρωπαϊκό έδαφος, σε μόνιμη βάση, περί τα 150 άρματα μάχης τύπου M1A2 Abrams και Τεθωρακισμένα Οχήματα Μάχης τύπου M2A3 Bradley (50 βρίσκονται ήδη σε ευρωπαϊκό έδαφος).
Όλα αυτά σε μια προσπάθεια να δοθούν διαβεβαιώσεις στους ΝΑΤΟϊκούς εταίρους της Ανατολικής Ευρώπης, ότι η Συμμαχία – κατά βάση οι Ηνωμένες Πολιτείες – δεσμεύονται απολύτως από όσα ορίζει το καταστατικό της Συμμαχίας. Βέβαια, θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς, ότι τα νούμερα αυτά – μόλις 150 άρματα μάχης – είναι κυριολεκτικά αστεία.
Αφενός, σε αυτά θα πρέπει να προστεθούν όσα διαθέτουν οι χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και αφετέρου, η αποτρεπτική τους αξία υπολογίζεται διαφορετικά. Αν και θα βρίσκονται στη Γερμανία, ενδεχόμενη προώθησή τους π.χ. στις Βαλτικές Δημοκρατίες, θα είχε τη λογική του «πυροκροτητή» (trigger), δηλαδή να διαβεβαιώσουν για τη νομοτελειακή εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών, σε περίπτωση που δεχόντουσαν επίθεση όχι απλώς εταίροι, αλλά αμερικανικά στρατεύματα.
Σύμφωνα με όσα ειπώθηκαν από τον ΝΑΤΟϊκό επιτελή, μετά τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες τα πληρώματα θα επιστρέψουν στις Ηνωμένες Πολιτείες και πως το στρατιωτικό υλικό θα παραμείνει σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αργότερα, εάν οι σχέσεις ανατολής και δύσης δεν βρουν κάποια ισορροπία, θα έρθει η ώρα που θα επανέλθουν και τα στρατεύματα, η ώρα που θα ευημερούν ξανά οι εξοπλιστικοί προϋπολογισμοί και οι αμυντικές βιομηχανίες.
Ό,τι και να συμβεί τελικά, το μόνο σίγουρο είναι ότι εάν δεν αλλάξει κάτι θεαματικά, διότι χρόνος ακόμα υπάρχει, η ανθρωπότητα στο σύνολό της θα μπει σε μια νέα περίοδο ανταγωνισμών που στον παρονομαστή τους θα έχουν την βεβαιότητα αμοιβαίας καταστροφής των πυρηνικών οπλοστασίων, που περιγράφαμε στον Ψυχρό Πόλεμο με το γλαφυρό αρκτικόλεξο MAD.
Στα αγγλικά, ως λέξη μεμονωμένη σημαίνει «τρελός», στην περίπτωσή μας, ως αρχικά, σημαίνει «Mutually Assured Destruction», το οποίο μόλις προηγουμένως μεταφράσαμε… Την ισορροπία του τρόμου δηλαδή, ενώ είτε πιστεύαμε είτε ελπίζαμε, ότι η ανθρωπότητα το είχε ξεπεράσει. Κι όλα αυτά ξεκίνησαν από το «παιχνίδι» Μόσχας και Ουάσιγκτον γύρω από την Ουκρανία.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει σε κάθε περίπτωση την αδυναμία της Δύσης να αντιληφθεί την Ουκρανία ως γέφυρα με την Ανατολή. Το αστείο είναι ότι αναπτύχθηκαν ολόκληρες θεωρίες περί «κρατών – μαξιλαριών» (buffer states), συζητώντας το θέμα των Σκοπίων, της αυτοκαταστροφικής αυτής κουκίδας στον χάρτη. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, απλώς το λησμόνησαν.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου