Κανένα ισχυρό ΜΜΕ δεν τολμά να σπάσει τα άδυτα των κρυφών συναντήσεων που κάνει κάθε χρόνο.
Δεν τολμά, γιατί ο ιδιοκτήτης του είναι μέλος ή φίλος της οργάνωσης.
Μόνιμοι σύνεδροι στις συσκέψεις, όλοι οι κροίσοι. Όλων των χωρών!
Μπροστινά όπλα της. Η Γουόλ Στριτ, οι ισχυρές διεθνείς τράπεζες, οι «οίκοι αξιολόγησης», οι μεγαλοκαρχαρίες της κερδοσκοπίας που είναι «επιφανή» μέλη της.
Η στρατηγική της, απλή.
Κινείται, πάνω στο διεφθαρμένο κυνισμό:
«Έχω το χρήμα. Κάνω ό,τι θέλω».
Αυτό, το κάθετο σχέδιο εφάρμοσε με όλους τους πολιτικούς του κόσμου. Που τελικά υπέταξε στις επιθυμίες της.
Επί δεκαετίες πολιτικοί όπου γης περίμεναν και περιμένουν πως και πώς να προσκληθούν σε κάποια από τις περιβόητες συναντήσεις της.
Όνειρο; Να πάρουν χρίσμα εξουσίας.
Πάγια τακτική της, να προσκαλεί και τον 1ο και τον 2ο πολιτικό κάθε χώρας.
Αυτές οι έκτακτες προσκλήσεις γνωριμίας μπορεί να σημαίνουν πρωθυπουργία ή αρχηγία αντιπολίτευσης.
Ορθά-κοφτά. Δική της, η κυβέρνηση. Δική της, και η αντιπολίτευση.
Στη συνέχεια, Γουόλ Στριτ, τράπεζες, λεφτάδες παίρνουν τη λίστα με τους εκλεκτούς της…
Και αυτοί, ξέρουν τι να κάνουν. Εξασφαλίζουν, την εκλογή τους!
Έτσι, το ’80 έγινε η μεγάλη επέλαση Το υπάκουο πλέον πολιτικό σύστημα υπέκυψε στην εντολή Μπίλντεμπεργκ να καταργηθούν όλα τα περιοριστικά μέτρα. Όλοι, οι έλεγχοι στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η πολυσυζητημένη «σχολή Σικάγου» υπό τον Φρίντμαν άλλο που δεν ήθελε.
Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός ξεσάλωσε. Κυριάρχησε.
Η ανήθικη τοξική φούσκα –όπου χάθηκαν σπίτια, σπιτάκια, ζωές- βαφτίστηκε ευφυΐα των γκόλντεν μπόις. Όχι, ποινή φυλάκισης.
Η ανάλγητη λογική: «δεν υπάρχει κέρδος χωρίς πόνο», σακάτεψε λαούς και λαούς. Σκότωσε πολιτισμούς.
Αλλά το 1% τίναξε όλες τις μπάνκες. Έπαιρνε ατελείωτο χρήμα και από τα ερείπια…
Ας μην έχουμε αυταπάτες.
Η ανέντιμη ήττα της πολιτικής ανέβασε στο «σταυρό» τον άνθρωπο.
Και μεθαύριο, ίσως στο τέλος του.
Ξεκαθαρίζω.
Η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ είναι μία συνωμοτική οργάνωση. Εκτός νόμου.
Πολυεθνικό παρακράτος. Που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Αποφασίζει, πολέμους.
Είναι ανήθικο κατασκεύασμα…
Δεν είναι δημοκρατικός θεσμός.
Γιατί δεν την σταματά κανένας; Ποιος τολμά να αγγίξει την υπερεξουσία του χρήματος.
Ποιος μπορεί να την ακινητοποιήσει;
Οι πολιτικές ηγεσίες που μπορούν είναι όλες με «χειροπέδες».
Είναι σαν να ζητάς από ένα διεφθαρμένο αστυνομικό να συλλάβει αυτόν που τον διαφθείρει…
Αρκεί να κοιτάξετε σήμερα τους υποταγμένους Μέρκελ-Σαρκοζί.
Βουλιάζει η Ευρώπη και αυτοί εκεί…
Άτολμοι, υπόδουλοι, μοιραίοι.
Και οι δύο, μία εφιαλτική μαύρη φωτογραφία της ηττημένης πολιτικής.
Ρέκβιεμ, της σημερινής ηττημένης Ευρώπης.
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Ο γνωστός Γάλλος οικονομολόγος Ζαν – Πωλ Φιτουσί υπενθυμίζει ότι το καπιταλιστικό σύστημα έζησε ένδοξες στιγμές μόνον όταν κατάφερε να ακολουθήσει τον δρόμο του συμβιβασμού :
«η ελεύθερη αγορά δεν έχει ελπίδες ικανοποιητικής λειτουργίας χωρίς ένα ισχυρό πλέγμα κοινωνικής προστασίας. Η οικονομική ανισότητα θέτει ένα σοβαρό πολιτικό πρόβλημα δημοκρατίας».
Στο ερώτημα της La Republica, γιατί αυξάνεται αντί να μειώνεται το χάσμα που χωρίζει τους πλούσιους από τους υπόλοιπους κατοίκους του πλανήτη, ο Ζ.Π Φιτουσί προσθέτει:
«η ανισότητα – η ασταμάτητη αύξηση της – είναι συγχρόνως αίτιο και αιτιατό της κρίσης, αλλά και αποτέλεσμα της συντηρητικής επανάστασης του 1980 και του δόγματος της απορρύθμισης».
12% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με λιγότερο από $ 1 την ημέρα.
Οι στατιστικές δικαιώνουν το κίνημα (OWS) Occupy Wall Street. Τον τελευταίο χρόνο το πιο πλούσιο 1% του πλανήτη αύξησε την περιουσία του κατά 29%, με ταχύτητα διπλάσια σε σχέση με την αύξηση του συνολικού πλούτου του πλανήτη.
Αυτή η ανισότητα μάλιστα, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Όπως αποδεικνύει η μελέτη των ιστορικών Πήτερ Λίντερτ & Τζέφρι Ουίλιαμσον, ποτέ στο παρελθόν το 1% δεν κατείχε τόσο μεγάλο μερίδιο του παγκόσμιου πλούτου.
Το 1774, την εποχή της αγγλικής αποικιοκρατίας, το πιο πλούσιο 1% στην Ν. Αγγλία κατείχε μόλις το 9% του συνολικού πλούτου. Η αριστοκρατία της εποχής ζούσε πιο ταπεινά σε σχέση με την ολιγαρχία της τρίτης χιλιετίας. Όπως συμπληρώνουν οι δύο ιστορικοί η σχέση αυτή άλλαξε το 1982.
Είναι η εποχή του Ρ. Ρήγκαν, όταν το κράτος πρόνοιας, τα συνδικάτα και η προοδευτική φορολογική πολιτική δέχονται συστηματική επίθεση. Με αφετηρία τη χρονιά εκείνη το 1% αρχίζει να απομακρύνεται από το 99% του πληθυσμού του πλανήτη και να διευρύνει την απόσταση από το μέσο όρο.
Τα χρόνια που ακολουθούν η ψαλίδα ανοίγει και σήμερα υπολογίζεται ότι κατέχουν το 38,5% του συνολικού παγκόσμιου πλούτου.
Ακόμα και στην Αμερική, τη Μέκκα του καπιταλισμού, οι αριθμοί αυτοί δεν περνάνε απαρατήρητοι. «Η Wall Street ανακάλυψε την πάλη των τάξεων», τιτλοφορείται το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Nation.
Του Νάσου Τσαγκανέλη
diodos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου