Η εξωτερική μας πολιτική πάντα δεν αναζητούσε συμμάχους αλλά “προστάτες” . Πάντα περιμένουμε τους Αμερικανούς, τους Ευρωπαίους, τους Ρώσους,τώρα τελευταία τους Κινέζους ,τους Ισραηλινούς και τους Καταριανούς,να έρθουν και να μας σώσουν ! Από την τουρκική απειλή, από την οικονομική κρίση και από τη μιζέρια μας.
Αναμένοντας κάθε φορά κι έναν προστάτη, χάνουμε τους συμμάχους που λογικά εύκολα θα είχαμε κερδίσει ή θα είχαμε διατηρήσει στο πλευρό μας. Για να έρθουμε στο σήμερα και να δώσουμε ένα παράδειγμα ας αναλογιστούμε με ποιες χώρες γύρω μας μπορούμε να πούμε ότι είμαστε πραγματικοί σύμμαχοι και βασιζόμαστε σ΄ αυτές. Θα χρειαστείτε πολύ λίγο χρόνο για να διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια χώρα! Κι όχι επειδή όλες μας μισούν ,αλλά γιατί τα τελευταία χρόνια δεν κάναμε ούτε μια προσπάθεια να προσελκύσουμε κάποια απ΄ αυτές που τα συμφέροντά τους ενδέχεται να ταιριάζουν με τα δικά μας.
Οι εξελίξεις στην περιοχή έκαναν την κατάσταση ακόμη δυσκολότερη. Η λεγόμενη αραβική άνοιξη που εξελίσσεται σ΄ ένα βαρύτατο χειμώνα, έφερε στην εξουσία χωρών που υπήρχε μία επαφή εξουσίες που είναι πολύ δυσκολότερο να προσεγγιστούν από την Ελλάδα. Αλλά αυτό είναι απλά μια δικαιολογία.
Δικαιολογία για τους πολιτικούς μας που επέμεναν στην αναζήτηση και στην αναμονή ενός προστάτη. Και όταν τελικά πίστεψαν ότι τον βρήκαν εφησύχασαν.
Τελευταίο παράδειγμα το Ισραήλ. Μια χώρα σοβαρή και δυνατή. “Παίκτης” μεγάλος της περιοχής, που ξέρει να ελίσσεται και να επιβάλεται. Η κρίση στις σχέσεις της με την Τουρκία την οδήγησε στην απόφαση να στραφεί προς την Ελλάδα. Με την οποία -προσέξτε- έχει υπογράψει αμυντική συμφωνία από το 1994! Συμφωνία που απ΄ όσο ξέρουμε η Αθήνα δεν επεδίωξε ποτέ με θέρμη να την κάνει ουσιαστική. Μόλις το 2009 κι αφού είχε προηγηθεί η ρήξη Ισραήλ-Τουρκίας, η συμφωνία αυτή πήρε σάρκα και οστά.
Σ΄ αυτά τα χρόνια της στενής συνεργασίας το Ισραήλ πήρε όσα ζήτησε και δεν ήταν ούτε λίγα, ούτε ασήμαντα. Εμείς πάλι δεν μπορούμε να αισθανθούμε κερδισμένοι, όχι όμως επειδή το Ισραήλ αρνήθηκε να μας δώσει, αλλά γιατί εμείς δεν ζητήσαμε. Περιοριστήκαμε στον ρόλο του “καλού παιδιού” που του αρέσει να “κρύβεται “ πίσω από τον δυνατό για να αποφύγει να πάρει αποφάσεις και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.
Δεν είναι δα μυστικό ότι η συνεργασία με το Ισραήλ, η συμμαχία που αναπτύξαμε πέρασε από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών ως η απόλυτη εξασφάλιση των συμφερόντων μας στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, αλλά με την λογική ότι “αν συμβεί κάτι στραβό, το Ισραήλ …θα καθαρίσει”! Και αυτή η λογική πέρασε και σε ένα κομμάτι της κοινής γνώμης κάτι για το οποίο διάφοροι “υπερπατριώτες” ευθύνονται.
Το Ισραήλ, όπως και κάθε μεγάλη ή και μικρή χώρα ενδιαφέρεται να “καθαρίσει” πρώτα απ΄ όλα τα δικά του συμφέροντα. Κι αν έχει συμφέρον να κερδίσει κάτι ,θα ασχοληθεί και με τα συμφέροντα άλλων. Αυτό ποτέ μας δεν μπορέσαμε φαίνεται να το καταλάβουμε. Και τώρα στην ελληνική κυβέρνηση επικρατεί αμηχανία αλλά και μεγάλη ανησυχία. Κι αυτό γιατί καταννοούν ότι η έστω και τυπική επανασύνδεση Ισραήλ-Τουρκίας δείχνει ότι ο ρόλος μας στην περιοχή υποβαθμίζεται κι άλλο.
Η επιμονή των ΗΠΑ να γίνει επαφή Νετανιάχου-Ερντογάν και η παρουσία του ίδιου του Αμερικανού προέδρου στην 30λεπτη τηλεφωνική συνομιλία δίνει ακόμη μεγαλύτερη βαρυτητα στο γεγονός. Οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο δώρο στον Ερντογάν απ΄ αυτή την επιβεβαίωση που του έδωσαν. Και ο Νετανιάχου για να κάνει αυτό το βήμα πίσω σημαίνει ότι κάτι κέρδισε από τον Αμερικανό πρόεδρο. Πολλοί λένε ότι είναι το “πολυπόθητο” χτύπημα στο Ιράν, για το οποίο χρειάζεται και την στήριξη της Τουρκίας. Γιατί από εκεί είναι ένας "βολικός" δρόμος για να περάσουν τα ισραηλινά αεροσκάφη.
Τι μπορεί να πάρει η Τουρκία; Αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου που θα διασχίζει το έδαφός της και θα μεταφέρει φυσικό αέριο από την Κύπρο την οποία οι Γερμανοί "βούλιαξαν"!
Ανεξάρτητα από το αν ισχύουν όλα αυτά το ερώτημα είναι αν η ελληνική πλευρά τα είχε “διαβάσει”. Ο Αβραμόπουλος όπως γράφαμε και χθες ήταν πάντα επιφυλακτικός. Οι στρατιωτικοί μας είχαν ενημερώσει εγγράφως. Γιατί λοιπόν αιφνιδιαστήκαμε και “πέσαμε ψυχολιγικά”; Γιατί προφανώς δεν είχαμε ιδέα, όπως θα έπρεπε αν είχαμε πράγματι τον ρόλο του συμμάχου κι όχι του “προστατευόμενου”.
Μόνο που τους ρόλους στη ζωή αλλά και στην διπλωματία τις περισσότερες φορές τους διεκδικείς και τους κερδίζεις. Διαφορετικά παίρνεις ότι σου δώσουν. Και κάνεις τον κομπάρσο...
Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
onalert.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου